Pozycja obowiązkowa w mojej biblioteczce. Po tomiku "Pokolenie XXI" to drugi tomik poezji pióra Julii Skoniecznej. Moje pierwsze odczucie to przede wszystkim przemiana samej autorki, którą poznałem jako zbuntowaną licealistkę, a w tym tomiku staje się dojrzałą kobietą, która wie czego chce od życia i twardo stąpa po ziemi nazywając rzeczy po imieniu. Warto pochylić się nad tą pozycją książkową. Polecam.

Pozycja obowiązkowa w mojej biblioteczce. Po tomiku "Pokolenie XXI" to drugi tomik poezji pióra Julii Skoniecznej. Moje pierwsze odczucie to przede wszystkim przemiana samej autorki, którą poznałem jako zbuntowaną licealistkę, a w tym tomiku staje się dojrzałą kobietą, która wie czego chce od życia i twardo stąpa po ziemi nazywając rzeczy po imieniu. Warto pochylić się nad...

To już druga książka Julii, która wpadła w moje ręce. O wartości tomiku świadczy to, że w życiu codziennym nieświadomie zaczęłam używać poprzekręcanych cytatów z wierszy Julii 😜 Niektóre utwory są tak trafne, że aż boli. Autentyczność uderza, czasami jest to aż zbyt bezpośrednie na sztukę. Przynajmniej tak powiedzieliby pewnie moi dawni nauczyciele.

To już druga książka Julii, która wpadła w moje ręce. O wartości tomiku świadczy to, że w życiu codziennym nieświadomie zaczęłam używać poprzekręcanych cytatów z wierszy Julii 😜 Niektóre utwory są tak trafne, że aż boli. Autentyczność uderza, czasami jest to aż zbyt bezpośrednie na sztukę. Przynajmniej tak powiedzieliby pewnie moi dawni nauczyciele.

Pewnie Herbert się w grobie przewraca, bo w tym tomiku poprzekręcane są wszystkie wartości, o których mówi klasyk "Pan Cogito", ale trzeba spojrzeć na pozycję Julii Skoniecznej, że jest napisana z perspektywy żyjącej w innym wieku kobiet (a nawet dziewczyny, bo autorka jest z rocznika 2001). Myślę, że tomik spodobałby mi się bardziej, gdybym nie czytał go przez pryzmat utworów Hebreta. Brakuje tutaj moze doszlifowania pewnych kwestii, pióra, ale, co mnie dziwi, nie bystrości i odwagi, bo właśnie to umiejętne obserwowanie świata i brak skrępowania do nazywania rzeczy po imieniu (lub znajdowania słów na wiele kwestii, w tym tabu) nadaje "Pani Cogito" wyjątkowego klimatu i mądrości, czego się nie spodziewał chyba nikt, kto czytał ten tomik po zafascynowaniu poezją Herberta. Myślę, że za parę lat będzie o Julii Skoniecznej głośno - jeśli nie przez jej poezję to przez tą bezpośredniość, która może się niektórym nie spodobac. Szczególnie rządzącym.

Pewnie Herbert się w grobie przewraca, bo w tym tomiku poprzekręcane są wszystkie wartości, o których mówi klasyk "Pan Cogito", ale trzeba spojrzeć na pozycję Julii Skoniecznej, że jest napisana z perspektywy żyjącej w innym wieku kobiet (a nawet dziewczyny, bo autorka jest z rocznika 2001). Myślę, że tomik spodobałby mi się bardziej, gdybym nie czytał go przez pryzmat...

Po przeczytaniu "Pokolenia XXI" spodziewałam się po następnym tomiku czegoś innego, dlatego tytuł "Pani Cogito" nie tylko mnie zdziwił, ale także zaniepokoił. Poprzedni zbiór wierszy Julii Skoniecznej był lekturą raczej łatwą, przyjemną i rozrywkową. Oczywiście nie zbrakło tego typu wierszy w "Pani Cogito", ale jednak jest to publikacja dojrzalsza, czasami wręcz zawstydzająca. Dlatego tomik ten mnie zaskoczył, ale zaskoczył pozytywnie i na pewno będę do niego wracać.

Po przeczytaniu "Pokolenia XXI" spodziewałam się po następnym tomiku czegoś innego, dlatego tytuł "Pani Cogito" nie tylko mnie zdziwił, ale także zaniepokoił. Poprzedni zbiór wierszy Julii Skoniecznej był lekturą raczej łatwą, przyjemną i rozrywkową. Oczywiście nie zbrakło tego typu wierszy w "Pani Cogito", ale jednak jest to publikacja dojrzalsza, czasami wręcz...