Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od początku komiksu przede wszystkim rzuca się w oczy fakt, że Duam to przepięknie namalowana historia. Co więcej, ten komiks miał (ma?) wielki potencjał, który nie został w pełni wykorzystany. Niestety. To głównie przez to, że warstwa narracyjna jest dość mocno uproszczona. Ale po kolei. 👹 Inspirowane legendami Félix Vega i Mónica Gutiérrez wprowadzają nas do świata opartego o legendy plemienia Mapuche, czyli rdzennej ludności Ameryki Południowej. Tytułowa Duam jest szamanką o potężnej mocy magicznej, która umacnia w kobiecie poczucie bezczelności. Jest to o tyle niebezpieczne, że magiczka nie grzeszy także mądrością i umiejętnością przewidywania konsekwencji swoich czynów. Duam na własną rękę rozpoczyna niebezpieczną grę z bogami. Zrywa panujący od wieków pokój, ponieważ nie potrafi pogodzić się ze stratą. To sprowadza niebezpieczeństwo na ludzi z jej plemienia, a na nią samą wygnanie. Bieg wypadków jednak sprawia, że szamanka ma szansę na odpokutowanie swoich win. 👹 Narracja zza kurtyny Choć rysunki są piękne, to nie do końca przekonał mnie sposób narracji. Historia najczęściej jest opowiadana z punktu widzenia wszechwiedzącego narratora, który opisuje wydarzenia zobrazowane w komiksie. To sprawia, że opowieść jest spłycona, bo najczęściej te opisy nie zajmują więcej niż kilka zdań. Postacie są przez to płaskie, brakuje im charakteru. W szczególności dotyczy to głównej bohaterki, Duam, która wydaje się niedojrzałą dziewczynką i musi postawić na swoim, bo tak. W efekcie cały komiks sprawia wrażenie lekkiej historii dla dzieci, chociaż ma potencjał na świetną, mroczną legendę z elementami filozofii oraz ładną i mądrą pointą, że wszystko w życiu przemija i jedyne, co możemy zrobić, to pogodzić się z tą naturalną koleją rzeczy. Duam ma klimat podobny do Księżniczki Mononoke, czyli świetnego, kultowego anime, tylko oparta jest o inną magię i innych bogów. Komiks ma ciekawy pomysł i niesamowity, oryginalny świat wierzeń południowoamerykańskich Indian. Mimo pewnych niedostatków narracyjnych warto po nią sięgnąć, żeby podziwiać świetne rysunki Félixa Vegi.