Noc amerykańska

„ Mieszkała w nowoczesnej kamienicy przy ulicy de Varenne. Na skrzynkach do listów nie było jej nazwiska, ale Mertolle, który zawsze myślał o wszystkim, zanotował piętro na kartce papieru.
Drzwi się otworzyły, rzucając snop światła na pogrążony w mroku podest schodów. Servais zobaczył początkowo tylko jakąś sylwetkę i do niej się zwrócił:
- Czy mam przyjemność z panią Chevalier?
-Tak.
- Nazywam się Servais Mont, przychodzę z polecenia agencji Gaya Becque.
(…)
Dziewczyna zarzuciła sobie sukienkę na ramię, zamknęła szafkę i zniknęła za drzwiami, najwidoczniej prowadzącymi do łazienki. Servais próbował sobie wyobrazić ją sobie, jak śpi na gołej podłodze, zastanawiał się, w którym kącie pokoju urządza sobie posłanie”.( s. 14)

Christopher Frank, Noc amerykańska, Przekł. J. Pański, Wyd. DACAPO, Warszawa 1994.

„Noc amerykańska”- powieść z 1972r., Ch. Franka,
tłumaczona na wiele języków,
sfilmowana przez Truffauta,
z Oskarem za najlepszy film nieanglojęzyczny
(1973),pachnie świeżością, nawet przy ponownej lekturze (2024).
Tekst ponadczasowy, a więc wieczny!
Co wyniknie ze spotkania aktorki z fotografem ???

Jedyne wyjaśnienie dotyczy tytuł:
”nocą amerykańską” nazywa się technikę filmową
pozwalającą uzyskać efekt nocnych zdjęć przy dziennym świetle.

Powieść z klimatem!
Czyta się bez przymusu, świetnie!

„ Mieszkała w nowoczesnej kamienicy przy ulicy de Varenne. Na skrzynkach do listów nie było jej nazwiska, ale Mertolle, który zawsze myślał o wszystkim, zanotował piętro na kartce papieru.
Drzwi się otworzyły, rzucając snop światła na pogrążony w mroku podest schodów. Servais zobaczył początkowo tylko jakąś sylwetkę i do niej się zwrócił:
- Czy mam przyjemność z panią...

Gdzieś przeczytałam zdanie, że tej powieści nie da się opowiedzieć, trzeba przeczytać. Czy trzeba, to do dyskusji, ale opowiedzieć naprawdę trudno.
Film, jaki powstał kilkadziesiąt lat temu pod tym samym tytułem niewiele ma wspólnego z powieścią, mimo, że toczy się w takim samym środowisku - aktorskim, filmowym, fotograficznym.
Powieść ma pewien klimat, jest trochę, jak coś, co może nam zaszkodzić, ale przyciąga. A na koniec stwierdzamy ze zdumieniem, że to powieść o ...miłości. I nie do końca rozumiemy, dlaczego historia musiała się tak długo ciągnąć, skoro zainteresowani mieli świadomość swoich stanów niemal od pierwszego spotkania? W dodatku nie było przeszkód, typu np. inne związki. I dlaczego jeden mąż musiał umrzeć, a kilka kobiet zostać porzuconymi i zawiedzionymi w uczuciach?
Czyta się nieźle, obyczajowe obrazki z życia paryskiej, współczesnej bohemy i półświatka pyszne!

Gdzieś przeczytałam zdanie, że tej powieści nie da się opowiedzieć, trzeba przeczytać. Czy trzeba, to do dyskusji, ale opowiedzieć naprawdę trudno.
Film, jaki powstał kilkadziesiąt lat temu pod tym samym tytułem niewiele ma wspólnego z powieścią, mimo, że toczy się w takim samym środowisku - aktorskim, filmowym, fotograficznym.
Powieść ma pewien klimat, jest trochę, jak...

To, co mnie urzekło w tej powieści, to niezwykle barwny i świeży język, jakim została napisana. Spodobały mi się wiarygodnie skonstruowane postaci i dbałość w narracji o detale. Ciekawa jest konstrukcja książki, dzieląca ją na krótkie sceny. Świetnie przedstawiona atmosfera paryskiej agencji prasowej, sporo miejsca zajmuje też opis światka teatralnego, bowiem główny bohater ma zacięcie literackie i długo stara się, by jego dramat został wystawiony na deskach teatralnych.

To, co mnie urzekło w tej powieści, to niezwykle barwny i świeży język, jakim została napisana. Spodobały mi się wiarygodnie skonstruowane postaci i dbałość w narracji o detale. Ciekawa jest konstrukcja książki, dzieląca ją na krótkie sceny. Świetnie przedstawiona atmosfera paryskiej agencji prasowej, sporo miejsca zajmuje też opis światka teatralnego, bowiem główny bohater...

Wpadła mi w ręce przypadkowo, wpychając się nieprzyzwoicie w kolejkę, by powalić mnie swoją nieoczywistością i rzucić mnie na kolana przed klimatem paryskiego światka aktorów, teatrów, agencji lat 70. Z początku bluźnierczo potraktowałam to jak romans, klasyczny – ale romans – by ostatecznie jednak ukorzyć się i pokornie chylić czoła przed całością :).

Wpadła mi w ręce przypadkowo, wpychając się nieprzyzwoicie w kolejkę, by powalić mnie swoją nieoczywistością i rzucić mnie na kolana przed klimatem paryskiego światka aktorów, teatrów, agencji lat 70. Z początku bluźnierczo potraktowałam to jak romans, klasyczny – ale romans – by ostatecznie jednak ukorzyć się i pokornie chylić czoła przed całością :).

Książkę czytałem lata temu, ale zawsze chodzi mi po głowie, gdzieś na rubieżach podświadomości. Noc Amerykańską czytałem tylko raz, ale zamierzam do niej wrócić ponownie.
Pamiętam niesamowity klimat opowiadanej, a właściwie leniwie snutej historii. Coś rodem z poprzedniej przed komputerowej i komórkowej epoki, w której dominuje gramofon, magnetofon szpulowy lub kasetowy, a główny bohater - fotograf - posługuje się "analogową" lustrzanką.
Świetnie budowane napięcie między nim, a jedną z modelek, z którą spotyka się na sesji, by potem stracić ją z oczu na czas dłuższy. Już przy pierwszym spotkaniu wyczuwa się coś głębszego między tą parą. Jakiś wibrujący erotyzm, uczucie, chemię.
Świetna książka o miłości, bez epatowania wszechobecnym dziś pornograficznym zacięciem do uwypuklania detali i szczegółów pożycia...

Polecam. Sam zamierzam jeszcze raz przeczytać.

Książkę czytałem lata temu, ale zawsze chodzi mi po głowie, gdzieś na rubieżach podświadomości. Noc Amerykańską czytałem tylko raz, ale zamierzam do niej wrócić ponownie.
Pamiętam niesamowity klimat opowiadanej, a właściwie leniwie snutej historii. Coś rodem z poprzedniej przed komputerowej i komórkowej epoki, w której dominuje gramofon, magnetofon szpulowy lub kasetowy, a...

Książka o miłości dla twardzieli - ani razu nie pada słowo "miłość" lub "kocham". Że to o miłości zorientowałem się dopiero za którymś czytaniem... Wciągnął mnie świat filmowo-teatralnej "cyganerii", czarno-białej analogowej fotografii i zadymionych knajp.
Kto lubi kino francuskie lat 70 i 80 odnajdzie jego nastrój w tej książce.

Książka o miłości dla twardzieli - ani razu nie pada słowo "miłość" lub "kocham". Że to o miłości zorientowałem się dopiero za którymś czytaniem... Wciągnął mnie świat filmowo-teatralnej "cyganerii", czarno-białej analogowej fotografii i zadymionych knajp.
Kto lubi kino francuskie lat 70 i 80 odnajdzie jego nastrój w tej książce.

Książka od lat kojarzy mi się z męskim światem, takim, jaki - chcę w to wierzyć - nadal istnieje i w jakim chciałabym żyć, gdzie mężczyzna kocha swoją kobietę bez słów lecz na zawsze, gdzie karmi się myśleniem o niej, paląc papierosa za papierosem i pijąc litry kawy. Niewyspany, nieogolony, nie upaja się swoją miłością, nie mówi o niej ale dla niej istnieje. Krąży po orbicie swojej kobiety i jest w stanie wznieść się dla niej na wyżyny, nawet ryzykując nieuchronne fiasko. Klimaty jak z Hemingwaya czy "Casablanki" ale we współczesnej scenografii Paryża. Powieść toczy się w świecie filmowców, ludzi teatru i agencji fotograficznych.
Proza a jak poezja. Niedopowiedzenia, niedoświetlenia choć też obrazy ostre i brutalne, jak to w świecie prawdziwych mężczyzn.

Aha, a film był do bani w porównaniu z powieścią.

Książka od lat kojarzy mi się z męskim światem, takim, jaki - chcę w to wierzyć - nadal istnieje i w jakim chciałabym żyć, gdzie mężczyzna kocha swoją kobietę bez słów lecz na zawsze, gdzie karmi się myśleniem o niej, paląc papierosa za papierosem i pijąc litry kawy. Niewyspany, nieogolony, nie upaja się swoją miłością, nie mówi o niej ale dla niej istnieje. Krąży po...