Przewodnik po autoportretach

Przydarzyła mi się rzecz przedziwna – napisały mi się cudze wiersze, w cudzym imieniu (choć znajomym, a nawet zaprzyjaźnionym),w cudzej poetyce (choć nie tak odległej od mojej własnej),na pograniczu dwóch języków: polskiego i ukraińskiego.

Nagła śmierć ukraińskiego poety, Nazara Honczara, którego byłam i jestem tłumaczką, wstrząsnęła mną na tyle, że powytrząsała ze mnie w ciągu kilku zaledwie dni około pięćdziesięciu krótkich wierszy, autoportretów przeglądającego się we mnie i moich słowach – Nazara. Jakby to miało być zadośćuczynienie: dokończenie tych wszystkich rozgrzebanych spraw: urwanych rozmów, maili, przekładów, projektów. Jakby to miało być zrealizowanie ostatniego pomysłu: autoportretu w zupie, który w końcu nie został dopisany do Nazarowego cyklu auto. Jakby to miał być też rodzaj przekładu: doskonalszy, istniejący jednocześnie w obu językach, korzystający swobodnie z ich bogactwa, wcielający w słowa i wiersze całe idee, nie pojedyncze wersy. Jakby to miało być pożegnanie: moje z nim, jego ze mną, jego z nami wszystkimi.

(fragmenty książki)