Stara, z nieco pożółkłymi kartkami i wyblakłymi zdjęciami, wygrzebana na straganie z używanymi ksiązkami, a jaka świetna. Zmagania z niedostępną górą, śniegiem, lodem i niesprzyjającą pogodą. Niesamowite kobiety zaprzeczające istnieniu "słabej płci".

Stara, z nieco pożółkłymi kartkami i wyblakłymi zdjęciami, wygrzebana na straganie z używanymi ksiązkami, a jaka świetna. Zmagania z niedostępną górą, śniegiem, lodem i niesprzyjającą pogodą. Niesamowite kobiety zaprzeczające istnieniu "słabej płci".

Książka nieco inna niż himalajskie historie wydawane w ostatnich latach. Trochę to zapewne świadectwo zmieniającego się rynku wydawniczego, a trochę i samych wypraw.
Tu mamy bowiem niezwykle szczegółowy, niespieszny opis jednej wyprawy, historię podboju jednej tylko góry. Choć to niewiele ponad 100 stron, nie mogę powiedzieć, że akcja toczy się szybko. Przebiega raczej tak, jak działalność górska naszego zespołu. To wyraźnie inna konstrukcja książki od tych, które podsumowują kariery najwybitniejszych wspinaczy - tam na każdą wyprawę poświęca się kilkanaście stron, a wszystko toczy się w ekspresowym tempie.
Ta książka ma inną specyfikę, co jest jej atutem. Zaciekawiła mnie też odbrązowiona sylwetka Wandy, już nie po raz pierwszy we wspomnieniach osób wspinających się z nią.
Fakt jednak, że brakuje w tej opowieści takiego błysku, który pojawia się w biografiach Wielickiego czy Pustelnika - czegoś urzekającego, co zostanie z czytelnikami na dłużej.

Książka nieco inna niż himalajskie historie wydawane w ostatnich latach. Trochę to zapewne świadectwo zmieniającego się rynku wydawniczego, a trochę i samych wypraw.
Tu mamy bowiem niezwykle szczegółowy, niespieszny opis jednej wyprawy, historię podboju jednej tylko góry. Choć to niewiele ponad 100 stron, nie mogę powiedzieć, że akcja toczy się szybko. Przebiega raczej tak,...

Myślę, że Anna Czerwińska mogłaby udzielać korepetycji z pisania książek podróżniczych wielu współczesnym autorom. Od 50 strony "Nanga Parbat góra o złej sławie" po prostu nie mogłam odłożyć; wciągnęła mnie jak kryminał, podniosła ciśnienie, rozbudziła i pochłonęła. Nie ma tu przegadania, pustych stron. Każde zdanie ma sens. Świetne opisy przyrody, relacji międzyludzkich w połączeniu w prostym, jasnym językiem powodują, że nawet ktoś, kto nie ma pojęcia o górach jasno i wyraźnie widzi każdy szczegół wyprawy. Dawno nie czytałam osoby, która umie sprawnie opisywać świat.
Tę książkę można wykładać na kursach pisania, zestawiając ją np. z Dziennikami Kamińskiego (skądinąd fantastycznego podróżnika). W Dziennikach Kamińskiego (które ostatnio przerwałam w połowie) mamy kilkaset stron według tej samej matrycy: dziś wstałem o godzinie, zjadłem x, po drodze szczeliny, wiatr, odmroziłem policzek, zimno, w czasie przerwy rozmawialiśmy o literaturze. Sto, sto pięćdziesiąt jednobrzmiących takich stron można przeczytać, ale 200, 300 to dla mnie strata czasu. Anna Czerwińska z kolei ma jakiś zamysł na całość, poza opisem wyprawy, jest umiejętność budowania napięcia, a nawet ciekawe przerwania chronologii i zabawa z retrospekcjami. Na deser ładnie opisane stosunki międzyludzkie, poprawny, arcy-plastyczny język i masa innych atrakcji. Te dwa przykłady pokazują, że nie wystarczy wyjechać, dokonać osiągnięcia, a potem to opisać, trzeba mieć jakiś pomysł na książkę i warsztat, a Anna Czerwińska udowodniła, że ona tymi środkami biegle włada.
Dziś od rana czytam o autorce i wydaje mi się niesamowicie ciekawym człowiekiem. Anna Czerwińska z zawodu jest doktorem nauk farmaceutycznych, lecz od wielu lat nie pracuje w swoim zawodzie – porzuciła go dla gór, które są jej największą pasją. Wejściem na Everest w 2000 roku skompletowała Koronę Ziemi jako drugi Polak po Leszku Cichym. W momencie wejścia na Everest była najstarszą kobietą, która stanęła na tym szczycie.
Przeczytałam dziś kilka wywiadów z nią i we wszystkich urzeka. Mówi tak jak pisze: ciekawie, krótko i na temat ale bardzo mądrze. Jej wnioski są logiczne. Nade wszystko zaś widać z jej słów do dziś wielką pokorę i miłość do gór.
Książka kończy się posłowiem na temat dalszych losów członków wyprawy. Większość umarła w górach, nasza Anna Czerwińska żyje do dziś i trzyma się znakomicie. Czy to doświadczenie i rozsądek czy szczęście? Pewnie wszystko po trochu.
Książkę bardzo serdecznie polecam każdemu, nawet osobom całkowicie niezainteresowanym wspinaczką wysokogórską.

Myślę, że Anna Czerwińska mogłaby udzielać korepetycji z pisania książek podróżniczych wielu współczesnym autorom. Od 50 strony "Nanga Parbat góra o złej sławie" po prostu nie mogłam odłożyć; wciągnęła mnie jak kryminał, podniosła ciśnienie, rozbudziła i pochłonęła. Nie ma tu przegadania, pustych stron. Każde zdanie ma sens. Świetne opisy przyrody, relacji międzyludzkich w...

Przeczytane w dwa dni. Po przeczytaniu jeszcze bardziej intryguje postać Wandy Rutkiewicz.

Przeczytane w dwa dni. Po przeczytaniu jeszcze bardziej intryguje postać Wandy Rutkiewicz.

Nanga to jedna z najtrudniejszych gór na świecie. Nie jest najwyższym ośmiotysięcznikiem, ale warunki na niej panujące sprawiają, że wejście na szczyt jest prawdziwym wyczynem. Stąd wielki szacunek dla Czerwińskiej i towarzyszek za walkę jaką stoczyły. Wszystko opisane jest w tej książce w bardzo dobry sposób.

Nanga to jedna z najtrudniejszych gór na świecie. Nie jest najwyższym ośmiotysięcznikiem, ale warunki na niej panujące sprawiają, że wejście na szczyt jest prawdziwym wyczynem. Stąd wielki szacunek dla Czerwińskiej i towarzyszek za walkę jaką stoczyły. Wszystko opisane jest w tej książce w bardzo dobry sposób.

Relacja z polskiej wyprawy kobiecej z 1985 r. Zmagania z naturą i własnymi słabościami oraz przeciwnościami. Dla mnie bardzo ciekawa lektura - rzeczowa, bez zbędnych ozdobników (co często zdarza się w innych publikacjach himalaistycznych).

Relacja z polskiej wyprawy kobiecej z 1985 r. Zmagania z naturą i własnymi słabościami oraz przeciwnościami. Dla mnie bardzo ciekawa lektura - rzeczowa, bez zbędnych ozdobników (co często zdarza się w innych publikacjach himalaistycznych).