Dobra książka. Na tyle dobra, że z wielkim żalem odkładam ją na półkę. Nie wiem na ile to zasługa autora, a na ile kwestia mojej fascynacji panią Kanclerz, czy raczej Kanclerką - jak mówią Niemcy. Chwilami przeszkadzały mi powtórzenia. Nie ma ich zbyt wiele, ale jednak przykuły moją uwagę. Może dlatego, że niezbyt zgrabnie zostały wplecione w tekst. Całość jest zasadniczo dobrze napisana. Stempin dokładnie naświetla mechanizmy działające wewnątrz CDU. Opisuje nieprawdopodobne starcie sił, w wyniku którego bezbarwna mysz pozbawiona wsparcia własnego środowiska politycznego i do tego wszelkimi możliwymi siłami spychana na margines, zostaje Carycą Europy. Naszym oczom objawia się obraz prawdziwej żelaznej damy, która działa w sposób chłodny i przemyślany. To wytrawna szachistka, która nigdy nie ogląda się za siebie. Bez najmniejszych skrupułów pozostawia za sobą polityczne trupy. Z drugiej strony jej historia ukazuje, jak wiele czasem zależy od przypadku i od tego, czy potrafimy odpowiednio wykorzystać nadarzające się okazje. Merkel zadziwiła nie tylko świat, ale przede wszystkim własne "podwórko", które ignorowało ją przez lata, nie doceniając jej siły i drzemiącego w niej potencjału. Do najbardziej zdziwionych :) należy chyba Helmut Kohl, który na własnej skórze przekonał się o jej bezwzględności. On, który przez lata w nieco protekcjonalny sposób nazywał ją "dziewczynką" rozgoryczony przyznał, że Angela to największy błąd jego życia: "Wyhodowałem żmiję na własnym łonie".

Trudno pisać o Merkel nie wyjaśniając zawiłych niuansów niemieckiej polityki. Pewnie nie każdego czytelnika zainteresuje tworzenie nowego układu sił w Niemczech po upadku muru berlińskiego. Mimo to, polecam tę pozycję nie tylko uważnym obserwatorom wydarzeń politycznych, ale też każdemu, kto ma ochotę poznać bliżej sylwetkę niezwykłej kobiety. Kobiety, która będąc córką pastora dzieciństwo spędziła na plebanii. Zamiast zostać grzecznie nauczycielką, została doktorem fizyki. Szarej myszki, która wkroczyła do polityki mając 36 lat, a jej pierwszą pracą na rzecz partii, było podłączenie komputerów w siedzibie DA. Wow !

Dobra książka. Na tyle dobra, że z wielkim żalem odkładam ją na półkę. Nie wiem na ile to zasługa autora, a na ile kwestia mojej fascynacji panią Kanclerz, czy raczej Kanclerką - jak mówią Niemcy. Chwilami przeszkadzały mi powtórzenia. Nie ma ich zbyt wiele, ale jednak przykuły moją uwagę. Może dlatego, że niezbyt zgrabnie zostały wplecione w tekst. Całość jest zasadniczo...