Książka porusza bardzo ciekawy temat odbioru postaci szacha Chosrowa (Chosroesa) II w VII-wiecznej syriackiej "Kronice Chuzestanu". Władca ten znany jest przede wszystkim jako ten, który rzucił wyzwanie Rzymowi i doprowadził do wybuchu wielkiej wojny rzymsko-perskiej (602-628),którą przegrał. Tytułowa kronika jest więc zanurzona w relacje między trzem kręgami kulturowymi (grecko-rzymskim, irańskim i syryjskim) oraz między różnymi odłamami chrześcijaństwa a zaratusztrianizmem, religią starożytnego Iranu. Problem Autora polega na tym, że nie posługuje się syriackim, a więc nie ma dostępu do jej oryginalnej warstwy językowej, co w oczywisty sposób ogranicza możliwości analizy. W zasadzie zresztą analiza ta nie jest pogłębiona, ponieważ na 100 stron właściwej pracy tylko 53 strony traktują o samej kronice. Co gorsza (i to jest największy mankament pracy),Autor zdaje się nie rozumieć podziałów religijnych tej epoki i nie czyni rozróżnienia między monofizytyzmem a nestorianizmem (por. np. s. 26-27). Tymczasem właśnie ten aspekt rozgrywania obu odłamów chrześcijaństwa był w panowaniu Chosrowa II bardzo istotnym elementem. Ale został całkowicie pominięty. Pod względem redakcyjnym dalej można pracy sporo zarzucić, ale jest lepiej niż w poprzedniej książce Autora. W sumie niestety mogę stwierdzić, że zmarnowano tu trochę bardzo duży potencjał na udaną i nowatorską monografię.

Tomasz Babnis

P.S.
Warto tu przypomnieć pracę N.W. Pigulewskiej "Kultura syryjska we wczesnym średniowieczu", na którą Autor wielokrotnie się zresztą powołuje. Pokazuje ona, jak wielką rolę odegrali Syryjczycy w późnym antyku.

Książka porusza bardzo ciekawy temat odbioru postaci szacha Chosrowa (Chosroesa) II w VII-wiecznej syriackiej "Kronice Chuzestanu". Władca ten znany jest przede wszystkim jako ten, który rzucił wyzwanie Rzymowi i doprowadził do wybuchu wielkiej wojny rzymsko-perskiej (602-628),którą przegrał. Tytułowa kronika jest więc zanurzona w relacje między trzem kręgami kulturowymi...