Arab przyszłości. Dzieciństwo na Bliskim Wschodzie (1984–1985)

WINCYJ

WINCYJ

Pokaż mimo to

Poprzedni tom serii pokazywał dramatyczne różnice między zachodnią Europą, a Bliskim Wschodem z perspektywy dziecka. Nie sposób było uciec od porównań do „Persepolis”. Co może zaoferować pod tym względem drugi tom?

Główny bohater czyli sześcioletni Riad rozpoczyna naukę w syryjskiej szkole. Równocześnie jego ojciec usiłuje zrobić karierę podlizując się wpływowym osobom. Poza tym Riad poznaje też kolejnych członków swojej rodziny.

Syrijska szkoła to dosyć upiorne miejsce. Ważne jest tu głównie uczenie się ideologii islamu, a nauczyciele bez oporu biją dzieci linijkami. Jednocześnie jednak udaje się uniknąć motywu, gdzie bohater jest nękany przez swoich rówieśników za odmienny wygląd. Jest równie gnębiony przez nauczycieli jak inni, dzięki czemu zyskuje sympatię i współczucie. Owszem, w dalszym ciągu dziecięce zabawy przepełnione są naturalizmem i okrucieństwem, ale dla bohatera jest to już chleb powszedni.

Interesujący jest też wątek ojca głównego bohatera. Za wszelka cenę usiłuje coś osiągnąć, ale jest niedoceniany. Ośmiesza się chcąc się przypodobać wpływowym ludziom, którzy go ignorują. Równocześnie jednak jest tradycjonalistą – ceni dawne zwyczaje i nie chce opuścić Syrii. Stara się też aby jego syn wyrósł na porządnego Syryjczyka Jest on bardzo smutną postacią, która wpadła w pułapkę własnych ambicji i konserwatyzmu.

Z kolei wątek rodzinny idzie tutaj w bardzo mroczną stronę. Wprowadzone tu zostają nowe postacie, które wzbudzają sympatię czytelnika i głównego bohatera. Jednakże to właśnie one kończą najgorzej, jak gdyby usiłowano tu pokazać, że dla takich osób nie ma miejsca w syryjskim klimacie. Szczególnie dobijająca jest końcówka pokazująca bezsilność zwykłych osób.

Część akcji osadzona jest we Francji. Klimat jest zdecydowanie lżejszy i bardziej humorystyczny. Pod płaszczykiem dowcipu można jednak dostrzec duży dramat bohatera w jego problemach z nauką jazdy na nartach.

Karykaturalna kreska stanowi duży kontrast dla często dramatycznych zdarzeń. Niektóre okrutne sceny ciężko byłoby przełknąć, gdyby były rysowane realistycznie. Dobrze też uwypuklony jest nastrój pewnych sytuacji.

Tom ten jest równie dobry, co poprzedni. Dobrze pokazuje dzieciństwo przepełnione zarówno smutnymi, jak i wesołymi chwilami. Jednakże końcówka tomu sugeruje, że tych smutnych chwil może być więcej.

Poprzedni tom serii pokazywał dramatyczne różnice między zachodnią Europą, a Bliskim Wschodem z perspektywy dziecka. Nie sposób było uciec od porównań do „Persepolis”. Co może zaoferować pod tym względem drugi tom?

Główny bohater czyli sześcioletni Riad rozpoczyna naukę w syryjskiej szkole. Równocześnie jego ojciec usiłuje zrobić karierę podlizując się wpływowym osobom....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Druga czesc genialnego komiksu. Autor rewelacyjnie przedstawia absurdy arabskich zwyczajow oraz zycia w Syrii w latach 80-tych. Bardzo polecam.

Druga czesc genialnego komiksu. Autor rewelacyjnie przedstawia absurdy arabskich zwyczajow oraz zycia w Syrii w latach 80-tych. Bardzo polecam.

Pokaż mimo to

W ostatnim czasie Kultura Gniewu wypuściła na polski rynek drugi tom uznanego komiksu autobiograficznego Riada Sattoufa Arab przyszłości, w którym autor rozlicza się ze swoim dzieciństwem i okresem dojrzewania na Bliskim Wschodzie. Tym razem w formie graficznej przedstawia wydarzenia z lat 1984-1985.

To, co najmocniej rzuca się w trakcie lektury Araba przyszłości, to duża ilość humoru. Niestety, często humoru czarnego, ironicznego, gorzkiego. Rodzicie Riada są przedstawicielami dwóch odmiennych kultur. Matka – Francuzka, to typowa Europejka. Ojciec – Syryjczyk, liznął świata, ale teraz, w rodzinnym kraju, zaczyna znów żyć wedle tradycji. Rodzina powoli, ale systematycznie grzęźnie w brudnej, zepsutej, naznaczonej analfabetyzmem i religijnym fanatyzmem rzeczywistości. Bohater obserwuje to wszystko swoim dziecięcym wzrokiem i filtruje przez nieco infantylną jeszcze wrażliwość, ale tym mocniej oddaje to ciężar życia w Syrii tamtego okresu.

Poznajemy miasteczko Ter Maaleh, które dalekie jest od europejskiej cywilizacji. Brak prądu, ciężkie warunki życiowe, nierówność społeczna – to tylko niektóre z trudności dotykających przeciętnych mieszkańców. Wisi nad nim widmo dyktatora. Tymczasem mały bohater idzie do szkoły i musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Pierwsze dni w szkole są często traumatycznym przeżyciem dla większości dzieci. Ale Riad ma jeszcze trudniej, bo jest obcy i zupełnie różni się od rówieśników. Przyjdzie mu zmierzyć się z bardzo brutalnym mikro-światem.

Sattouf pisze szczerze i to chyba jest największą zaletą jego komiksu. Nie ubarwia, nie podbija dramaturgi ckliwością, przeciwnie – tam gdzie dzieje się dramat, jest też wspomniany humor. To z jednej strony opowieść o Bliskim Wschodzie, która trafia we właściwy moment, w końcu dziś świat patrzy na ludzi ciągnących stamtąd do Europy, a media przerabiają ich tragedie na wszelkie sposoby. Ale to też próba bardzo osobista przerobienia własnych traum, mniej nastawiona na dotarcie do innych, bardziej na rozliczenie z samym sobą i przeszłością. Bo to komiks osobisty, który równie dobrze mógłby trafić do szuflady. Ale byłaby to spora strata dla czytelniczego świata.

Arab Przyszłości to znakomity przykład komiksu autobiograficznego, uwikłanego w szerszy kontekst geograficzno-historyczno-polityczny. W swej konwencji przypomina oczywiście takie próby, jak Persepolis czy Maus, do których jest porównywany i czytelników, którzy takie próby wykorzystywania medium doceniają, powinien sobie zjednać. Zachwyci swoją tragikomiczną strukturą oraz wiernym – bo z pierwszej ręki – oddaniem realiów świata, który na dobrą sprawę my, Europejczycy, możemy liznąć bodaj tylko w taki sposób.

http://kulturacja.pl/2018/07/arab-przyszlosci-dziecinstwo-na-bliskim-wschodzie-1984-1985/

W ostatnim czasie Kultura Gniewu wypuściła na polski rynek drugi tom uznanego komiksu autobiograficznego Riada Sattoufa Arab przyszłości, w którym autor rozlicza się ze swoim dzieciństwem i okresem dojrzewania na Bliskim Wschodzie. Tym razem w formie graficznej przedstawia wydarzenia z lat 1984-1985.

To, co najmocniej rzuca się w trakcie lektury Araba przyszłości, to duża...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wstrząsająca i zabawna mieszanka wspomnień z dzieciństwa w Syrii. Druga część bardziej zjadliwa i bolesna niż pierwsza. Dorastające dziecko zauważa i zapamiętuje więcej w czasie gdy jego francusko-syryjscy rodzice usiłują się jakoś urządzić w małym, kilkutysięcznym miasteczku/wiosce Teir Maalah. Matka w bezsilności i rozpaczy obserwująca ojca, który "wraca do korzeni" i powoli przyjmuje z powrotem wszystkie wartości, które dla niej - Europejki - są obce. Powolne gnicie ich małżeństwa jak i postępująca degradacja całej rodziny w imię przyjęcia zasad-chorób panujących dookoła - korupcja, bieda, skrajne nierówności społeczne, bezprawie, fanatyzm religijny, nepotyzm, rezygnacja, analfabetyzm, ciemnota. Wszystko to narysowane przedszkolną kreską potęguje tylko wrażenie pułapki w jakiej znajdują się bohaterowie. Przerażające, bo nie opowiada o Islamie tylko o każdym ekstremizmie i każdym "na zawsze", "nigdy", "bo tak ma być" i "tak chciał Bóg". Skąd my to znamy?

Wstrząsająca i zabawna mieszanka wspomnień z dzieciństwa w Syrii. Druga część bardziej zjadliwa i bolesna niż pierwsza. Dorastające dziecko zauważa i zapamiętuje więcej w czasie gdy jego francusko-syryjscy rodzice usiłują się jakoś urządzić w małym, kilkutysięcznym miasteczku/wiosce Teir Maalah. Matka w bezsilności i rozpaczy obserwująca ojca, który "wraca do korzeni"...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

PRZESZŁOŚĆ ARABA

Długo kazał czekać na siebie drugi tom Araba przyszłości, oj długo, ale jak się można było spodziewać, oczekiwanie się opłacało. Bo chociaż porównania z Mausem czy Persepolis, jakie możecie przeczytać na okładce, zanim przystąpiłem do lektury pierwszej części wydawały mi się przesadzone, szybko przekonałem się, że dzieło Riada Sattoufa naprawdę może z nimi konkurować. Tragikomiczna autobiografia autora opowiadająca o jego dzieciństwie na Bliskim Wschodzie jest utworem tak przejmującym i poruszającym, że niełatwo jest przestać wracać do niego myślami po skończonej lekturze. Jednocześnie pozostaje też po prostu znakomicie wykonaną powieścią graficzną, którą docenią przede wszystkim wyrobieni czytelnicy oczekujący od komiksu ambitnych treści i wyższych wartości.

Pierwszy tom Araba przyszłości opowiadał o tym, jak poznali się rodzice głównego bohatera, o ich życiu we Francji, a ostatecznie przeprowadzce na Bliski Wschód – do miejsca specyficznego, dziwnego i niewątpliwie niebezpiecznego. Ani mały Riad, ani jego matka nie spieszyli się z powrotem do tego świata, ale jednak wrócili. I w tym momencie zaczyna się akcja tomu drugiego. Zamieszkują w miasteczku Ter Maaleh, w pobliżu Himas, dalekim od stopnia rozwoju, do jakiego się przyzwyczaili, gdzie przerwy w dostawach prądu są normą, a jedynym zajęciem dla dzieci wydaje się być pilnowanie kóz. Na to jednak nie chce zgodzić się matka Riada, uważając, że chłopiec jest na to za mały. Wkrótce Riad idzie do szkoły i zaczyna doświadczać tamtejszego życia, życia często jakże brutalnego. Już właśni kuzyni chcieli go zabić, czy więc wśród rówieśników może być lepiej? W kraju rządzonym przez dyktatora, z dyktaturą obecną w domu, mały chłopiec z Francji, tak bardzo odstający od otoczenia – zarówno pod względem wyglądu, jak i zachowania – stara się odnaleźć w nieprzyjaznej rzeczywistości, ale czy to w ogóle możliwe?

Całość mojej recenzji na portalu NTG: https://nietylkogry.pl/post/recenzja-komiksu-arab-przyszlosci-tom-2/

PRZESZŁOŚĆ ARABA

Długo kazał czekać na siebie drugi tom Araba przyszłości, oj długo, ale jak się można było spodziewać, oczekiwanie się opłacało. Bo chociaż porównania z Mausem czy Persepolis, jakie możecie przeczytać na okładce, zanim przystąpiłem do lektury pierwszej części wydawały mi się przesadzone, szybko przekonałem się, że dzieło Riada Sattoufa naprawdę może z nimi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to