To jeden z tych kontrowersyjnych komiksów, które później stały się argumentem (choć nie głównym) wytaczanym przeciw autorowi m.in. podczas głośnych protestów przed wystawą w Angouleme. Początkowo myślałem, że to rzecz w klimacie "Pewnego lata" - cudnie zilustrowana historia o dojrzewaniu, budzeniu się seksualności i tym szczególnym przeczuciu, że jakiś etap niewinności kończy się bezpowrotnie. I faktycznie trochę tak jest, z tym, że Vives idzie znacznie dalej i nie hamuje się w żadnym aspekcie. Śmiałe sceny erotyczne z udziałem nastolatków może mnie nie oburzają, ale wolałbym, żeby autor był na tym polu subtelniejszy. Spinałoby się to bardziej z resztą fabuły, a przede wszystkim dałoby się określić dla kogo jest ta publikacja, bo w tej chwili trochę czuję się w tej kwestii skołowany. Nie ulega jednak wątpliwości, że to warsztatowo rzecz cudna. Sposób, w jaki twórca gra tymi trzema kolorami, jak subtelnie posługuje się kreską pokazując tylko to, co niezbędne do zarysowania pięknych konturów postaci, budzi największy szacunek i tego się proponuję trzymać. Dosyć przejmująca historia pokazująca na co stać tego autora

To jeden z tych kontrowersyjnych komiksów, które później stały się argumentem (choć nie głównym) wytaczanym przeciw autorowi m.in. podczas głośnych protestów przed wystawą w Angouleme. Początkowo myślałem, że to rzecz w klimacie "Pewnego lata" - cudnie zilustrowana historia o dojrzewaniu, budzeniu się seksualności i tym szczególnym przeczuciu, że jakiś etap niewinności...

Mocne, prowokujące, ale spodziewałem się innej historii. Być może przestało zadziwiać, jak dzieciaki uczą się tajemnic ciała. Co nie zmienia opcji, że autor czuje bluesa, i wie, jak pikantnie obcować z dojrzewającymi dziewczętami. Historia o młodzieńczej inicjacji seksualnej z letnią pogodą czy eksperymentami z męskością. Gdzie młodzi chłopcy rysują pokemony, starszy brat łapie z młodszym kraby do wiaderka, a na horyzoncie ujawnia się Helene - nieco przygnębiona wiecznymi wyjazdami ojca, brakiem prawdziwej miłości oraz stałego miejsca na Ziemi. Czternastoletni młodzieniec - Antoine - ukradkiem stanie się cichym kochankiem szesnastoletniej blondynki. Helene przypomina te zwariowane dziewczyny, które nigdy nie wstydziły się własnego ciała, chętnie skradała chłopcom całusy i obejmowała za ramię podczas spaceru nocą. Poniekąd rezonuje ze mną ta historia, ponieważ sam miewałem dziwne momenty z dziewczynami, włącznie z namiętnymi rozmowami do rana. Helene to dobrze nakreślona nastolatka. Nieoklepana, choć autor lubieżnie pokazuje ją niemal bez koszulek, przeważnie chodzi odsłonięta, uwydatniając swój seksapil. Zresztą nagość została ukazana bez sekretów, co cieszy, bo widać tę rosnącą fascynację kobiecymi kształtami. Pierwszy nieświadomy pocałunek pod prysznicem, niezgrabne leżenie z dziewczyną w jednym łóżku, przypadkowa erekcja i cały wachlarz nastoletniej obyczajowości - wraz z piwem na imprezie nad morskim miasteczkiem. Czuć tę delikatność, dziękuje ci Bastien, że nie potraktowałeś Helene jak typowej nastolatki bez serca. Chętnie dzieli się uczuciami, i zaprasza do swojego świata, gdzie namiętność natyka na samotność, bo jak skończą się wakacyjne impulsy - trzeba pożegnać się z tym, że Antoine będzie tylko pięknym, acz bolesnym wspomnieniem. Potrzebowałem takiej nieoczywistej lektury, która zostawia z czutką melancholii za straconymi miłościami z wczesnej młodości.

Mocne, prowokujące, ale spodziewałem się innej historii. Być może przestało zadziwiać, jak dzieciaki uczą się tajemnic ciała. Co nie zmienia opcji, że autor czuje bluesa, i wie, jak pikantnie obcować z dojrzewającymi dziewczętami. Historia o młodzieńczej inicjacji seksualnej z letnią pogodą czy eksperymentami z męskością. Gdzie młodzi chłopcy rysują pokemony, starszy brat...

Intymna opowieść o dorastaniu, pierwszej miłości, pierwszych kontaktach. Poziomem nostalgii przypomina mi "This one summer"

Intymna opowieść o dorastaniu, pierwszej miłości, pierwszych kontaktach. Poziomem nostalgii przypomina mi "This one summer"