Nie spodziewałem się tego. Do luźnej komedii doszedł właśnie dobitny morał. Klawo

Nie spodziewałem się tego. Do luźnej komedii doszedł właśnie dobitny morał. Klawo

Kolejne odhaczanie punktów na liście Akiry, które okazują się przydatne w przetrwaniu w świecie zombie. Z drugiej spotkanie nemezis- dawnego szefa. Smutne, ale jakże realistyczne, że nie tak łatwo wyleczyć się z traumy i strachu po pracy z pracowniczego kołkozu. I że pracownicza rzeczywistość miewa wiele wspólnego z tworzeniem armii "żywych trupów".

Kolejne odhaczanie punktów na liście Akiry, które okazują się przydatne w przetrwaniu w świecie zombie. Z drugiej spotkanie nemezis- dawnego szefa. Smutne, ale jakże realistyczne, że nie tak łatwo wyleczyć się z traumy i strachu po pracy z pracowniczego kołkozu. I że pracownicza rzeczywistość miewa wiele wspólnego z tworzeniem armii "żywych trupów".

Akira nadal żyje sobie beztrosko oczywiście z rozsądkuem by go zombie nie dopadli. Los chce, ze jego drogi znow krzyzuja sie ze Shizuka. Zabawne bylo to wybieranie kampera przez ich drużynę. Pozniej juz przestalo byc tak kolorowo bo reszta tomiku bazowala glownie na watku pracy dla bylego szefa Akiry. Bylo to o tyle dajace do myslenia, ze w tych czasach mamy podobnie stajac sie niewolnikami pracy jakbysmy nie mieli wlasnej woli i idealow. Kierowani strachem i bezsilnoscia zatracamy sie w tym. Shizuka tez dobrze to znala w przeszlosci bo jej ojciec duzo wymagal i nigdy nie pozwalal jej robic tego co naprawde chciala. Koncówka genialna - w koncu wszyscy przejrzeli na oczy co w zyciu naprawde sie liczy... i jest to piekne ;3

Akira nadal żyje sobie beztrosko oczywiście z rozsądkuem by go zombie nie dopadli. Los chce, ze jego drogi znow krzyzuja sie ze Shizuka. Zabawne bylo to wybieranie kampera przez ich drużynę. Pozniej juz przestalo byc tak kolorowo bo reszta tomiku bazowala glownie na watku pracy dla bylego szefa Akiry. Bylo to o tyle dajace do myslenia, ze w tych czasach mamy podobnie stajac...

Lepiej niż poprzednio, bo zwraca się do naszej dumy, jak zaprzedaliśmy się w imię autorytetów, pilnując zgubne parytety, stając się sługami pracy, która wyniszcza duchowo czy emocjonalnie, popadając w hipnozę społeczeństwa, co słucha cudzych rozkazów. Wracamy do starych tematów, jak dziewczyny oraz przełożony - znęcający się nad pracownikami. Kiedy wybuchła apokalipsa zombie Akira zmienił podejście do życia. Wsiadł na Harleya, spotkał dawnego przyjaciela, wychylał drinki i bawił się w superbohatera. Tymczasem musi przezwyciężyć lęk związany z przeszłością. Wielki pan-autokrata korporacji nie uległ zmianie. Wciąż chce wszystkim rozkazywać, a Akira, jak sparaliżowany - postanawia przyłączyć się do jego ekipy, po to, by raz na zawsze zerwać ze stresem związanym z nadmierną harówką, brakiem podejmowania własnych decyzji. Buntując się wobec zastanej przeciętności. Pod płaszczykiem komedii nadal rozbrat z koślawą rzeczywistością, która skazała nas na mielizny, na strach, na ośmieszenie (np. przed dziewczętami),na bycie zombie, które bezmyślnie wykonuje czyjeś rozkazy, nie żyje dniem dzisiejszym i wpadł w pętlę bez auto-refleksyjnego społeczeństwa, gdzie ludzkość została skazana na nijakość. Akira wyrywa się z tej bolesnej pułapki, choć niejednokrotnie ulega czyjejś sugestii. Album z początku najzabawniejszy, kiedy bohaterowie nie przejmują się, czy zostaną zaatakowani przez zombie - ważne, że w vanie jest jacuzzi, telewizor i pełen odlot. Walić system, moi drodzy. Nasi bohaterowie mają wigor, i chcą robić rzeczy po swojemu. Doceniam.

Lepiej niż poprzednio, bo zwraca się do naszej dumy, jak zaprzedaliśmy się w imię autorytetów, pilnując zgubne parytety, stając się sługami pracy, która wyniszcza duchowo czy emocjonalnie, popadając w hipnozę społeczeństwa, co słucha cudzych rozkazów. Wracamy do starych tematów, jak dziewczyny oraz przełożony - znęcający się nad pracownikami. Kiedy wybuchła apokalipsa...