„Polacy zasługują na własnego Eragona”

„Pisarz jest nagi!”[1], można śmiało zakrzyknąć, parafrazując słynnego Duńczyka. Bezpowrotnie minęły czasy, w których autorów traktowano niemal jak bóstwa, kreatorów obdarzonych nadnaturalnym talentem. Czytelnicy w napięciu oczekiwali na książki ulubionego twórcy, piszącego pod wpływem mitycznej Muzy. Gdy po miesiącach, a czasami latach ukazywała się upragniona lektura, wszystko schodziło na dalszy plan. Pensjonariuszki czytały z wypiekami na twarzy Jane Austen, a chłopcy w przykrótkich spodenkach pochłaniali kolejne dzieła Juliusza Verne’a. Jeżeli nawet pojawiało się rozczarowanie, zrzucano to na ułomność odbiorcy. Autor tworzący słabe dzieło „wyprzedzał pokolenia”, bądź „stracił wenę”. Zawsze pozostawał kimś w rodzaju upadłego króla literatury. A czytelnicy oczekiwali przełomu. Czy dzisiaj taka sytuacja miałaby miejsce? Czy czekalibyście na kolejne odcinki powieści? Czy Sienkiewicz publikujący na łamach „Czasu” zdobyłby sławę w XXI wieku?

Pisarz epoki Internetu stracił atrybuty boskości. Stał się po części rzemieślnikiem, zarabiającym na życie za pomocą słów. Czytelnicy nie muszą cierpliwie czekać. Mają możliwość swobodnego komentowania postępów w pracy (aktualny przykład George’a R. R. Martina) i wyrażania niezadowolenia z pewnych rozwiązań fabularnych. Autora można anonimowo opluć, często stosując prostackie argumenty. Czy przez to czytelnicy są mądrzejsi? Czy większość nie sięga po kolejne książki sławnych autorów, kierując się „znanym nazwiskiem”? Nieistotne, że pan X powiela utarty schemat w czterdziestej książce, wszyscy go czytają. Czy nie stajemy się przez to „pensjonariuszkami XXI wieku”?

W takich warunkach debiutanci mają kłopot, próbując wejść na polski rynek. Dotyczy do zarówno dzieł banalnych, szablonowych, jak również doskonale dopracowanych. Jedną z takich osób jest autor „Ariona – Ścieżki Wybrańca”, któremu już na wstępie przypięto łatkę „polskiego Paoliniego”. Wszystko z powodu wieku, w jakim stworzył książkę, jak również pewnych rozwiązań fabularnych.

Jakub Strzakłowiec w swoim debiucie nakreślił losy młodego chłopca. Nesko niespodziewanie traci całą rodzinę. Z pomocą przychodzi mu grupa wysokich elfów, oferując mu bezpieczne schronienie. W nowym domu poznaje prawdę o sobie i czekającym go losie. W odległej krainie rośnie potęga złego władcy, a siły ciemności planują podbój innych ras. Chłopiec musi się wiele nauczyć, aby ruszyć w podróż pełną nagłych zwrotów akcji i wspaniałych przygód. Na szlaku zrozumie, czym jest prawdziwa przyjaźń, miłość i poświęcenie. Czy mu się uda, a co ważniejsze, czy historia jego wyprawy zasługuje na uwagę czytelników?

[Ciąg dalszy recenzji znajduje się na moim blogu]
http://peddokultury.blogspot.com/2014/08/arion-sciezka-wybranca-jakub-strzakowiec.html

[Rozmowa z autorem]
http://peddokultury.blogspot.com/2014/08/o-kulturze-z-jakubem-strzakowiecem.html

[1] Oryginalnie „Patrzcie, przecież on jest nagi!”; „Hans Christian Andersen, „Baśnie”, przeł. Stefania Beylin i Jarosław Iwaszkiewicz, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1956, s. 16

„Polacy zasługują na własnego Eragona”

„Pisarz jest nagi!”[1], można śmiało zakrzyknąć, parafrazując słynnego Duńczyka. Bezpowrotnie minęły czasy, w których autorów traktowano niemal jak bóstwa, kreatorów obdarzonych nadnaturalnym talentem. Czytelnicy w napięciu oczekiwali na książki ulubionego twórcy, piszącego pod wpływem mitycznej Muzy. Gdy po miesiącach, a czasami...