„Tam gdzie Azja i Ameryka podają sobie ręce i nachylają się ku sobie zamykając ocean wąską cieśniną Beringa – ciągnie się łańcuch skalistych, nagich i ponurych wysp wiążących jakby Alaskę z Kamczatką. (…) Wszystkie one to wulkany, wysokie na jakieś 3000 metrów, niewiarygodnie regularne stożki, jedne dymiące jeszcze, drugie już wygasłe, pokryte wiecznymi śniegami, a wszystkie ponure, dzikie, usłane grubą warstwą popiołu wulkanicznego, który po każdym deszczu zmienia się w grząskie lepkie błoto. A dodajcie do tego jeszcze deszcz lub śnieg, który stale tam pada i mgłę, co zalega te wyspy. (…) Żeby to były mgły do jakich my jesteśmy przyzwyczajeni. Ale na Aleutach mgły są jak wata; spływają w dół po oślizgłych od deszczu zboczach wulkanów nieprzejrzanym, grubym płaszczem, wypełzają na ocean zatapiając wszystko w wilgotnym, przejmującym do szpiku kości, zimnym tumanie. Przeklęte wyspy, wyspy mgieł i wichrów.”

(fragment książki)