Super. Na początku mangi bohaterka kombinuję jak dostać się do Itsukiego i odbiera telefony od znajomych i nagle dzwoni też Keigo i oboje jadą do Itsukiego. Jednak robi się korek i zaczynają iść. Podczas drogi dzwoni do niej Koreeda , który podwozi też Nagasawę i ta mówi Tsugumi , że jeśli bohater jest w ciężkim stanie może nawet umrzeć i Tsugumi jest przerażona i biegnie jeszcze szybciej. W końcu docierają do domu bohatera i znajdują go na ziemi , ale nic mu się wielkiego nie stało. A , gdy opuszczają dom Itsuki martwi się o dom Keigo i jego ukochanej i decydują się tam pojechać. Przybywa też reszta ekipy i mimo , że dom ocalał to go wzmacniają. A w międzyczasie Nagasawa mówi Koreedzie , że martwi się , że Itsuki będzie inny , ale On ją uspokaja. Później Itsuki razem z Tsugumi i Keigo przybywają na miejsce ewakuacji w szpitalu. I tam Tsugumi odwiedza ojca i ten znów ma pretensję o Itsukiego i dziewczyna jest zła i nie rozumie czemu ojciec tak się zachowuję. Później bohater oddaję swoje łóżku staruszce i sam idzie spać do samochodu , a Tsugumi przychodzi do niego w nocy i rozmawiają i dziewczyna rysuję rysunek. I prawie się całuję. Potem nadchodzi ranek i do szpitala w końcu przybywają Koreeda i Nagasawa i rozmawiają z Tsugumi , a także z Itsukim i Itsuki patrzy na Koreedę i Tsugumi , a Tsugumi na Niego i Nagasawę. Potem bohater odlatuję helikopterem , a Tsugumi jest u Koreedy i poznaję jego rodzinę. I wychodzi na jaw , że Koreeda ma u siebie rysunek , który namalowała Tsugumi w samochodzie(dał mu go właściciel wozu i poprosił by przekazał Itsukiemu , ale on nie oddał) Potem w domu bohaterka dostaję e-mail od Itsukiego i ten ją tam wspiera. A później bohaterka spotyka się z Haruto i Maiką i wychodzi na jaw , że się rozstali , bo Ona zakochała się w innym i On także poznał kogoś innego. I Tsugumi jest w szoku. A po rozmowie z nimi o związkach dziewczyna stoi na moście i dzwoni do Koreedy i pyta czy może przyjść i ten się zgadza. Jednak w następnej scenie bohaterka puka do drzwi Itsukiego i gdy ten otwiera zaskoczony cofamy się do tyłu i widzimy jak Tsugumi rozmawiała z Koreedą , że nie może przyjść. Potem wracamy do teraźniejszości i Tsugumi mówi Itsukiemu , że żałuję jednej rzeczy. I mamy koniec. Tom od razu zachęca do sięgnięcia po kolejny. Co do trzęsienia ziemi to wiadomo było , że Itsuki przetrwa. Na plus również świetna scena w samochodzie. Za to na minus rozstanie Haruto i Maiki. Lubiłem ich jako parę. Niby jako przyjaciele też są świetni , ale wolałem ich jako parę. Zakończenie również świetne i coś mi się zdaję , że w następnym tomie w końcu bohaterowie wszystko sobie wyjaśnią i będą razem

Super. Na początku mangi bohaterka kombinuję jak dostać się do Itsukiego i odbiera telefony od znajomych i nagle dzwoni też Keigo i oboje jadą do Itsukiego. Jednak robi się korek i zaczynają iść. Podczas drogi dzwoni do niej Koreeda , który podwozi też Nagasawę i ta mówi Tsugumi , że jeśli bohater jest w ciężkim stanie może nawet umrzeć i Tsugumi jest przerażona i biegnie...

Na takie coś czekałam! To jeden z lepszych tomików od Rie Aruga.

Miało miejsce poważne trzęsienie ziemi, które okazało się sporym zagrożeniem dla Ayukawy. Autorka w świetny sposób przedstawiła kolejne niebezpieczeństwa, z jakimi muszą się zmierzyć ludzie niepełnosprawni. Co prawda, klęski żywiołowe są dość ekstremalnym przypadkiem, jednak nie ulega wątpliwości, że bardzo prawdopodobnym, zwłaszcza w Japonii. Człowiek nawet nie zdaje sobie sprawy z wszechobecnych zagrożeń, stara się o nich nie myśleć. Rie Aruga i tak robi to, co potrafi najlepiej: uświadamia.

Sporo się dzieje, emocje wręcz buzują z każdej strony. Namacalne niebezpieczeństwo wzbudza w bohaterach głęboko zakorzenione uczucia. Doszło do istnej eksplozji emocji.

Jestem zachwycona tym tomem, bo jest to, co lubię najbardziej: głębokie poruszenia i wartka akcja.

Na takie coś czekałam! To jeden z lepszych tomików od Rie Aruga.

Miało miejsce poważne trzęsienie ziemi, które okazało się sporym zagrożeniem dla Ayukawy. Autorka w świetny sposób przedstawiła kolejne niebezpieczeństwa, z jakimi muszą się zmierzyć ludzie niepełnosprawni. Co prawda, klęski żywiołowe są dość ekstremalnym przypadkiem, jednak nie ulega wątpliwości, że bardzo...

GDY ZIEMIA SIĘ ZATRZĘSIE

„Perfect World” to prosta, ale jakże poruszająca seria, mająca przede wszystkim pokazać nam problemy osób poruszających się na wózkach. Jednocześnie to kawał dobrej opowieści obyczajowej o miłości (nie mylić z romansem),która spodoba się wszystkim miłośnikom życiowych historii o ludziach, którzy chcą być ze sobą, ale ciągle coś im nie wychodzi. I chociaż to już siódmy tomik, a temat powinien był wyczerpać się już dawno, opowieść Rie Arugi nadal trzyma ten sam znakomity poziom, co na początku i dostarcza naprawdę dobrej rozrywki.

Życie osoby niepełnosprawnej to codzienne pasmo trudności, z którymi trzeba się jakoś uporać. Co jednak taka osoba może zrobić w sytuacji, która nawet zdrowego człowieka zdaje się przerastać? I jak ma sobie poradzić?
Miasto, w którym żyją bohaterowie, zostaje nawiedzone przez trzęsienie ziemi o sile pięciu stopni. W niektórych dzielnicach dochodzi nawet do uszkodzenia budynków i przerw w dostawie prądu. Sytuacja jest bardzo poważna, a kiedy Tsugumi przekonuje się, że z Ayakawą nie ma żadnego kontaktu, decyduje się do niego pojechać. Pomaga jej w tym Keigo, ale czy będą w stanie dotrzeć na czas? Ulice są zakorkowane, problemów nie brakuje. A co dzieje się z samym Ayakawą? I czy może mu grozić niebezpieczeństwo?

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2020/04/perfect-world-7-rie-aruga.html

GDY ZIEMIA SIĘ ZATRZĘSIE

„Perfect World” to prosta, ale jakże poruszająca seria, mająca przede wszystkim pokazać nam problemy osób poruszających się na wózkach. Jednocześnie to kawał dobrej opowieści obyczajowej o miłości (nie mylić z romansem),która spodoba się wszystkim miłośnikom życiowych historii o ludziach, którzy chcą być ze sobą, ale ciągle coś im nie wychodzi. I...

W tej części była chwila grozy. Nadal zdumiewa mnie fakt, z jak wieloma trudnościami muszą zmierzać się osoby na wózku.

W tej części była chwila grozy. Nadal zdumiewa mnie fakt, z jak wieloma trudnościami muszą zmierzać się osoby na wózku.