Książka pisana przez osobę bez ADHD z radami dla osób z ADHD.
Jeśli nie masz pojęcia czym ADHD u dorosłych jest może być przydatna.
Z plusów fajnie czyta się przykład par neuro różnorodnych, można znaleźć opisy przykładów z życia ktore na pewno każdej parze gdzie jedna osoba ma ADHD będą znajome.
Jednak rady które w tej książce sa to typowe akademickie duperele oderwane od zycia.
Przykład, rada dla osoby z ADHD jak odpocząć:
Pooglądaj Tik Tok lub Fejsbuka, pograj w gre na teflonie, poukładaj puzzle.
Po pierwsze kazdy kto ma ADHD wie ze po sesji z Tik Tok lub Fejsbuk przez pol dnia bedzie tak rozstrojony od wybuchu dopaminy ze nic nie bedzie w stanie zrobic. Po Duriega taka rada jest nawet szkodliwa przez wystrzal dopaminy nie potrzebny ktory tylko rozchwiej twoje samopoczucie.
Układanie puzzli ? seria dla osoby z ADHD ?

I takich przykładów jest masa. Polowe książki można do kosza wywalić.
Osobie neurotypowej będącej w związku z ADHDowcem moze na pewno trochę pomoc w rozumieniu zachowana partnera, ale te same informacje znajdziecie w pierwszym lepszym podkascie o ADHD.

Przeczytac mozna, ale zachywty youtuberow i redkatorow portali internetowych nad ta ksiazka moze tlumaczyc tylko budżet na kampanie reklamowa.

Książka pisana przez osobę bez ADHD z radami dla osób z ADHD.
Jeśli nie masz pojęcia czym ADHD u dorosłych jest może być przydatna.
Z plusów fajnie czyta się przykład par neuro różnorodnych, można znaleźć opisy przykładów z życia ktore na pewno każdej parze gdzie jedna osoba ma ADHD będą znajome.
Jednak rady które w tej książce sa to typowe akademickie duperele oderwane od...

Książka bardzo dobrze przedstawia perspektywę zarówno osoby z ADHD, jak i partnera bez ADHD i tłumaczy z czego wynikają przeróżne konflikty, jakich ludzie doświadczają w swoich życiach na co dzień. Autorka umiejętnie pokazuje na przykładach swoich (zanonimizowanych) pacjentów, co i dlaczego czuje w danej sytuacji jedna ze stron i jak to oddziałowuje na drugą, dzięki czemu każdy w pełni może zrozumieć przyczyny i skutki danego konfliktu. Pokazane są również strategie do zapobiegania oraz radzenia sobie ze skutkami przeróżnych problemów - dla osoby z ADHD oraz osoby bez ADHD tak, aby obie strony mogły w odpowiedni sposób załagodzić sytuację z poszanowaniem uczuć partnera.

Książka bardzo dobrze przedstawia perspektywę zarówno osoby z ADHD, jak i partnera bez ADHD i tłumaczy z czego wynikają przeróżne konflikty, jakich ludzie doświadczają w swoich życiach na co dzień. Autorka umiejętnie pokazuje na przykładach swoich (zanonimizowanych) pacjentów, co i dlaczego czuje w danej sytuacji jedna ze stron i jak to oddziałowuje na drugą, dzięki czemu...

To nie była łatwa książka. Po pierwsze nie lubię poradników, po drugie ten zmusza do refleksji, i wdrożenia przeczytanych zasad w życie. Anita Robertson napisała „Miłość z ADHD. Jak dbać o relacje z osobami neuroróżnorodnymi” (tłum. Karolina Socha-Duśko, wydawnictwo MANDO),czyli niecałe 200 stron przypadków konfliktów w związkach neuroróżnorodnych i porad, jak im zaradzić lub jak je naprawiać (sic!). Autorka jest psychoterapeutką prowadzącą warsztaty ADHD Relationship Bootcamp dla par i w poradniku skupia się głównie na relacjach w związkach, w których jedna z osób ma diagnozę ADHD.
Wielu może mieć problem z tą książką, bo czy wzmianka o tym, że docenienie drugiego człowieka, to nie tylko pochwała za wielkie czyny, lecz także za te najmniejsze, jak wyrzucenie śmieci, brzmi jak wiedza, którą musimy wynosić z poradników pisanych przez terapeutów? Czy to nie przesada? Chciałabym powiedzieć, że nią jest, ale osoby atypowe tyle razy słyszały w życiu, że zrobiły coś nie tak, że pochwały i docenianie to jeden z ważniejszych dowodów na szacunek w związku, nawet jeśli dotyczą tak prozaicznych spraw, jak wyjęcie naczyń ze zmywarki.
Możecie mi nie wierzyć, ale dwie osoby z ADHD też będą inaczej postrzegały te same zjawiska, a dogadać się, gdy co chwile ucieka się od nudnych narracji i wpada myślami w swój hiperfokus, gdy obie strony gubią klucze, aktywują się w nocy, a w dzień czekają na przypływ dopaminy, mają lęki przed krytyką (bo od dziecka ja słyszały),a jedna z osób nie podjęła jeszcze próby zrozumienia, na co wpływa ADHD — to żyć na diabelskim młynie.
Książka porusza wiele zagadnień: od tych związanych z budową mózgów, po opis funkcji wykonawczych, z którymi zmagają się osoby z ADHD: od koncentracji uwagi, organizacji i planowania, po pamięć roboczą, regulację emocjonalną i samokontrolę. Pierwszy rozdział jest skierowany do neurotypowych partnerów, wyjaśniono w nim, w przystępny sposób, na co wpływa ADHD, a zatem i jakich zachowań nie możemy przypisać atypowości. Autorka wskazuje też pięć filarów związku, czyli metod, które pomogą uspokoić konflikty w parach neuroróżnorodnych, zanim będzie można krzyczeć, jak pani Frau: „Armagiedon!”.
Robertson podaje różne rozwiązania wspierające samoregulację emocji, w bibliografii znajdują się linki do planerów, podcastów, nagrań, które mogą pomóc partnerom zrozumieć, dlaczego zareagowali tak, a nie inaczej. Doceniam, że autorka ukazuje perspektywę obu stron (opisuje także relacje osób nieheteronormatywnych),proponuje ćwiczenia, które dotyczą dwójki osób będących w związku i wskazuje, co dobrego może wyniknąć z ich stosowania.
Porady są cenne, chociaż niełatwe do wprowadzenia, a opis przypadków sprawił, że mogłam jedynie w ciszy zaginać róg książki i komentować je: „o kurde, to o mnie”.
Oczywiście książka nie zastąpi terapii, czy pracy nad sobą i związkiem, ale może być przewodnikiem, który zainicjuje zmiany.

To nie była łatwa książka. Po pierwsze nie lubię poradników, po drugie ten zmusza do refleksji, i wdrożenia przeczytanych zasad w życie. Anita Robertson napisała „Miłość z ADHD. Jak dbać o relacje z osobami neuroróżnorodnymi” (tłum. Karolina Socha-Duśko, wydawnictwo MANDO),czyli niecałe 200 stron przypadków konfliktów w związkach neuroróżnorodnych i porad, jak im zaradzić...

Niby nic nowego, ale warto czasem sobie przypomnieć, że nie jesteśmy tacy sami. Wtedy łatwiej spojrzeć z większą wyrozumiałością na drugą stronę w związku.

Niby nic nowego, ale warto czasem sobie przypomnieć, że nie jesteśmy tacy sami. Wtedy łatwiej spojrzeć z większą wyrozumiałością na drugą stronę w związku.