Mógłbym to omówienie książki Giorgia Agambena, chyba wciąż modnego filozofa i eseisty, zacząć od jaskini platońskiej i popularnej wykładni nauki o ideach, w której autor „Dialogów” pyta o to, co jest rzeczywistością. Odsuwając nieco recenzencki modus, przejść by można do złożonych związków rzeczywistości z literaturą, dalej odesłać do refleksji nad tym, czy obcujemy z przedmiotami, czy tylko z cieniami tego, czym są w istocie, ale to byłaby łatwizna. Zbyt oczywista analogia, a takich autor książki „Idea prozy” unika. Zresztą Agambena nie zadowalają idee, a raczej coś, co jest przed nimi, autor zadłuża się więc bardziej w myśli Arystotelesa (akt i potencja). Można powiedzieć, że tak jak przed wypowiedzeniem słowa, zabraniem głosu nabiera się powietrza i wypełnia płuca, przeponę, tak włoski filozof próbuje przyłapać idee w zaczątku, zanim zostaną wypowiedziane, wrzucone w kontekst, ciężar znaczenia. Agambena interesuje moment wdechu, przedsłowia, w którym możemy powiedzieć cokolwiek: tak, nie, nie wiem, jestem, kocham. Pamięć tego gestu leży u początku całego zbioru, któremu podobnie jak wcześniej wydanej w Polsce „Nagości” przyświeca idea możliwości, potencjalności.

W zniuansowanych medytacjach filozof szuka czegoś, co jest przed słowem, pojęcia niepojętego. Ustala, że choć sam termin nie ma imienia, to można pomyśleć go chociażby za pomocą „przydechu, który kładziemy na samogłosce w słowie ἒv” (s. 13). Gdzie indziej mówi o umyśle w stanie możności, który przypomina niezapisaną tablicę i w tej analogii zyskuje jakąś świadomość pozwalającą mu „połamać tabliczkę. Albo raczej zacząć pisać naprawdę” (s. 16). By nie zamęczać czytelnika nieprzywykłego do meandrującego, błyskotliwego stylu Włocha, warto w tym miejscu wyrazić coś w rodzaju myśli przewodniej zbioru, którą jest próba poznawania niepoznawalnego, gdzie jedno nieuchwytne przegląda się w drugim. W ten sposób tropione są 33 idee, które składają się na omawiana książkę, wydaną w serii miniatur filozoficznych kwartalnika „Kronos”. Pierwodruk ukazał się w 1985, a więc przed serią Agambena „Homo sacer” („Homo sacer. Suwerenna władza i nagie życie” [1995], „Co zostaje z Auschwitz. Archiwum i świadek. Homo sacer III” [1998], „Stan wyjątkowy. Homo sacer II” [2003]),z której jako filozof, teoretyk teologii politycznej oraz trauma studies jest on najbardziej znany.

Mógłbym to omówienie książki Giorgia Agambena, chyba wciąż modnego filozofa i eseisty, zacząć od jaskini platońskiej i popularnej wykładni nauki o ideach, w której autor „Dialogów” pyta o to, co jest rzeczywistością. Odsuwając nieco recenzencki modus, przejść by można do złożonych związków rzeczywistości z literaturą, dalej odesłać do refleksji nad tym, czy obcujemy z...

gdzie poezja, tam prawdziwa filozofia

gdzie poezja, tam prawdziwa filozofia

Chyba nie za dużo z tego zrozumiałam... może następnym razem ^^ Ale są tu ustępy bardzo piękne i prawdziwe.

Chyba nie za dużo z tego zrozumiałam... może następnym razem ^^ Ale są tu ustępy bardzo piękne i prawdziwe.