4,5.
Fantastyczne! Inteligentna żonglerka z przymrużeniem oka motywami rodem z baśni, wyważona, pełna lekkości, z budzącymi sympatię bohaterami i pełnymi wdzięku i humoru dialogami. Książka zauroczyła mnie już pierwszą stroną, a dalej było tylko lepiej. Dla tych, którzy kochają grę toposami i schematami narracyjnymi, a nie przeszkadza im prostota języka.
[Małe wąty do wydawnictwa: nazwisko tłumaczki pojawia się tylko w niełatwej do znalezienia stopce. A wydanie z roku 2006, czyli z cywilizowanego XXI stulecia, może więc jednak bez przesady? Rola tłumacza jest jakby - cokolwiek - w pewnym sensie - dość istotna, zdaniem wielu nazwisko tłumacza powinno się znajdować na okładce, nie tylko na stronie tytułowej i ja się z tym w pełni zgadzam).

"Rozdział 1
w którym Cimorena odmawia zachowywania się odpowiedniego dla księżniczki i rozmawia z żabą

Linderwall było sporym królestwem, leżącym na wschód od Gór Poranka. Filozofowie cieszyli się tam dużym szacunkiem, a w modzie była liczba pięć. Klimat nie odznaczał się niczym szczególnym. Rycerze polerowali swe zbroje głównie na pokaz; minęły już wieki, odkąd jakiś smok zapędził się w te okolice. Zdarzały się oczywiście okresowe problemy z królewskimi dziećmi i niezaproszonymi wróżkami, lecz te sprawy zawsze dawało się jakoś z czasem rozwiązać, łącząc węzłem małżeńskim ową kłopotliwą księżniczkę lub pechowego księcia z kimś odpowiednim. Ogólnie rzecz biorąc, Linderwall było miejscem zamożnym i bardzo przyjemnym.
Cimorena nie znosiła go.
Urodziła się jako najmłodsza córka króla Linderwallu, a rodzice uważali ją raczej za swoje utrapienie. Pierwsze sześć córek było całkiem normalnymi księżniczkami. [...]
Cimorena [...] nie chciała przestać rosnąć. Rodzice obawiali się, że żaden książę nie zechce ożenić się z dziewczyną, która będzie mu patrzeć prosto w oczy, zamiast rzucać powłóczyste spojrzenia spod rzęs. Co do jej zachowania… Cóż, kiedy ludzie starali się być bardzo uprzejmi, mówili, że jest stanowcza. Kiedy się złościli, twierdzili że jest uparta jak osioł.
Król i królowa starali się najlepiej, jak mogli. Przyjęli najlepszych wychowawców i guwernantki, by nauczyli Cimorenę wszystkiego, co księżniczka powinna umieć: tańców, haftowania, malowania i etykiety, która określała wszystko: od prawidłowego dygnięcia przed przybywającym z wizytą księciem, aż po to, jak głośno wypada krzyczeć, gdy jest się porywaną przez olbrzyma (Linderwall wciąż miało czasem kłopoty z olbrzymami).
Cimorenę nudziło to wszystko okropnie, lecz zaciskała wargi i uczyła się mimo wszystko. Kiedy nie mogła już wytrzymać, schodziła do zamkowej zbrojowni i zmuszała zbrojmistrza, by uczył ją szermierki. Z każdym upływającym rokiem te zwykłe zajęcia nudziły ją coraz bardziej i bardziej. W efekcie lekcje szermierki zdarzały się coraz częściej i częściej.
Miała dwanaście lat, kiedy odkrył to ojciec.
– Szermierka to nie jest odpowiednie zajęcie dla księżniczki – powiedział tonem łagodnym, ale stanowczym, zalecanym przez nadwornego filozofa.
Cimorena przechyliła głowę.
– Czemu nie?
– To… no, to coś, czego się nie robi.
Cimorena zastanowiła się.
– Czy nie jestem księżniczką?
– Oczywiście, że jesteś, moja droga – odparł z ulgą ojciec. Przygotowywał się już na grad łez, gdyż w ten sposób pozostałe córki reagowały na jego reprymendy.
– No więc skoro ja uprawiam szermierkę – zaprotestowała Cimorena z miną kogoś, kto wypowiada argument nie do obalenia – to jest to zajęcie dla księżniczek.
– Nie staje się od tego właściwym zajęciem, kochanie – wtrąciła łagodnie matka.
– Czemu nie?
– Po prostu nie – oświadczyła stanowczo królowa i to był koniec lekcji szermierki.
Kiedy miała czternaście lat, ojciec odkrył, że skłoniła nadwornego maga, by uczył ją czarów.
– Jak długo to już trwa? – zapytał ze znużeniem, kiedy przybyła na jego wezwanie.
– Odkąd kazałeś mi zaprzestać szermierki – odparła Cimorena. – Pewnie chcesz mi teraz powiedzieć, że nie jest to odpowiednie zajęcie dla księżniczki.
– No, tak. To znaczy, nie jest właściwe.
– Nic, co ciekawe, jakoś nie jest właściwe – poskarżyła się Cimorena.
– Pewne sprawy wydadzą się ciekawsze, jeśli się do nich bardziej przyłożysz, kochanie – zauważyła matka.
– Wątpię – mruknęła Cimorena, ale wiedziała, że nie warto się spierać, gdy mama używa takiego tonu."

4,5.
Fantastyczne! Inteligentna żonglerka z przymrużeniem oka motywami rodem z baśni, wyważona, pełna lekkości, z budzącymi sympatię bohaterami i pełnymi wdzięku i humoru dialogami. Książka zauroczyła mnie już pierwszą stroną, a dalej było tylko lepiej. Dla tych, którzy kochają grę toposami i schematami narracyjnymi, a nie przeszkadza im prostota języka.
[Małe wąty do...

Cimoreny wcale nie cieszy wizja życia spędzonego na lekcjach etykiety, balach, malowaniu czy hafotwaniu ani możliwość ożenku z jednym z przystojnych, a przy tym niezbyt inteligentych książąt. Wolałaby zamiast tego jeździć konno, polować i przeżywać przygody! A skoro jej obecna sytuacja jej na to nie pozwala, to może ucieczka do krain zamieszkanych przez smoki wcale nie jest takim złym pomysłem?

To jedna z moich najukochańszych serii książkowych z dzieciństwa, za którą w dalszym ciągu przepadam i do której czuję ogromny sentymet! Nie jestem w stanie stwierdzić, ile czasu poświęciłam na czytanie tych powieści wciąż i wciąż od nowa, malowanie ulubionych scen i rozważanie całymi dniami, co sama bym uczyniła na miejscu bohaterów, ale na pewno są to bardzo ciepłe wspomnienia.
Jest to przezabawna, pełna ciepła i baśniowego klimatu historia, skierowana raczej do młodszych czytelników. Podziwiam jej oryginalość - tutejsze magiczne stworzenia z pewnością nie wpisują się w żadne znane schematy, a najbardziej śmiercionośną bronią są wiadra pełne wody z mydłem - całość jest bardziej parodią powieści fantastycznych, której trudno nie pokochać!
Pod maską humoru i barwnych przygód, książka przekazuje również wartości, przełamuje stereotypy, ukazuje silną i niezależną postać kobiecą oraz skłania do refleksji. Uważam, że jest idealna dla dzieci, ale i starsze mole książkowe nie będą zawiedzione! Jedno jest pewne: na mojej półce z ukochanymi powieściami przetrwała już wiele lat i prędko z niej nie zniknie!

Cimoreny wcale nie cieszy wizja życia spędzonego na lekcjach etykiety, balach, malowaniu czy hafotwaniu ani możliwość ożenku z jednym z przystojnych, a przy tym niezbyt inteligentych książąt. Wolałaby zamiast tego jeździć konno, polować i przeżywać przygody! A skoro jej obecna sytuacja jej na to nie pozwala, to może ucieczka do krain zamieszkanych przez smoki wcale nie jest...

Mocno przeciętna. Postacie są bezbarwne, mdłe i bezpłciowe do tego stopnia, że człowieka ani ziębi, ani grzeje, co się z nimi stanie. I, to pragnę podkreślić, nawet po wzięciu pod uwagę, iż jest to książka dla dzieci. Książki dla dzieci mogą mieć i mają wspaniałe postacie. Trudne i skomplikowane postacie, wesołe i zwariowane postacie albo po prostu postacie, z którymi dziecko może się identyfikować. Żadna postać z książki KONSZACHTY ZE SMOKAMI taka nie jest. Szkoda, bo pomysł na historię naprawdę ma potencjał.

Mocno przeciętna. Postacie są bezbarwne, mdłe i bezpłciowe do tego stopnia, że człowieka ani ziębi, ani grzeje, co się z nimi stanie. I, to pragnę podkreślić, nawet po wzięciu pod uwagę, iż jest to książka dla dzieci. Książki dla dzieci mogą mieć i mają wspaniałe postacie. Trudne i skomplikowane postacie, wesołe i zwariowane postacie albo po prostu postacie, z którymi...

Nic ciekawego. Nie licząc ze to książka dla dzieci to od razu wylatuje z pamięci.

Nic ciekawego. Nie licząc ze to książka dla dzieci to od razu wylatuje z pamięci.

Wspaniała, magiczna i ciekawa książka, która zachwyci zarówno dzieci jak i dorosłych.

Wspaniała, magiczna i ciekawa książka, która zachwyci zarówno dzieci jak i dorosłych.

Ciekawie skomponowany, magiczny świat pełen smoków, rycerzy i księżniczek. Jednak w tym świecie nie zbrakło roztropnej, smoczej księżniczki. Główna bohaterka mocno wykracza swoim stylem bycia poza konwenanse, jednak ich dobra znajomość jest przez nią często wykorzystywana. Zaprzyjaźnia się z czarownicą, służy królowi smoków - Kazul, jednoczy swe siły się z Królem Zaczarowanego Lasu. A magów oblewa wodą z mydlinami i odrobiną cytryny.
urocza, urzekająca, porywająca. Jak dobrze, ze mam wszystkie 4 tomy :d

Ciekawie skomponowany, magiczny świat pełen smoków, rycerzy i księżniczek. Jednak w tym świecie nie zbrakło roztropnej, smoczej księżniczki. Główna bohaterka mocno wykracza swoim stylem bycia poza konwenanse, jednak ich dobra znajomość jest przez nią często wykorzystywana. Zaprzyjaźnia się z czarownicą, służy królowi smoków - Kazul, jednoczy swe siły się z Królem...

Ciekawa ksiąƶeczka, nie wiem, co myśleć. Jak gdyby nie przegadana, ale treści w sumie teƶ praktycznie nie ma. Plotki przy herbatce? Czyƶby tylko dla pań?

Ciekawa ksiąƶeczka, nie wiem, co myśleć. Jak gdyby nie przegadana, ale treści w sumie teƶ praktycznie nie ma. Plotki przy herbatce? Czyƶby tylko dla pań?

Jakie są księżniczki? Złotowłose, posłuszne, czasem próżne. Cimorena taka nie jest. Spragniona przygód ucieka prosto do jaskini pełnej smoków. Zaczyna służyć smoczycy Kazul.

Cimorena jest wyjątkowa i to właśnie dzięki niej dotychczasowe tradycje nabierają innego znaczenia. Jej upór i spryt sprawią, że nawet wścibscy magowie nie będą dla niej przeszkodą.
Dżiny, rycerze, nowi przyjaciele, płonące desery… to nie wszystko, co ją czeka w przygodzie ze smokami!

Kto zostanie królem smoków? Jaką przyszłość zaplanuje sobie Cimorena?
Jeśli chcesz poznać odpowiedzi na te pytania, to koniecznie przeczytaj tę książkę. Zaciekawi Cię już od pierwszych stron!

Jakie są księżniczki? Złotowłose, posłuszne, czasem próżne. Cimorena taka nie jest. Spragniona przygód ucieka prosto do jaskini pełnej smoków. Zaczyna służyć smoczycy Kazul.

Cimorena jest wyjątkowa i to właśnie dzięki niej dotychczasowe tradycje nabierają innego znaczenia. Jej upór i spryt sprawią, że nawet wścibscy magowie nie będą dla niej przeszkodą.
Dżiny, rycerze,...