Graficznie tom drugi bardziej mnie przekonuje – a przynajmniej przez większość czasu. Trzy pierwsze historie zostały zilustrowane przez CJ’a Cannon i styl ten jest bardzo zbliżony do tego znanego nam z serialu adult swim. Zupełnie inaczej wygląda ostatni rozdział, gdzie za rysunki odpowiadał Marco Mazzarello (mozzarella?). Artysta trochę tutaj popłynął i dostarczył karykaturalne ilustracje mocno odbiegające od wcześniejszych historii. Osobiście fanem nie jestem, ale zrozumiem, jak komuś ten grubokreskowy styl przypadnie do gust.

Więcej przeczytasz tutaj: https://popkulturowcy.pl/2021/09/01/rick-i-morty-przedstawiaja-tom-2-recenzja-komiksu/

Graficznie tom drugi bardziej mnie przekonuje – a przynajmniej przez większość czasu. Trzy pierwsze historie zostały zilustrowane przez CJ’a Cannon i styl ten jest bardzo zbliżony do tego znanego nam z serialu adult swim. Zupełnie inaczej wygląda ostatni rozdział, gdzie za rysunki odpowiadał Marco Mazzarello (mozzarella?). Artysta trochę tutaj popłynął i dostarczył...

Jakie jest jedno z najmłodszych, najbardziej nietypowych komiksowych Uniwersów o rozmaitej tematyce, gatunkach, w których się je opisuje, także wątkach, postaciach, stylu narracji, rysunku, kładzenia koloru i tuszu? Odpowiedź nie jest aż taka trudna do wyłożenia, jednak jest ona nie dla każdego oczywista, przy czym jest zgoła kontrowersyjna. I tak z subiektywnym zacięciem w tym względzie można odpowiedzieć, że jest to nie inaczej jak "Rick and Morty" Uniwersum to swe początki w realiach narracji obrazkowych datuje na rok 2016. W odróżnieniu od mnogości różnych komiksowych światów, stylów i gatunków, ta specyficzna rzeczywistość, owszem, jest młoda, lecz nie narodziła się jako komiks. Wszechświat Ricka i Morty’ego, to nie Uniwersum komiksowych postaci, jak to tworzone przez wydawnictwo Marvel lub DC Comics, którego bohaterowie narodzili się na łamach komiksu, tworzący w ogóle cudowną, podziwianą do dziś ideę komiksu superbohaterskiego, budujący i szlifujący jego formę do tego, jaki jest komiks współcześnie. Obrazkowe przygody najbardziej nietuzinkowego dziadka i jego zlęknionego i introwertycznego wnuczka w dziejach kultury masowej, bazują na produkcji studia "Adult Swim", za którą odpowiadają głównie Dan Harmon i Justin Roiland. Kreskówka ta, która mimo swej zadziorności, plastyczności fabuły, rysunku i świeżości, której na rynku animacji ,,dla dorosłych lub co najmniej młodzieży” w takiej okazałości dawno nie było, uznana została przez krytyków, dziennikarzy, a także przez prawdziwych wyjadaczy popkulturowych treści na całym świecie. Jest z nami od 2013 roku, w formie czterech sezonów, z kilkudziesięcioma odcinkami na koncie.

Aby rozszerzyć Uniwersum "Rick and Morty", Harmon, Roiland i reszta ekipy pracującej przy tym serialu, postanowili nie tylko wylewać z siebie siódme poty przy kolejnych sezonach kreskówki (w planach Studia założone jest zrealizowanie od 60-70 odcinków, nad którym ekipa intensywnie pracuje),ale i przenieść wydarzenia rozgrywające się w ich groteskowej, ale jakże kochanej przez świat animacji na medium komiksowe. I tak, od 2018 roku w Polsce za pośrednictwem wydawnictwa "Egmont", nasi rodzimi sympatycy tej wyjątkowej ,,ramówki serialowej” Adult Swim, mogą doświadczać jej jakże okazałej wyjątkowości w adaptacji Uniwersum - a także jego ekspansji i dopowiedzenia treści Kanonu istoty tego, co tworzy "Rick and Morty" - jako sekwencyjnych historii obrazkowych. I to nader wyjątkowych historii, zawartych w nielichej ilości tomów – 9 części wydawanych w regularnych odstępach, z równie odosobnionymi, oderwanymi od reszty, z masą naukowych anegdot, nawiązań do ikon popkultury, wydarzeniami, które wyjaśniają i dopisują to czego nie pokazywała animacja. Dla zakochanych w tym tematycznym świecie geeków, komiksy z Rickiem, Mortym, familią Smithów, która nieraz im towarzyszy i całą masą odwiedzanych światów i – jak to dobrze podkreśla "Egmont" na okładkach komiksów tej serii - ,,galaktycznych eskapad”, które zaburzają egzystencję chaotycznego Multiversum, w którym te postacie zamieszkują, będą pozycją obowiązkową, misją – tą niepisaną koniecznością, którą trzeba dopełnić, jeśli ceni się ten specyficzny świat.

Skoro serialowi "Rick and Morty" zyskali na całym globie potężną przychylność fanów, wręcz wkupując się ruchem płynnym i prawie niezauważalnym w łaski młodzieży i dorosłych pragnących nieszablonowo zrealizowanej, nieszablonowo karykaturującej i analizującej szaloną rzeczywistość XXI wieku, brodzącą owocami chaosu, anarchii, egzaltującą nie wiadomo w jakim kierunku, rozrywki, to warto się zapytać, czy linia komiksowa tego Uniwersum okazała się udanym przedsięwzięciem, czy czymś wręcz przeciwnym, także robionym na siłę. Liczba obecnie wydanych tomów graficznych narracji z tego Kanonu sama w sobie stanowi część odpowiedzi na te wątpliwości. 9 wydań zbiorczych eskalujących przygody zabójczego duetu dziadka i wnuczka – chyba najbardziej ,,pogiętego i odjechanego” w historii zdobyczy popkultury – zadowala każdego, kto sympatyzuje z tym Uniwersum, od fanów a na krytykach i znawcach animacji tudzież popkultury skończywszy. Zadowala i kupuje również i moje gusta. Początkowo w tym względzie nie byłem przychylny idei komiksów, które miałyby rozszerzać całą treść przekazywaną przez tę animację, będącą o dziwo podstawą i pierwowzorem dla graficznych opowieści. Przeważnie eksploruje się odwrotną zależność – animacja pogłębia to, co przekazuje komiks; w narracjach rysunkowych Ricka i Morty’ego ta odwrotność wyszła zupełnie dobrze, na tyle, że po sięgnięciu po pierwszy tom, który mówiąc krótko oceniłem wysoko, tom drugi kanonu komiksowego tego Uniwersum spełnił moje oczekiwania z podobną mocą. Choć nie jest to oficjalny sequel jedynki, historie tu wykreowane okazały się na tyle mądrze przedstawione, że już teraz mogę nadmienić jedno: będę kontynuował swą powinność ,,rickomortymaniaka”, zaopatrując się i zagłębiając w lekturze ich przygód - w tomy od trzeciego wzwyż.

Po Ricku i Mortym można się spodziewać wszystkiego, naprawdę wszystkiego przez mocne i duże ,,W”. Choćbym był Najwyższym i Wszechmocnym, choćbym miał liczne moce i dar przewidywania, nie spodziewałbym się – jak na komiks dla tego Uniwersum przystało – tak solidnego w tej zbiorczej narracji otwarcia. Początek tomu drugiego rozpoczynają kadry rodem z post-apokaliptycznego świata, jednak, o dziwo, tak zrujnowana rzeczywistość z tajemniczym nieznajomym, przemykającym gdzieś w którym kadrze, który mógłby za to wszystko odpowiadać, szybko ustępuje miejsca normalnemu światu: garażu naukowemu Ricka Sancheza, mieszczącego się w zabudowie typowo amerykańskiego domu, miejsca pochodzenia, i jednego z głównych miejsc akcji naszych bohaterów. Opisuje się tu flagową sytuację, nader mocno typową dla tej pozycji: konstrukcja wynalazku przydatnego Rickowi i Morty’emu w eksploracji kolejnego z wymiarów. Trwa to stosunkowo krótko (jak na początek ,,nastu" stron przystało),ale treściwie i dynamicznie, po czym następuje mocny cliffhanger dla tego oto komiksu, i to szybko, co jeszcze bardziej komiks ów kreuje, przypominając i budując go na modły samej animacji. Otóż glutowata, zielonkawa amorficzna istota z innego świata, dostając się przez portal zabija Ricka. Morty ucieka przez podobny wyłom, dostając się do przestrzeni inno-wymiarowych Ricka i Morty’ego. To, co tak szybko się w tomie drugim tego odjechanego komiksowego Uniwersum wydarzyło, koniecznie musiało zostać przeze mnie wspomniane, gdyż konsekwentnie skutki tego wydarzenia przyspieszają akcję wydania, atmosferę i nawet napięcie; wszystko balansuje na cieniutkiej linii niezwykłości. Pędzi niczym na złamanie karku, momentami tak szybko jak w serialu – w arcy-zadziwiającym tempie. Przekona się o tym każdy, kto chwyci za ten numer.

Drugi rozdział z drzewa specyficznego rickomorty'owego Uniwersum, które ów komiks tworzy, to historia mocno wyjątkowa. Nazwać ją dobrą graficzną opowieścią, w ogóle nie wystarczy. Każdym ruchem postaci tu wtłoczonych, idealnymi jak dla bazowego serialu ich gestami - mimo iż w komiksach niektóre sceny trzeba sobie umieć wyobrazić, dodać kilka kadrów od siebie - steruje wyobraźnia czytającego to wydanie zbiorcze; do psychiki śmiałka wtłacza się świadomość, że ma się przed sobą animację zatrzymaną w czasie, zamrożoną do formy narracji graficznych, a nie komiks. I to wybrzmiewa w naszej wyobraźni; takie wrażenie zostaje na bardzo, bardzo długo. Co ciekawe czytelnik może mieć wątpliwości, co do ,,pochodzenia” Ricka i Morty’ego z "tomu 2" - w grę wchodzą wymiary bazowe dla tych postaci: C-132, C-137, a może i inne, czyż nie?. A to tylko jedna z zagwozdek, które przykuwają oko w tym wydaniu, którego założenie – rys fabularny - jest dość proste, ale szybko rozwijane w trakcie trwania wydania: coś ,,poluje” na Ricków z całego Multiversum, próbując w akcie niewyobrażalnej zemsty spopielić światy – pozbawić je, i to wszystkie - sympatycznych dziadków naukowców. Ot, to wspomnienie ,,na pokrótce", bo założenie, że istnieje "Ziemia 304-X", która nigdy w całej nieskończoności Wszechświatów, nie miała w całych swoich dziejach żadnej wersji Ricka, zostało tak sprzężone z fabułą wydania głównego komiksu (pozostają historie poboczne),że czytelnikowi mogło się ono wydawać zbyt nierealne, aby mogło kiedykolwiek do czegoś takiego, w tej płaszczyźnie komiksu, czy to w macierzystej animacji, dojść. Scenarzyści tak spletli ze sobą główne założenia fabularne tomu, że wspomniany świat bez Ricka, sądzę, nie był do końca światem go pozbawionym: Rick ów świat zniszczył, teraz ,,któregoś tam" Ricka teoretycznie nie ma, a na wyjałowionej powierzchni takowej Ziemi pojawili się Summer i Morty z innego wymiaru. I tak w końcu powstaje flagowy adwersarz tomu drugiego: Morty dyktator rodzi się z ogromnego wewnętrznego bólu – reakcji zwykłego Morty'ego na to, co któryś Rick zrobił "Ziemi 304-X". I prawdopodobnie tak wyglądałoby rozwiązanie zagadki ,,bezrickowego Wymiaru”, choć nie ukrywam, iż mogłoby ono wyglądać zgoła inaczej. Główny komiks w ciągu wydarzeń z Uniwersum historii obrazkowych Ricka i Morty’ego rozgrywa się szybko i w stosunkowo krótkim przedziale czasu, gdyż zawiera multum konkretnych informacji – a tych najważniejszych: ściśniętych na kilku stronach. To wdraża swego rodzaju dysonans. Nawet się nie obejrzymy a tom drugi się kończy, po czym swe miejsce zajmuje rozdział czwarty i piąty – historie powiedziałbym alternatywne, choć nie ma na to dowodu, że są odrębne w stosunku do głównego Kanonu narracji obrazkowych Ricka i Morty'ego.

Rozdział Czwarty tomu drugiego niniejszym omawianego wydania komiksowego przebija ,,czwartą ścianę”, przedstawiając opowieść graficzną, którą nie należałoby traktować w ramach ,,prawdziwego komiksu”, gdyż jego specyficzny aspekt graficzny a także wyjątkowy finał historii powinniśmy traktować, tak jakbyśmy siedzieli tuż obok Ricka i Morty’ego na kanapie, i oglądali wraz z nimi – w tym wymiarze – program telewizyjny "Łechtacze Kul". Rozdział piąty jest kontrowersyjny, groteskowy, można by dodać: obrazoburczy. Wyjątkowy Blumbus ,,jedzie mocno po bandzie” z interpretacją, gdzieś możliwej w równoległym Wszechświecie, niezwykłej magii Świąt Bożego Narodzenia.

Tekst umieszczony w dymkach, czy zachowanie postaci wynikające z rysunków, pomijając w tym względzie ostatnie dodane po głównej narracji w tomie drugim historie, wraz z grafiką animacyjną, wszystko to doskonale oddało charakter serialu telewizyjnego „Adult Swim” w niniejszym tomie komiksowych przygód Ricka i Morty'ego. Szalona, ba, dobrze napisana i nakreślona graficznie historia, z małymi jak wyżej wspomniano, mankamentami. Konieczność dla fanów nietuzinkowej, balansującej między patosem, refleksją a psychodeliczną radością, kreskówki, od Roilanda i Harmona.

Jakie jest jedno z najmłodszych, najbardziej nietypowych komiksowych Uniwersów o rozmaitej tematyce, gatunkach, w których się je opisuje, także wątkach, postaciach, stylu narracji, rysunku, kładzenia koloru i tuszu? Odpowiedź nie jest aż taka trudna do wyłożenia, jednak jest ona nie dla każdego oczywista, przy czym jest zgoła kontrowersyjna. I tak z subiektywnym zacięciem w...

drugi tom nieco słabszy od pierwszego aczkolwiek nie jestem w stanie wyłapać co "nie zagrało" - ale tak też było czasami z odcinkami. Dalej jest to jednak fajna rozbudowa świata serialu.

drugi tom nieco słabszy od pierwszego aczkolwiek nie jestem w stanie wyłapać co "nie zagrało" - ale tak też było czasami z odcinkami. Dalej jest to jednak fajna rozbudowa świata serialu.

Przeczytałam dziś 1 a potem ten tom, i bardzo mnie wciągnął.
Ciekawe dialogi, specyficzny humor, jestem zachwycona.

Przeczytałam dziś 1 a potem ten tom, i bardzo mnie wciągnął.
Ciekawe dialogi, specyficzny humor, jestem zachwycona.

Czytasz i słyszysz jak Rick beka a Morty się jąka. Idealne wzbogacenie serialu.

Czytasz i słyszysz jak Rick beka a Morty się jąka. Idealne wzbogacenie serialu.

Tak samo dobre jak tom 1

Tak samo dobre jak tom 1