Książka wgniotła mnie w fotel. Aż dziw, że wszystkie historie z wręcz pamiętnikarską dokładnością zostały przytoczone. Czytając przed moimi oczami widziałem obrazy. Zawiera wszystko czego oczekuję od dobrej książki - zwroty akcji, elementy napięcia. Choć nie zapominajmy - to trudne czasy i wiele tragicznych historii.

Książka wgniotła mnie w fotel. Aż dziw, że wszystkie historie z wręcz pamiętnikarską dokładnością zostały przytoczone. Czytając przed moimi oczami widziałem obrazy. Zawiera wszystko czego oczekuję od dobrej książki - zwroty akcji, elementy napięcia. Choć nie zapominajmy - to trudne czasy i wiele tragicznych historii.

Tak, to Niemki (oraz inne kobiety, w tym autochtonki polskie i przymusowe robotnice z okupowanych państw) z dawnych Prus Wschodnich, Pomorza czy Sląska płaciły swymi ciałami za hitleryzm. To o tym jest ta książka.

Sowieci „tam i wtedy„ nie przepuszczali nawet małym dziewczynkom i mocno starszym paniom. Mieli na to oficjalne zezwolenie władz – bo jednak na terenach polskich tego nie było.

Tymczasem na froncie zachodnim Niemki same się oddawały aliantom za jedzenie czy pończochy - tam nie było tylu gwałtów.

I tylko smutna konstatacja: ktoś mógłby jakoś tłumaczyć tamto bestialstwo chęcią zemsty za olbrzymie zbrodnie III Rzeszy, ale jak pojąć gwałty dokonywane dziś przez żołdactwo „armii” rosyjskiej na Ukrainie?

Wg mnie to swoisty atawizm po dwóch wiekach panowania Mongołów na terenach dzisiejszej Rosji. To ci najeźdźcy powszechnie stosowali gwałty jako środek upokarzania podbitych. Takie to pierwsze w dziejach systemowe „rassenschande” .

A to, że ofiara często przejmuje zachowania swego oprawcy, wiemy doskonale z historii, także najnowszej (np. "polskie obozy koncentracyjne” po II wojnie na Śląsku, często tam, gdzie wcześniej …

Tak, to Niemki (oraz inne kobiety, w tym autochtonki polskie i przymusowe robotnice z okupowanych państw) z dawnych Prus Wschodnich, Pomorza czy Sląska płaciły swymi ciałami za hitleryzm. To o tym jest ta książka.

Sowieci „tam i wtedy„ nie przepuszczali nawet małym dziewczynkom i mocno starszym paniom. Mieli na to oficjalne zezwolenie władz – bo jednak na terenach...

Lektura obowiązkowa dla osób interesujących się Słupskiem i okolicami w latach 1944-46, a także dla tych którzy tak jak ja z zapartym tchem czytają wszystko co dotyczy losów niemieckich mieszkańców Ziem Odzyskanych po zakończeniu wojny.

Lektura obowiązkowa dla osób interesujących się Słupskiem i okolicami w latach 1944-46, a także dla tych którzy tak jak ja z zapartym tchem czytają wszystko co dotyczy losów niemieckich mieszkańców Ziem Odzyskanych po zakończeniu wojny.

Interesująca tematyka, ale niekoniecznie dobry sposób narracji, stylizowany na wspomnienia siostry autora, pisane w pierwszej osobie. Ma to chyba dodać autentyczności, a jedynie wprowadza w błąd, przez co nie wiemy co zdarzyło się w rzeczywistości, a co jest jego fikcyjną wizją. Najpóźniej od połowy traci na dynamice, nudna, przeciągnięta, niewnosząca wiele, będąca od pewnego momentu już tylko nieciekawym biedoleniem na okrutny los. Niedookreślona w kwestii poglądów rodziny autora na III Rzeszę, chyba nie do końca szczera. Nasuwa się pytanie, do jakich nieprzyjemnych faktów, czy postaw, należałoby się przyznać, cofając czas akcji, choć o kilka lat. Rok 1944 nie jest przypadkowy, od tego momentu biedna niemiecka kobieta i jej rodzina stają się walczącymi o przetrwanie ofiarami. Szkoda tylko, iż autor tak uparcie milczy w kwestii wcześniejszych losów swojej rodziny. Brak faktów nasuwa podejrzenia o chęć wybielenia się.

Interesująca tematyka, ale niekoniecznie dobry sposób narracji, stylizowany na wspomnienia siostry autora, pisane w pierwszej osobie. Ma to chyba dodać autentyczności, a jedynie wprowadza w błąd, przez co nie wiemy co zdarzyło się w rzeczywistości, a co jest jego fikcyjną wizją. Najpóźniej od połowy traci na dynamice, nudna, przeciągnięta, niewnosząca wiele, będąca od...