Kobiecy podmiot „Kolekcjonerki” to istota wysoko wrażliwa. Mimo że często kryje się nieco za półuśmiechami, za puszczaniem oczka, za tworzonym dystansem, to jednak w głębi odczuwa bardzo mocno. Jej świat skupiony jest na doświadczeniu wewnętrznym.


Oczywiście, kobieta chłonie świat, żyje świadomie i uważnie. Buduje relacje, tworzy więzi, nie tylko z ludźmi, ale ze światem w ogóle. Ale to, co najważniejsze, dzieje się w środku.

Ja zamiast serca mam pudełko

(…)

a w tym pudełku

moje wszystko

a w tym pudełku

moje nic

(„Tekturowe pudełko”– fragm.).



A zatem już wiemy, że podmiot żyje przeszłością. Chowa w sercu swoistą kapsułę czasu. Wśród najdroższych pamiątek ma to co ważne i potrzebne, ale znajdzie się tam i to, co bywało kaprysem. Z typowym dla siebie lirycznym figlem oraz nutą tajemniczości Renata Blicharz podpowiada, że magiczne pudełko zawiera także „różne to i sio (…) / i bardzo różne tamto i owo”.

I pośród tych skarbów kryje się też… miłość. W „Kolekcjonerce” uczucia bywają personifikowane, dlatego też obserwujemy „starą miłość” jako byt trochę zahukany, bo po przejściach, pełen lęku, kryjący się w „mysiej dziurce”.

Ach, ta miłość. W zasadzie jest tu wszechobecna, choć najczęściej jednostronna. Podmiot żali się, że z jej strony uczucie jest gorące, ale adresat nie odwzajemnia afektu. Co ciekawe, w „Kolekcjonerce” miłość ma wiele odcieni. Poza relacją damsko-męską Blicharz pisze choćby i o tej rodzicielskiej. I tu to matka jest strażniczką ognia. Ona czuwa, opiekuje się, wspiera.

Podmiot chce kochać. I czuć się kochaną. Jednak jej pragnienia rozmijają się ze smutną rzeczywistością. Ona, zaangażowana, skazana jest wyłącznie na marzenia:

ja i ty

ziemia i niebo

spotykamy się tylko

na horyzoncie

który nie istnieje

(„Podróżnicy” – fragm.).



Stąd jest najpilniejszą uczennicą „lekcji zwanej samotnością”. Podmiot jest przekonany, że to miłość jest czynnikiem, który potrafi prawdziwie nas rozwijać. Bliskość sprawia, że rosną skrzydła i mnoży się przestrzeń. Sama także jest gotowa na wielkie uczucie. I nie potrzebuje wcale wiele, nie uwiodą jej piękne obietnice, bo pragnienie, które w sobie nosi to zwyczajne bycie obok. Tylko tyle i aż tyle.

I nieustannie w „Kolekcjonerce” o naszą uwagę zabiegają raz wyznania pełne nadziei i marzeń, a innym razem wiersze o rozczarowaniu związkiem. Burzliwa jest ta sercowa relacja, oj burzliwa. Dlatego też podmiot uczestniczy w „terapii pomiłosnej”.

Podmiot, być w może w ramach tej swoistej kuracji, przygląda się też innym historiom. Znanym z kart historii, literatury, ze świata sztuki. Wśnimy się zatem w „sen Ofelii”, a losy Penelopy i Odysa będą łudząco podobne do historii podmiotu i tego oczekiwanego ukochanego.

Z pewnością zaskoczą nas nieco kolejne części zbioru. „Ja Anioł” to szczególne wiersze, bo dedykowane „mojemu sercu i sobie”. Możemy mieć zatem nadzieję, że Renata Blicharz wreszcie uposaży swój kobiecy podmiot w miłość i to tę najważniejszą! Bo własną!

W „Zabawkach” zaś następuje skondensowanie formy. To zbiór miniatur – każda zawiera zaledwie kilkanaście słów, ale to wcale nie znaczy, że brakuje treści! Znów powraca temat miłosnego rozczarowania, tęsknoty, samotności. Podmiot sygnalizuje niekiedy dość głębokie cierpienie. Rodzą się ciemne ptaki czarnych myśli…

„Kolekcjonerka” to czarna skrzynka myśli rozdartego podmiotu. Kobieta żyje przeszłością, nurza się w teraźniejszych rozterkach, ale i zerka nieśmiało w kierunku tego, co dopiero nastąpi. A to daje nadzieję. Trzymamy zatem za nią kciuki będziemy poszukiwać jej śladów w kolejnych tomach autorki.

Renata Blicharz to poetka, którą nieustannie odkrywam. I w każdej odsłonie potrafi czymś zaskoczyć. Jestem zauroczona poezją, która ma tak wiele do zaoferowania, a i jest przy tym tak bardzo uniwersalna i dla każdego! Jednych poruszy kulturowy kontekst, innych szczerość wypowiedzi podmiotu, niektórych zaś humor i ciepło podmiotu, a następnych znów – pewna prostota w rozumieniu świata i wartości. Blicharz dąży bowiem do tego, by w jej liryce mógł się poprzeglądać ten, kto do niej zajrzy. Bez względu na doświadczenia, wiek, płeć czy życiowe postawy. I faktycznie – odnajdujemy w twórczości opolskiej poetki to, czego szukamy, a także i to, co chce nas znaleźć.

Kobiecy podmiot „Kolekcjonerki” to istota wysoko wrażliwa. Mimo że często kryje się nieco za półuśmiechami, za puszczaniem oczka, za tworzonym dystansem, to jednak w głębi odczuwa bardzo mocno. Jej świat skupiony jest na doświadczeniu wewnętrznym.


Oczywiście, kobieta chłonie świat, żyje świadomie i uważnie. Buduje relacje, tworzy więzi, nie tylko z ludźmi, ale ze światem...