Ogromne rozczarowanie, gdyż film z Clooneyem naprawdę mi się podobał. "Amerykanin" jest fatalnie napisany, promowanie książki jako powieści sensacyjnej to wprowadzanie czytelników w błąd i brak dotarcia do właściwej grupy odbiorców, ale to zrozumiałe, bo powieść sensacyjno-szpiegowską na pewno łatwiej sprzedać (szczególnie gdy na okładce znajduje się sylwetka (hollywoodzkiego gwiazdora) aniżeli egzystencjalne kino o poszukiwaniu swojego miejsca i celu w życiu — z czym problemu bym nie miał. Problem polega na tym, że powieść nie posiada żadnej dynamiki, bohaterom brakuje głębi, fabuła nie angażuje, a dialogi występują w szczątkowej ilości.

Ogromne rozczarowanie, gdyż film z Clooneyem naprawdę mi się podobał. "Amerykanin" jest fatalnie napisany, promowanie książki jako powieści sensacyjnej to wprowadzanie czytelników w błąd i brak dotarcia do właściwej grupy odbiorców, ale to zrozumiałe, bo powieść sensacyjno-szpiegowską na pewno łatwiej sprzedać (szczególnie gdy na okładce znajduje się sylwetka...

Pomimo iż brak w powieści emocji i wartkiej akcji, jest to naprawdę bardzo ciekawa i wciągająca lektura. Autor sprawił, że czytelnik chce dokładnie poznać tego niezwykle skrytego dżentelmena.

Pomimo iż brak w powieści emocji i wartkiej akcji, jest to naprawdę bardzo ciekawa i wciągająca lektura. Autor sprawił, że czytelnik chce dokładnie poznać tego niezwykle skrytego dżentelmena.

Amerykanin to książka przez wielu niedoceniona, ponieważ autor nie uległ ideologii, wedle której akcja powinna wziąć górę nad bohaterem, a świat przedstawiony to konstrukt ze stereotypów i utartych schematów, które łatwiej się sprzedadzą. Jak Big Mac z frytkami i coca colą w zestawie. Martin Booth ewidentnie chciał czegoś takiego uniknąć.

Amerykanina śmiało można porównać z Billy Summersem według pióra Stephena Kinga. Obie historie opierają się na tym samym: zabójca na zlecenie próbuje uciec z półświatka, żeby żyć normalnie. Ale pod względem wykonania oba tytuły to już dwa zupełnie różne wymiary. U Kinga styl jest niekiedy tak wyrafinowany, jak komunikat w słuchawce telefonu, gdy próbujemy się dodzwonić do kogoś, kto jest poza zasięgiem. Booth również pisze w sposób prosty, ale nie dzieje się to po najmniejszej linii oporu i da się w tym wychwycić literacką subtelność, której u Kinga nie znajdziemy zbyt często. Poza tym Booth nie wciska nam reklam. King bez wazeliny promuje Amazona czy MacBooka Pro. Dla mnie to swego rodzaju odzwierciedlenie upadku, wujek Stephen bowiem jest już wystarczająco nadziany, żeby nie musieć czerpać zysków z lokowania produktu. Martin Booth aż takim bogaczem to nie był, myślę, a jednak nie posiłkował się żenującymi chwytami. Zamiast tego skupił się na psychologii bohatera i klimacie miejsca akcji, czyli małego miasteczka gdzieś w malowniczej Italii.

No więc kim jest ten cały Amerykanin? Pan Motyl (nie znamy jego nazwiska) to dojrzały facet o niemałej inteligencji. Opowiada nam o swoim życiu, które stało się przekleństwem. Jego ksywka nie jest przypadkowa. Wydaje mi się, że obecnością motyli autor chciał nawiązać do słynnej powieści Papillon, gdzie jest mowa o ucieczce ze strasznego więzienia. Tutaj kraty są niewidoczne. Murów nie da się ot tak przeskoczyć. Więzieniem jest mroczny półświatek, gdzie w każdym cieniu, nawet w zaciszu włoskiego miasteczka, kryje się śmierć. U Kinga natomiast łatwo jest sobie wyobrazić, że ten półświatek wzorowany jest na gangusach Grubego Tony'ego z bajki o Simpsonach. Sam Billy Summers z kolei to postać, którego trauma dzieciństwa opiera się na domowej roboty ciasteczkach... Tak, już przedtem wydało mi się to niepoważne. Teraz po lekturze Amerykanina czuję wręcz obrzydzenie.

Ogólnie rzecz biorąc, Billy Summers to taki przereklamowany Harry Potter, powieść o mafii dla dwunastolatków. Amerykanin zaś to portret istoty ludzkiej, dorosłego mężczyzny o pełnej wartości. Jestem przekonany, że taki Pan Motyl mógłby istnieć naprawdę. Jego zabarwiona krwią historia mogłaby się wydarzyć gdzieś za rogiem i nikt z nas by nawet o tym nie wiedział.

Amerykanin to książka przez wielu niedoceniona, ponieważ autor nie uległ ideologii, wedle której akcja powinna wziąć górę nad bohaterem, a świat przedstawiony to konstrukt ze stereotypów i utartych schematów, które łatwiej się sprzedadzą. Jak Big Mac z frytkami i coca colą w zestawie. Martin Booth ewidentnie chciał czegoś takiego uniknąć.

Amerykanina śmiało można porównać...

Książka zaintrygowała mnie opisem. Nie spotkałam się wcześniej z nazwiskiem autora, więc byłam ciekawa jego twórczości.
Spodziewałam się mocnego kryminału a dostałam właściwie coś zupełnie innego. Jest to leniwa opowieść przenosząca czytelnika w ciepły, uroczy,spokojny kawałek Włoch, który z pewnych przyczyn ciężko umiejscowić na mapie. Główny bohater jest bardzo tajemniczy. Nie wiemy jak się nazywa, skąd pochodzi, czym się zajmuje. Dopiero po pewnym czasie powoli odkrywa swoje tajemnice. Rozwlekła opowieść człowieka marzącego o spokojnym życiu kończy się dość gwałtownie, przekreślając wszystkie jego plany.
Mimo że książka jest zupełnie inna niż się spodziewałam to jednak nie żałuję czasu spędzonego z nią. Dzięki niej przeniosłam sie do ciepłych Włoch. Miła odskocznia od ulubionych przeze mnie kryminałów.

Książka zaintrygowała mnie opisem. Nie spotkałam się wcześniej z nazwiskiem autora, więc byłam ciekawa jego twórczości.
Spodziewałam się mocnego kryminału a dostałam właściwie coś zupełnie innego. Jest to leniwa opowieść przenosząca czytelnika w ciepły, uroczy,spokojny kawałek Włoch, który z pewnych przyczyn ciężko umiejscowić na mapie. Główny bohater jest bardzo...

To książka, do której trzeba się przyzwyczaić. Nie jest to typowa sensacja. Raczej coś w rodzaju spowiedzi życia człowieka, który musiał uciekać. Uciekł na włoską prowincję. Dużo więc tutaj sielskiej wsi, wina, miłych ludzi, dobrej pogody i lekkiego życia. Wszystko to przeplata się z miłosnymi kombinacjami i trudną przeszłością, która każe znów uciec. Czytało się bardzo przyjemnie.Ksiązka ma swój urok, styl. Jest ciekawym połączeniem gawędy z sensacją, choć tej drugiej tu zdecydowanie mniej.

To książka, do której trzeba się przyzwyczaić. Nie jest to typowa sensacja. Raczej coś w rodzaju spowiedzi życia człowieka, który musiał uciekać. Uciekł na włoską prowincję. Dużo więc tutaj sielskiej wsi, wina, miłych ludzi, dobrej pogody i lekkiego życia. Wszystko to przeplata się z miłosnymi kombinacjami i trudną przeszłością, która każe znów uciec. Czytało się bardzo...

....gdybym filmu nie obejrzał, dawno temu, pewnie spodobała by się mię nieco bardziej.
Nie, to jest naprawdę DOBRA książka. A ponieważ tak jest, dołożę jedną gwiazdkę. Bo jest LEPSZA od filmu. Jak to zwykle, zresztą, bywa. No, może poza Ojcem Chrzestnym.....

....gdybym filmu nie obejrzał, dawno temu, pewnie spodobała by się mię nieco bardziej.
Nie, to jest naprawdę DOBRA książka. A ponieważ tak jest, dołożę jedną gwiazdkę. Bo jest LEPSZA od filmu. Jak to zwykle, zresztą, bywa. No, może poza Ojcem Chrzestnym.....

Książka napisana w stylu gawędy człowieka, który podsumowuję swoje życie. Jakbym miał porównywać do czegoś to powiedziałbym, że w nastroju i akcji nawiązuje do "Irlandczyka", który pojawił się na kinowym ekranie. Trzeba się przyzwyczaić do prowadzonej narracji i opisu życia przez autora. Jednak po przeczytaniu całej książki mam całkowicie odmienne zdanie niż po przeczytaniu pierwszych 30 stron. Polecam.

Książka napisana w stylu gawędy człowieka, który podsumowuję swoje życie. Jakbym miał porównywać do czegoś to powiedziałbym, że w nastroju i akcji nawiązuje do "Irlandczyka", który pojawił się na kinowym ekranie. Trzeba się przyzwyczaić do prowadzonej narracji i opisu życia przez autora. Jednak po przeczytaniu całej książki mam całkowicie odmienne zdanie niż po przeczytaniu...

Specyficzna książka, która raczej przyciąga budowaniem klimatu i swego rodzaju gawędziarstwem, niż rozwiniętą, mknącą do przodu fabułą. Ma to swój urok.

Specyficzna książka, która raczej przyciąga budowaniem klimatu i swego rodzaju gawędziarstwem, niż rozwiniętą, mknącą do przodu fabułą. Ma to swój urok.

jednak rozczarowanie - za bardzo ta powieść stoi w rozkroku między zabawą gatunkiem, a próbą bycia "poważną". można ale niekoniecznie.

jednak rozczarowanie - za bardzo ta powieść stoi w rozkroku między zabawą gatunkiem, a próbą bycia "poważną". można ale niekoniecznie.

Świetny klimat włoskiej prowincji. 5 razy lepszy niż w filmowej adaptacji.

Świetny klimat włoskiej prowincji. 5 razy lepszy niż w filmowej adaptacji.