"Wszyscy, którym ufam", podobnie jak "Kłamstwo i jak to robimy", jest przede wszystkim komiksem o relacjach. Trochę mi się te historie kojarzą z filmami Almodovara, ale Parrish nie poświęca tyle miejsca samej fabule; całość opiera raczej na bardzo naturalnych dialogach i tym, co dzieje się pomiędzy poszczególnymi postaciami. Graficznie jest wspaniale, ale gdyby było zupełnie inaczej, sens zawsze pozostałby ten sam, bo cała ta opowieść stoi właśnie na wzajemnych zależnościach bohaterów. Delektuję się przestrzenią, którą autor zostawia odbiorcy, co sprawia, że czytelnik wiele kwestii musi sam uzupełnić i dookreślić. To świetnie oddaje rzeczywistość powiązań, do opisania których język nie wystarcza. Pociąga mnie niejednoznaczność postaci, fakt, że ostatecznie nie wiesz, kto tak naprawdę jest pozytywnym, a kto negatywnym bohaterem. Cenię za odcienie szarości i to coś, co każe mi do tej lektury wracać

"Wszyscy, którym ufam", podobnie jak "Kłamstwo i jak to robimy", jest przede wszystkim komiksem o relacjach. Trochę mi się te historie kojarzą z filmami Almodovara, ale Parrish nie poświęca tyle miejsca samej fabule; całość opiera raczej na bardzo naturalnych dialogach i tym, co dzieje się pomiędzy poszczególnymi postaciami. Graficznie jest wspaniale, ale gdyby było...

Jest to komiks bardzo dziwaczny, zaskakujący w swojej formie, trochę chaotyczny a czasem nawet wulgarny.
Z jednej strony czułam się wrzucona w akcję gdzie mało zostało mi wyjaśnione i aż do końca starałam się szukać powiązań między kolejnymi scenami.
Czy mi się podobał?
Nie.
Czy mi się nie podobał?
Nie.
Czy mnie zawiódł?
Również nie.
Jest on swoistą opowiastką o życiu gdy wali się ono do stóp. Alkohol, próby S., problemy finansowe w związkach, rodzice, którzy nie rozumieją swoich dzieci.
Było tu parę pięknych zdań, które doceniłam i opatrzyłam znacznikiem, żeby móc do nich wrócić. Jednak trudno mi powiedzieć, że cały komiks był piękny i sprawiał, że odnajdowałam w nim siebie – bo niestety (a może stety) tak nie było.
Zdecydowanie chętnie sięgnę po poprzedni komiks osoby autorskiej i przekonam się co ciekawego mogę tam odkryć.
W mojej ocenie zasługuje on na 5/10 gwiazdek, szybko i całkiem przyjemnie mi się go czytało mimo tego, że nie mogłam do końca się wczuć a czasem lekko gubiłam się w akcji. Jestem pewna, że część osób zakocha się w nim bez reszty a inni odbiorą go podobnie jak ja – lekturę na jeden wieczór, która jest ciut dziwna i chaotyczna, ale koniec końców warta zapamiętania i posiadania jej na półce.
Jestem ciekawa czy np. za 5-10 lat odbiorę go zupełnie inaczej.

Jest to komiks bardzo dziwaczny, zaskakujący w swojej formie, trochę chaotyczny a czasem nawet wulgarny.
Z jednej strony czułam się wrzucona w akcję gdzie mało zostało mi wyjaśnione i aż do końca starałam się szukać powiązań między kolejnymi scenami.
Czy mi się podobał?
Nie.
Czy mi się nie podobał?
Nie.
Czy mnie zawiódł?
Również nie.
Jest on swoistą opowiastką o życiu gdy...

Tommi Parrish nazywani nowym, świeżym oddechem i głosem wśród współczesnych twórców powieści graficznych wraca po trzech latach intensywnej pracy z nowym komiksem. Tym samym przypomina mi, że opowiadać możemy nie tylko słowami, ale wymownymi obrazami, gestami i kolorami. Postacie są ponownie niejasne znaczeniowo. Ich płeć wydaje się być płynna, kształty, co za tym idzie płeć, nie do końca doprecyzowane. Małe głowy, pokaźne korpusy i feeria barw w komiksach Parrish sprawiają, że czujemy się jakbyśmy trzymali w rękach małe dzieło sztuki.

To, co urzekło mnie w poprzedniej powieści była ta międzyludzka niezręczność, która pojawia się za każdym razem, gdy próbujemy się do kogoś zbliżyć, podczas gdy sami jesteśmy nieposkładani. Znów można tutaj poczuć pokraczność bohaterów, którzy wciąż chybiają siebie, a proza życia pochłania ich bez reszty, nie zostawiając niemal miejsca na miłość.

Fabuła krąży wokół Elizy i Sashy. Ta pierwsza jest samotną matką ledwo wiążącą koniec z końcem. Ta druga jest dwudziestoparolatką, która ponownie zamieszkuje z rodzicami i okazjonalnie dorabia jako prostytu***. Obie próbują przetrwać w świecie, w którym trudno o bliskość, zaufanie i sukces. Szkoda zdradzać więcej z fabuły czy plansz komiksu, bo takie powieści graficzne trzeba po prostu doświadczyć zmysłami.

To psychologiczna powieść graficzna, która ponownie ukazuje nam jak przypadkowe zderzenia z mogą nas pozostawić w jeszcze głębszym poczuciu wyobcowania, odstawania oraz niepewności. Parrish balansują na krawędzi płci, orientacji seksualnej i trudzie teraźniejszych relacji.

Tommi Parrish nazywani nowym, świeżym oddechem i głosem wśród współczesnych twórców powieści graficznych wraca po trzech latach intensywnej pracy z nowym komiksem. Tym samym przypomina mi, że opowiadać możemy nie tylko słowami, ale wymownymi obrazami, gestami i kolorami. Postacie są ponownie niejasne znaczeniowo. Ich płeć wydaje się być płynna, kształty, co za tym idzie...