W 2016 r. do kin wszedł film „X-men – Apokalipsa”, gdzie głównym przeciwnikiem mutantów był Apocalypse. Aby w jakiś sposób nawiązać do tego filmu na łamach trzech serii o X-men opublikowano historie „Apocalypse Wars”, których jedynym łącznikiem było nawiązanie w różny sposób do postaci Apocalypse’a. Jak wyszło w serii „Extraordinary X-men”?

Tom otwiera dwuzeszytowa historia, gdzie bohaterowie ruszają do innego wymiaru, aby uwolnić uwięzionych tam mutantów. Równoczesnie Storm i Jean Grey postanawiają odbyć telepatyczną podróż w głąb umysłu Nightcrawlera, aby pomóc mu wyleczyć traumę.

Wątek wyprawy do innego wymiaru jest bardzo typowy. Nie ma tu żadnej intrygi, tylko bardzo prosta misja. Ciekawostką jest powrót pewnej klasycznej postaci, ale osobiście miałem zgrzyt, że bez żadnego uzasadnienia cofnięto pewne zmiany jakie u niej zaszły przed „Tajnymi Wojnami”.

Trochę ciekawszy jest wątek Kurta. W sumie można było się spodziewać takiego wyjaśnienia sprawy, ale i tak potrafi wzruszyć. Szkoda jednak, że bardziej pomysłowo nie przedstawiono tego co się kryje w jego umyśle, bo parę elementów wydawało się bardzo losowych.

Za rysunki odpowiada tu Victor Ibanez. Jego rysunki są dosyć realistyczne, ale też często bywają niedokładne. Szkoda, że rysownik nie pokusił się o bardziej bogate przedstawienie innego wymiaru przypominającego wizja z klasycznego fantasy, bo w jego wykonaniu ten świat wygląda bardzo biednie.

W tytułowej „Wojnie Apocalypse’a” grupka młodych mutantów dowodzonych przez Colossusa zostaje przeniesionych w odległą przyszłość. Ich śladem rusza reszta zespołu. Okazuje się, że przyjdzie im tam zmierzyć z nową wersją Apocalypse’a i jego czwórki jeźdźców.

Niestety tutaj ciężko ukryć, że wątek Apocalypse został wprowadzony jedynie po to, żeby nawiązać do filmu. Jego jeźdźcami są tutaj postacie znane z innych komiksów Marvela, ale tutaj są zupełnie pozbawieni swoich charakterystycznych cech i przez to są strasznie nijacy. Na dodatek sam Apocalypse wyraźnie jest wzorowany na swojej filmowej wersji i nie ma żadnego sensownego planu. Doceniam jednak, że historia ta ma duży wpływ przynajmniej na jedną z postaci.

Podobała mi się jednak sama wizja przyszłości. Świat składa się tu z różnych sfer zamieszkałych przez różne grupy znane z obecnego uniwersum Marvela. Niestety wiele z tych sfer zostało przedstawionych bardzo pobieżnie i niewiele można się o nich dowiedzieć.

Ta część tomu została narysowana przez znanego z poprzedniego tomu Huberto Ramosa. Tym razem muszę docenić, że udało mu się całkiem ładnie przedstawić różnorodny świat przyszłości. Niestety w dalszym ciągu dosyć ciężko czytało mi się sceny akcji w jego wykonaniu i nie mogłem brać na poważnie karykaturalnych postaci.

Ogólnie wyszło bardzo średnio. Trochę czułem, że scenarzysta pisze tutaj pod dyktando wydawcy, który chce za wszelką cenę nawiązać do filmu. Jednakże być może jeden z wątków zostanie tu poprowadzony w ciekawym kierunku.

W 2016 r. do kin wszedł film „X-men – Apokalipsa”, gdzie głównym przeciwnikiem mutantów był Apocalypse. Aby w jakiś sposób nawiązać do tego filmu na łamach trzech serii o X-men opublikowano historie „Apocalypse Wars”, których jedynym łącznikiem było nawiązanie w różny sposób do postaci Apocalypse’a. Jak wyszło w serii „Extraordinary X-men”?

Tom otwiera dwuzeszytowa...

Pierwszy tom „Extraordinary X-Men” był doświadczeniem dość mocno rozczarowującym. Rzecz była tym bardziej odczuwalna, że prowadzenie tej serii zaoferowano Jeffowi Lemire'owi, twórcy będącemu obecnie na fali, który prawie wszystko za co się chwyci, zamienia w złoto. Tymczasem jeśli idzie o przygody mutantów, nie dosyć że zaserwował nam zwyczajną sztampę, to jeszcze zrobił to w stylu „na odczepnego”, jakby odwalał pańszczyznę. Miałem nadzieję, że „Przystań X” była wypadkiem przy pracy, a czy tak jest w istocie, mógł zweryfikować tylko drugi tom, „Wojna Apocalypse'a”.

Przystań X stała się schronieniem dla mutantów potrzebujących pomocy. Najpierw trzeba jednak do niej dotrzeć. X-Men wyruszają na pomoc swoim towarzyszom, którzy w drodze do azylu zagubili się w tak zwanym Dziwoświecie. Tymczasem inni mutanci muszą udać się w inną, jeszcze bardziej niebezpieczną podróż. Mowa o przyszłości, w której jednym ze światów włada wielki wróg drużyny, Apocalypse. Misja jest niezwykle ważna, ponieważ dzięki niej uratowana może zostać obecna linia czasowa. Walka nie będzie łatwa, ale do tego wszyscy zainteresowani są już przyzwyczajeni.

Jednym z najważniejszych elementów w tak zwanych drużynówkach są bohaterowie i ich wzajemne relacje. W Przypadku „Wojny Apocalypse'a” element ten nie sprawia niestety najlepszego wrażenia. Ujmę to w ten sposób – Lemire starał się coś tam pokazać, ale nie wyszło mu najlepiej. Na przestrzeni całego albumu króluje sztampa, a potencjalnie interesujące charaktery przykryte są akcją. Od czasu do czasu pojawiają się co prawda pewne przebłyski ( na przykład szczera rozmowa Ororo z Loganem czy pogawędki młodych mutantów uwięzionych w świecie przyszłości),ale jest to za mało, by zbudować odpowiednie tło, pozwalające z kolei na wykreowanie wiarygodnej więzi między bohaterami a czytelnikiem.

Pod względem akcji jest za to bardzo intensywnie. Podobnie prezentowała się już „Przystań X” i ta droga jest kontynuowana obecnie. Sęk w tym, że całość wydaje się być nieco zbyt chaotyczna. Chwil przestoju jest mało, a szkoda, bo to właśnie one są tu najlepsze – w nich właśnie czuć namiastkę prawdziwego Lemire'a. Przeskoki w czasie, wybuchy, strzelaniny, mordobicia – tego jest w „Wojnie Apocalypse'a” pełno, jednak ten nadmiar sprawia, że dosyć szybko przestaje to robić na nas większe wrażenie. Kolejne eksplozje nadchodzą, a my tylko wzruszamy ramionami, bo nie zostały odpowiednio one podbudowane narastającym napięciem.

Fabuła jest dość standardowa – jej trzon zasadza się na misji mającej na celu wyeliminowanie przez mutantów dużego zagrożenia. Nic nowego. Ciekawsze rzeczy dzieją się na boku, na przykład w wątku Sapny, małej mutantki posiadającej moce zasadzające się na lingwistyce, pozwalające jej na komunikację z różnymi dziwnymi stworami, a być może także na władzę nad nimi. Interesującym pomysłem jest także próba dotarcia do umysłu Nightcrawlera w momencie, gdy bohater zamknął się w sobie. Problem jest tu jednak taki, że w pierwszym przypadku motyw nie jest należycie rozwinięty (choć możliwym jest, że autor podejmie go na dalszym etapie cyklu),w drugim zaś jest za szybko zakończony.

Ilustracje Humberto Ramosa nie należą do najbardziej kunsztownych, jakie miałem okazje oglądać. Meksykański artysta ma bardzo kreskówkowy styl, a w momentach gdy przedstawiana jest jakaś potyczka, rysunki stają się niestety mało czytelne. Gruby kontur, uproszczenia w wizerunkach postaci, słabo wypełnione tła – to wszystko składa się na obraz zwyczajnego wyrobnictwa, które byłoby może akceptowalne w jakiejś trzeciorzędnej serii, ale nie uchodzi, gdy mamy do czynienia z bohaterami z taką historią jak X-Men.

Druga odsłona „Extraordinary X-Men” stoi na podobnym poziomie co pierwszy tom – to festiwal niewykorzystanego potencjału i mniejszych lub większych rozczarowań. W kilku momentach widać, że odpowiedzialny za całość jest twórca zazwyczaj stosujący nieszablonowe rozwiązania, jednak tych chwil jest za mało, by uczciwie powiedzieć, że „Wojna Apocalypse'a” jest dobra. Szkoda, bo Kanadyjczyk potrafi poruszać się po komiksie superbohaterskim, co udowodnił chociażby w „Bloodshocie”. Tutaj najwidoczniej dostał za mało swobody twórczej od decydentów, bo nieustannie operuje na utartych schematach i grzęźnie w fabularnych koleinach.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2019/09/extraordinary-x-men-tom-2-wojna.html
oraz na łamach serwisu Arena Horror - http://arenahorror.pl/ARENA_HORROR/komiksy/extraordinary_x_men_wojna_apocalypsea.HTML

Pierwszy tom „Extraordinary X-Men” był doświadczeniem dość mocno rozczarowującym. Rzecz była tym bardziej odczuwalna, że prowadzenie tej serii zaoferowano Jeffowi Lemire'owi, twórcy będącemu obecnie na fali, który prawie wszystko za co się chwyci, zamienia w złoto. Tymczasem jeśli idzie o przygody mutantów, nie dosyć że zaserwował nam zwyczajną sztampę, to jeszcze zrobił to...

Na wielu frontach.

Jeff Lemire kontynuuje swoją opowieść o X-Menach w dobrym stylu. Soją przygodę z tą serią, przejętą po Bendisie, zaczął mocnym akcentem i zabawą z motywami. Teraz owa zabawa pogłębia się jeszcze bardziej, a scenarzysta, sięgając po najróżniejsze wątki charakterystyczne dla serii, rzuca nas w wir opowieści o Apocalypsie. Jest dynamicznie i ciekawie, ale album ten posiada jeden zasadniczy minus. Podobnie, jak to było w przypadku crossovera Czarny wir, tak i w Extraordinary X-Men: Wojny Apocalypse’a dostajemy jedynie najważniejszą część, bez rozdziałów rozpisanych na serie Uncanny X-Men i All-New X-Men. Szkoda, ale i tak jest dobrze, a znajomość wszystkich części opowieści wcale nie jest konieczna by dobrze bawić się przy lekturze tego albumu.

Akcja w tomie toczy się wielotorowo. Jednym z wątków jest ratowanie mutantów, którzy w drodze do Przystani X, zamiast trafić do celu, znaleźli się Dziwnoświecie. Gdy część ekipy rusza tam, Jean Grey i Storm podejmują próbę wyleczenia Nightcrawlera z traumy. Jak chcą tego dokonać? Oczywiście wchodząc do jego głowy, na to, co tam na nie czeka, mogą nie być gotowe…
Głównym wątkiem całości staje się jednak kolejne potężne zagrożenie dla rasy mutantów, które sprawia, że bohaterowie po raz kolejny wskakują do strumienia czasu i tym razem trafiają do odległej przyszłości. Rządzi nią nie kto inny, jak Apocalypse, a nasi X-Meni to jedyna nadzieja dla własnej rasy. Ale czy będą w stanie ją ocalić?

Całość mojej recenzji na portalu Planeta Marvel: https://planetamarvel.net/extraordinary-x-men-tom-2-recenzja/

Na wielu frontach.

Jeff Lemire kontynuuje swoją opowieść o X-Menach w dobrym stylu. Soją przygodę z tą serią, przejętą po Bendisie, zaczął mocnym akcentem i zabawą z motywami. Teraz owa zabawa pogłębia się jeszcze bardziej, a scenarzysta, sięgając po najróżniejsze wątki charakterystyczne dla serii, rzuca nas w wir opowieści o Apocalypsie. Jest dynamicznie i ciekawie, ale...