„ Cóż to jest pochodzenie? Marny pokost, jaki wynaleźli ludzie, aby nim polakierować tych, którzy nie są tego godni. I pieniądz jest równie nędznym przymiotem w oczach myślącego człowieka”
Goethe z Listu do Karola Ludwika Moorsa

„Spojrzę na nią i będę się cieszył, że mogłem niemal uwierzyć, iż mnie kocha. I znów odejdę. Tak bę­dzie jutro, pojutrze i zawsze”
Goethe do Ernesta Wolfganga Behrischa

Czyż można winić nieszczęśliwego za to, że nie umie się cie­szyć? Nieszczęście uczyniło mnie otępiałym również na dobro, które mnie jeszcze może spotkać. Ciało powróciło do zdrowia, ale dusza jeszcze nie uleczona, trwam w ci­chej, spokojnej bezczynności, ale nie znaczy to, że jestem szczęśliwy. I w tym zobojętnieniu wyobraźnia moja tak zastygła, że nie umiem sobie nawet uzmysłowić, co było dla mnie niegdyś najdroższe. Tylko we śnie ukazuje mi się niekiedy moje serce takim, jakim jest w istocie, tylko sen zdolny jest przywołać na powrót te urocze obrazy, przywołać je tak, że moje uczucie staje się znów żywe; zresztą już Pani powiedziałem, sen sprawił, że napisałem ten list. Widziałem Panią, byłem u Niej jak niegdyś; to zbyt dziwne, żeby móc opowiedzieć”

Goethe List do Katarzyny Schonkopf


„Porzuciłem chatki ściany
Gdzie najmilsza moja mieszka:
Las tu ciemny, mgłą owiany,
Tłumi krok zarosła ścieżka.
Księżyc patrzy poprzez chmurę,
Zefir mu podaje skrzydła,
Brzozy przesyłają w górę
Najwonniejsze doń kadzidła.

Jak rozkosznie teraz czuję
Chłód, co zmysły me ożywia,
Jak ta cicha noc czaruje
I mą duszę uszczęśliwia.
Lecz oddałbym, mogę przysiąc,
Choćby to groziło zgubą,
Takich pięknych nocy tysiąc
Za noc jedną z moją lubą”.

Goethe – Piękna noc


„A więc naprawdę już odeszłaś?
Zniknęłaś, piękna, z moich dni?
Twe każde słowo we mnie mieszka,
Wciąż jeszcze w uszach moich brzmi.

I jak wędrowiec wzrok o świcie
Na próżno w przestwór nieba śle,
Skowronka ujrzeć chcąc w błękicie,
Co z dzwonną pieśnią nad nim mknie:

Tak ja lękliwie oczy wznoszę
Na pola, łąki, borów gąszcz
I każdą pieśnią moją proszę:
O, wróć, kochana, czekam wciąż!”

Goethe – Do oddalonej


„Jakże, naturo,
Lśnisz — urodziwa.
Jak błyszczy słońce,
Śmieje się niwa.

Pękają pąki
Kwiatem w gałązkach,
Tysiące głosów
W gęstwinie kląska.

Rozkosz i radość,
Serce gorące —
O szczęście, szczęście,
Ziemio i słońce.

Miłości miła,
Jak złote pióra,
Jak ranny obłok
Płyniesz po górach.

Błogosławieństwem
Spływasz w zagony
Świat wonią kwiatów
Oszołomiony.

Kocham cię, miła,
Kocham, wiosenna
Czytam w twych oczach,
Żeś mi wzajemna.

Tak skowroneczek
W pieśni swej tonie,
A kwiaty piją
Niebieskie wonie,

Jak ja ci kocham
Serca pożarem,
Ciebie, co młodość,
Radość i wiarę

Dajesz mej pieśni,
Że w lot się zrywa.
O, za tę miłość
Bądź mi szczęśliwa”

Goethe – Pieśń majowa


listy-wiersze-niemieckiego poety, styl-cudowny
warto książkę przeczytać
dzisiaj niestety mniej piszę się listów
cywilizacja - list napisany w komputerze, wysłany e-mail
czy jest nadal listem czy tylko jedną z wiadomości tekstowych?

„ Cóż to jest pochodzenie? Marny pokost, jaki wynaleźli ludzie, aby nim polakierować tych, którzy nie są tego godni. I pieniądz jest równie nędznym przymiotem w oczach myślącego człowieka”
Goethe z Listu do Karola Ludwika Moorsa

„Spojrzę na nią i będę się cieszył, że mogłem niemal uwierzyć, iż mnie kocha. I znów odejdę. Tak bę­dzie jutro, pojutrze i zawsze”
Goethe do...