Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Polskie wydanie Bakumana dobiegło końca. W bieżącym roku wydawnictwo Waneko opublikowało ostatni, dwudziesty tom mangi duetu twórców mającego na koncie m.in. słynny Death Note. Tym bardziej byłem zdziwiony, sięgając po tomy #16-17, które ledwie rozpoczynają wątek prowadzący do finału.

Omawiane tomiki przedstawiają kolejną już (i niecodzienną) metodę pracy nad mangami. Niestety nie mogę zdradzić nic więcej, ale to wokół wypracowanego systemu kręci się fabuła #16 i #17 tomu. Poza tym omawiane tomy przynoszą kilka zupełnie nowych postaci. Krótko pisząc do “Jumpa” przysłano wiele interesujących prac, stworzonych przez starszych autorów. Czy oba pokolenia mangaków mogą koegzystować?

Scenarzysta wyraźnie powtarza sztuczki oraz sceny z poprzednich tomików, i to mój największy zarzut wobec warstwy fabularnej. Niby każdy element znajduje się na swoim miejscu, ale też wszystko to już było i nie absorbuje tak, jak za pierwszym razem. Nieco ożywienia zapewnia jeden ze starszych twórców oraz zmiany zachodzące w redakcji “Jumpa”. I to w zasadzie tyle.

Recenzja zbiorcza tomów #16-17
http://wypowiemsie.pl/recenzja-bakuman-16-17/

Polskie wydanie Bakumana dobiegło końca. W bieżącym roku wydawnictwo Waneko opublikowało ostatni, dwudziesty tom mangi duetu twórców mającego na koncie m.in. słynny Death Note. Tym bardziej byłem zdziwiony, sięgając po tomy #16-17, które ledwie rozpoczynają wątek prowadzący do finału.

Omawiane tomiki przedstawiają kolejną już (i niecodzienną) metodę pracy nad mangami....

SHOUNEN UPADŁY

„Bakuman” to jeden z tych tytułów, o których nie umiem pisać inaczej, niż z zachwytami. Z jednej strony całość tak doskonale wpasowuje się w mój gust, moje pasje i pewne osobiste elementy (o których pisałem przy okazji recenzowania poprzednich tomów, więc daruję sobie powtarzanie),jak chyba żadne inne dzieło. Z drugiej jednak – i to jest rzecz ważniejsza, niż wszystko co napisałem powyżej – to po prostu rewelacyjna manga, która zachwyci każdego miłośnika komiksu, pragnącego zgłębić kulisy mangowej branży.

Muto Ashirogi dawno nie byli w tak trudnej sytuacji. Ich manga „PCP” co prawda świetnie sobie radzi, wygrali z miażdżącą przewagą nad przeciwnikiem, który kopiował ich pomysły i wyzwał ich na starcie, ale żeby zrealizować swoje marzenia, muszą zdobyć anime, a to oddala się coraz bardziej. Już sam fakt, że ich opowieść traktuje o „dobrych przestępstwach” sprawił, że pomysł na serial odrzucono, by nie inspirować dzieci do powielania akcji bohaterów. Teraz jednak ktoś wykorzystując pomysły z „PCP”, dokonuje włamań, a wydarzenia to szerokim echem rozbrzmiewają w mediach. A to nie jedyny problem…
Młody geniusz mangowy, Niizuma, zaczyna swoją walkę o zostanie największym twórcą w „Shounen Jumpie”. Wszystko wskazuje na to, że mu się uda, ale to oznacza, że dostanie możliwość anulowania dowolnej mangi. Redaktorzy odetchnęli z ulgą, gdy doszli do wniosku, że jego działania miały jedynie zmotywować Ashirogiego do odzyskania dawnej formy, ale wszystko wskazuje na to, że się pomylili. Gdy Niizuma przyznaje, że chce anulować pewną serię, jego koledzy po fachu decydują się rzucić mu wyzwanie. Jaki tytuł znalazł się na jego celowniku i dlaczego? Co z osobą kopiująca pomysły z „PCP”? I co wyniknie z rywalizacji?

Całość recenzji na moim blogu: https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2018/12/bakuman-16-tsugumi-ohba-takeshi-obata.html

SHOUNEN UPADŁY

„Bakuman” to jeden z tych tytułów, o których nie umiem pisać inaczej, niż z zachwytami. Z jednej strony całość tak doskonale wpasowuje się w mój gust, moje pasje i pewne osobiste elementy (o których pisałem przy okazji recenzowania poprzednich tomów, więc daruję sobie powtarzanie),jak chyba żadne inne dzieło. Z drugiej jednak – i to jest rzecz ważniejsza,...