Gnat #3: Przyjaciele i wrogowie, czyli żniwa

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2933-gnat-3-przyjaciele-i-wrogowie-czyli-zniwa

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2933-gnat-3-przyjaciele-i-wrogowie-czyli-zniwa

Dobre zakończenie długiej i pasjonującej przygody.

Dobre zakończenie długiej i pasjonującej przygody.

Cały cykl znakomity dla 8+. Niektóre pomysły dość oklepane, a sama kreska (zwłaszcza głównych postaci) odrzucająca, ale całość składa się w przygodową i fantastyczną historię, którą młody czytelnik pochłonie błyskawicznie.

Cały cykl znakomity dla 8+. Niektóre pomysły dość oklepane, a sama kreska (zwłaszcza głównych postaci) odrzucająca, ale całość składa się w przygodową i fantastyczną historię, którą młody czytelnik pochłonie błyskawicznie.

Niestety ostatni tom Gnata jest tym zdecydowanie najsłabszym. Przy tej skali zdarzeń jakie w nim obserwujemy zgubiła się gdzieś ta magia i lekkość znana z poprzednich części kolorowych przygód białych stworków. Czujemy, że całość i tak skończy się dobrze przez co przedstawione wydarzenie nie angażują tak jak powinny. Bawiłem się koniec końców dobrze jednak taki spadek poziomu na końcu jakiegoś cyklu zawsze smuci.

Niestety ostatni tom Gnata jest tym zdecydowanie najsłabszym. Przy tej skali zdarzeń jakie w nim obserwujemy zgubiła się gdzieś ta magia i lekkość znana z poprzednich części kolorowych przygód białych stworków. Czujemy, że całość i tak skończy się dobrze przez co przedstawione wydarzenie nie angażują tak jak powinny. Bawiłem się koniec końców dobrze jednak taki spadek...

Świetne zakończenie jednej z najciekawszych komiksowych historii fantasy. Z miłą chęcią wrócę do tego świata.

Świetne zakończenie jednej z najciekawszych komiksowych historii fantasy. Z miłą chęcią wrócę do tego świata.

Jestem w mniejszości, ale po tych 1500 stronach wciąż nie pojmuję, skąd te wysokie oceny, skąd ten zachwyt, to uwielbienie, skąd te wszystkie Eisnery i Harveye, skąd status pozycji kultowej. Dla mnie to tytuł wybitnie przeciętny, przegadany, pełen niepotrzebnych dłużyzn i fabularnych mielizn.

Niektórych - z tego, co zdążyłem zauważyć - fascynuje, jak seria na przestrzeni tych dziewięciu tomów przeobraziła się z prostej przygodowej komedyjki w nastrojowe dark fantasy. Jasne, taka diametralna zmiana konwencji to ciekawy zabieg (o ile założymy, że była to zmiana zaplanowana, a nie naprędce zaimprowizowana z braku innych pomysłów),ale dla mnie wciąż jest to przejście z komedii, która nie bawi, w fantasy, które nie intryguje. I z dwojga złego nie wiem, co jest gorsze.

Być może serii pomogłoby, gdyby wraz z fabułą w nieco poważniejszą stronę ewoluowała także oprawa graficzna. Końcowe sceny - często mroczne i krwawe - narysowane „kreskówkową” kreską momentami wydawały mi się wręcz niepoważnie; forma kompletnie nie przystawała do treści, nie współgrała z tymi wszystkimi dramatycznymi wydarzeniami. O ile w niektórych przypadkach zobrazowanie „dorosłej” fabuły „dziecięcym” rysunkiem byłoby uzasadnione, tak tutaj - mam wrażenie - ujawniło braki w warsztacie Smitha, który może i jest wybitnym cartoonistą, ale najwyraźniej nie jest zbyt wszechstronnym plastykiem. (Jeśli nie wiecie, o czym mówię, dobrym przykładem jest tutaj choćby całkiem przyzwoite mango „Soul Eater”, gdzie w momentach „szaleństwa” kreska płynnie przechodzi z mangowo-cartoonowej w odrealniony creepy półszkic-półbazgroł. Taki myk mistrzowsko buduje klimat narastającego obłędu).

Co jeszcze mogę dodać? Może to, że doceniam licznie występujące tu nawiązania intertekstualne, ale jestem zdania, że nagromadzenie takich nawiązań nie wygeneruje z automatu ciekawej fabuły.

Koniec końców wydaje mi się, że gdybym nie miał tak absurdalnie wysokich oczekiwań - rozdmuchanych najpewniej przez lekturę peanów pochwalnych rozsianych po całych internetach - uznałbym Gnata za przyjemne czytadełko. Tymczasem jednak zawiodłem się, bo chyba oczekiwałem czegoś, co przenicuje mój światopogląd i sposób pojmowania komiksu jako medium, a dostałem... no właśnie - przyjemne czytadełko. Sami oceńcie, czy tego właśnie poszukujecie.

instagram.com/polishpopkulture

Jestem w mniejszości, ale po tych 1500 stronach wciąż nie pojmuję, skąd te wysokie oceny, skąd ten zachwyt, to uwielbienie, skąd te wszystkie Eisnery i Harveye, skąd status pozycji kultowej. Dla mnie to tytuł wybitnie przeciętny, przegadany, pełen niepotrzebnych dłużyzn i fabularnych mielizn.

Niektórych - z tego, co zdążyłem zauważyć - fascynuje, jak seria na przestrzeni...

Udane zakończenie. Akcja pędzi szybciej niż w dwóch pierwszych tomach, więc mimo 500 stron, połyka się szybko.

Udane zakończenie. Akcja pędzi szybciej niż w dwóch pierwszych tomach, więc mimo 500 stron, połyka się szybko.

KONIEC GNATA

"Gnat" to seria niezwykła. Przyznam, że kiedy sięgałem po pierwszy jej tom, nie byłem do niego przekonany, mimo iż zebrana w nim opowieść "Wielki Krowi Wyścig" znalazła się na liście stu najlepszych komiksów w historii. Po części dlatego, że nie przepadam za fantasy, po części ze względu na fakt, że całość wydawała mi się powtórką z rozrywki. Szybko okazało się jednak, jak bardzo się myliłem, bo Jeff Smith stworzył rewelacyjny komiks. Świetnie napisany i zachwycająco zilustrowany, pełen pięknego hołdu dla klasyki gatunku i najlepszego z możliwych wykorzystania jej schematów. Teraz historia dobiega końca i muszę przyznać, że warto było przeczytać całość. I to jeszcze jak.

Na początek przypomnę o co chodzi w tej opowieści. Tytułowy Gnat, a dokładniej Chwat Gnat, uciekając z Gnatowa wraz z kuzynami Kantem i Chichotem, których przekręty doprowadziły do ich wygnania, trafił do tajemniczej krainy, gdzie poznał niejaką Zadrę. Zwykła, choć piękna dziewczyna, okazała się jednak być prawdziwą księżniczką, a wydarzenia, w które wmieszała się cała trójka, rzuciły ich w wir walk o najwyższą stawkę, przepowiedni i wielkich mocy. Teraz wszystko zbliża się do końca, ale jaki to będzie koniec? Z jednej strony wojna ze szczurostwrami wisi na włosku, z drugiej pojawiają się tajemnicze widmowe kręgi. Gdy akcja nabiera tempa, a zagrożenie czai się na każdym kroku, Gnat, jego kuzyni, Zadra i reszta bohaterów będą musieli pokazać na co ich stać. Pytanie tylko czy prastara, zamieniona w kamień istota, która powraca właśnie do życia, ułatwi im wszystko czy może utrudni?

Całość recenzji na moim blogu: http://ksiazkarniablog.blogspot.com/2018/06/gnat-3-przyjaciele-i-wrogowie-czyli.html

KONIEC GNATA

"Gnat" to seria niezwykła. Przyznam, że kiedy sięgałem po pierwszy jej tom, nie byłem do niego przekonany, mimo iż zebrana w nim opowieść "Wielki Krowi Wyścig" znalazła się na liście stu najlepszych komiksów w historii. Po części dlatego, że nie przepadam za fantasy, po części ze względu na fakt, że całość wydawała mi się powtórką z rozrywki. Szybko okazało...