"Vade-mecum" jest zbiorem wierszy opatrzonym wstępem i epilogiem, które składają się na manifest programowy Norwida, polemikę i program poprawy kondycji poezji polskiej, jak i ocenę krytyki dziennikarskiej dotyczącej literatury.

Myślę, że warto zacząć bliższe poznawanie twórczości autora "Pióra" właśnie za pośrednictwem tej książki, która jest najbardziej spójną i pełną prezentacją jego twórczości, jak i zapatrywania na poezję i jej rolę w życiu. Krytyczne teksty poety pisane prozą są dowodem przenikliwości jego diagnoz i przemyśleń, tak przecież znanych, dotyczących naszego społeczeństwa i mentalności. Poezja zawarta w tym dziele pochodzi natomiast ze szczytowego okresu działalności pisarza, utwory wzajemnie uzupełniają się w ramach zbioru, objawiając wszystko co najlepsze i charakterystyczne w dokonaniach "czwartego wieszcza". Jest więc to mieszanka wrażliwości, pesymizmu, spleenu, nostalgii, intelektualizmu, estetyzmu oraz górującej nad wszystkim subtelności.

Możemy znaleźć tu wyraz bycia outsiderem ("Vade-mecum", znane jako "Klaskaniem mając obrzękłe prawice"),autoironię ("Finis") czy też analizę zwodniczości poezji i sztuki jako takiej ("Cacka").

"Vade-mecum" jest zbiorem wierszy opatrzonym wstępem i epilogiem, które składają się na manifest programowy Norwida, polemikę i program poprawy kondycji poezji polskiej, jak i ocenę krytyki dziennikarskiej dotyczącej literatury.

Myślę, że warto zacząć bliższe poznawanie twórczości autora "Pióra" właśnie za pośrednictwem tej książki, która jest najbardziej spójną i pełną...

Niemal przez całt czas odsuwałam od siebie myśl, że mogę polubić czy zrozumieć poezję Norwida. Miałam wrażenie, że istnieje jakaś niewidzialna bariera między jego utworami a moją perapektywą. Do czasu, gdy nie natknęłam się na wiersz „Czułość" - jeden z ukochanych wierszy Tadeusza Różewicza. Ten utwór mnie poruszył, sprawił, że poczułam pewnego rodzaju więź z poetą. Tak zaczęło się powolne czytanie i odczuwanie jego wierszy w spokoju. Na pewno nie zrozumiałam wszystkiego, ale Norwid zaintrygował mnie, sprawił, że coś się we mnie zmieniło mimo wszystko. Będę jeszcze wracać do tego tomiku, ale też czytać różne interpretacje badaczy. Dzisiaj nie do końca wiem dlaczego, ale Norwid jest mi zwyczajnie bliski pod wieloma względami, choç nie rozumiem jego w pełni. To jest chyba największa oznaka tego, że jest to genialna poezja!

Niemal przez całt czas odsuwałam od siebie myśl, że mogę polubić czy zrozumieć poezję Norwida. Miałam wrażenie, że istnieje jakaś niewidzialna bariera między jego utworami a moją perapektywą. Do czasu, gdy nie natknęłam się na wiersz „Czułość" - jeden z ukochanych wierszy Tadeusza Różewicza. Ten utwór mnie poruszył, sprawił, że poczułam pewnego rodzaju więź z poetą. Tak...

Jeden z lepszych tomików, jakie czytałam, ale wciąż nie zachwyca mnie.

Jeden z lepszych tomików, jakie czytałam, ale wciąż nie zachwyca mnie.

Mało słów i bardzo dużo treści. Norwid jest bardzo trudny w odbiorze, ponieważ każde pojedyncze słowo jest mocno wyważone i za każdym razem jego waga jest ogromna. Trzeba się mocno wczytywać w każdy wiersz, co nawet sam autor wielokrotnie podkreślał.
Nie potrafię ocenić tego tomiku, ponieważ wyjątkowo trudno nadać skalę ocen czemuś tak skomplikowanemu.

Mało słów i bardzo dużo treści. Norwid jest bardzo trudny w odbiorze, ponieważ każde pojedyncze słowo jest mocno wyważone i za każdym razem jego waga jest ogromna. Trzeba się mocno wczytywać w każdy wiersz, co nawet sam autor wielokrotnie podkreślał.
Nie potrafię ocenić tego tomiku, ponieważ wyjątkowo trudno nadać skalę ocen czemuś tak skomplikowanemu.

Może i troszkę się zestarzało, ale nadal bezkompromisowość Norwida robi wrażenie

Może i troszkę się zestarzało, ale nadal bezkompromisowość Norwida robi wrażenie

Mądre, tylko trzeba się wczytać.

Mądre, tylko trzeba się wczytać.

Nigdy nie zrozumiem Norwida.

Nigdy nie zrozumiem Norwida.

Dla mnie niezrozumiałe.

Dla mnie niezrozumiałe.

Cóż można rzec... W duszy graj mi poezjo Norwida

Cóż można rzec... W duszy graj mi poezjo Norwida