Do Michela Foucaulta zaprowadził mnie Salman Rushdie poprzez zbiór esejów „Ojczyzny wyobrażone“. Prawdę mówiąc kompletnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Teksty Foucaulta wymagają odrobimy wysiłki (czasami ta odrobina może być nieco większa),ale miłośnik książek będzie zauroczony.
Np. esej „Sobąpisanie“, gdzie autor nawiązując m.in do Seneki tłumaczy bardzo ważną rolę zapisków zwanych „Hipomneumatami“.Utwierdziłam się w przekonaniu, że to co robię m.in. na stronach lubimy.czytać.pl ma sens. Utwierdziłam się w przekonaniu, że praktyka pisania, pisania w celu późniejszej analizy, powtórnego powrotu do wartościowych przemyśleń swoich ale i innych, wreszcie tworzenie zbioru do swoistej medytacji, będąca w czasach Seneki powszechna , sprawdza się także i dziś. Instynktownie wybrałam tę drogę i znalazłam na niej potwierdzenie, że to zdecydowanie dobry kierunek. Co więcej, sprawia mi to dużą przyjemność.
Czytania nie powinno się oddzielać od pisania. Zmęczy cię jedno, rób drugie i znów wracaj do pierwszego. Niekończący się cykl samodoskonalenia, proces kształtowania przynosi zdaniem Foucaulta efekt w postaci „maksymalnie adekwatnej i doskonałej relacji z samym sobą“*, i perspektywę „stworzenia własnej duszy“**. To, sami przyznacie, obietnica warta trudu.

* str 308
**str 311

Do Michela Foucaulta zaprowadził mnie Salman Rushdie poprzez zbiór esejów „Ojczyzny wyobrażone“. Prawdę mówiąc kompletnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. Teksty Foucaulta wymagają odrobimy wysiłki (czasami ta odrobina może być nieco większa),ale miłośnik książek będzie zauroczony.
Np. esej „Sobąpisanie“, gdzie autor nawiązując m.in do Seneki tłumaczy bardzo...

Przeczytałam tylko "Prozę Akteona". Zbyt zawiłe i nieprzekonujące.

Przeczytałam tylko "Prozę Akteona". Zbyt zawiłe i nieprzekonujące.