Jest do drugi i ostatni zestaw XIX wiecznych artykułów, relacji, poezji i rozpraw na temat zjawisk nadprzyrodzonych. Trochę upłynęło czasu od kiedy przeczytałam pierwszą część. Teraz gdy mam już za sobą sporo starszych klasyków, to muszę przyznać, że wgryzałam się łatwiej w ten twardy ze starości tekst. Ktoś mógłby się zastanowić dlaczego „męczę się” nad tymi zmurszałymi tekstami, czemu „katuję się” tą staroświecką i nieprzystosowaną do dzisiejszego odbiorcy polszczyzną? Cóż, często interesuję się czymś, co ludzka masa omija z daleka. Moje zamiłowanie do zjawisk nadprzyrodzonych też mnie do takich rzeczy przyciąga. Do tego dochodzi jeszcze historyczna ciekawość. Intrygują mnie te niespotykane na żadnych tandetnych platformach teksty, chcę poznać nie tylko samą historię autorów, ale także ich stosunek do tych nadzwyczajnych zjawisk.

Okazuje się, że… podejście niektórych ludzi do proroczych snów, widzeń czy koncepcji duszy nie były wcale takie niedorzeczne. Już i w XIX wieku autorzy sporo na ten temat rozmyślali i wiedzieli, żeby nie przedkładać ślepej wiary przed rozumem. Istniał zabobonny lud, który uzupełniał swoje braki w wiedzy niestworzonymi rzeczami i byli też naukowcy, którzy odrzucali te zjawiska kompletnie, gdyż nie dawały się przyporządkować żadnej dziedzinie. Materializm zaczął brać górę nad spirytualizmem, choć gdzieś po drodze plątały się po drodze nurty religijne, które były wpisane w naszą tradycję. Dlatego w tych przekonaniach rozsądek często mieszał się z bezkrytyczną wiarą. Podeszłam do tych tekstów ostrożnie, choć nie bez zainteresowania. Dzięki zawartej w tej książce poezji dotarłam też do artykułów z „Tygodnika ilustrowanego”, którego sobie czasami poczytuję online.

Jest do drugi i ostatni zestaw XIX wiecznych artykułów, relacji, poezji i rozpraw na temat zjawisk nadprzyrodzonych. Trochę upłynęło czasu od kiedy przeczytałam pierwszą część. Teraz gdy mam już za sobą sporo starszych klasyków, to muszę przyznać, że wgryzałam się łatwiej w ten twardy ze starości tekst. Ktoś mógłby się zastanowić dlaczego „męczę się” nad tymi zmurszałymi...