Sulley i Mike marzą o jednej rzeczy, mianowicie pragną dostać się na Uniwersytet Potworny i zostać najlepszym ze Straszaków. Koledzy zupełnie za sobą nie przepadają, zresztą, są osobowościowo zupełnie różni.
Sulley z postury już wygląda na groźnego, ale nie do końca jest przekonujący, a Mike, mimo starań i wyczerpującego chłonięcia stosownej wiedzy z zajęć, po prostu nie potrafi straszyć, a w odbiorze innych bardziej przypomina uroczą postać aniżeli Straszaka z prawdziwego zdarzenia.
Kiedy nadchodzi okazja, aby móc skonfrontować się ze swoimi słabościami i pewnymi niedociągnięciami, okazuje się, że Sulley i Mike łączą swoje siły, ponieważ wspólnie mają większe szanse na osiągnięcie sukcesu. Mimo kontrastowych charakterów i różnych temperamentów bohaterowie są bliscy zrealizowania celu. Chociaż chłopakom nie udaje się zająć podium w konkursie na najlepszego Straszaka, odkrywają, że zdobyli coś o wiele bardziej cennego, przyjaźń i chęć połączenia swoich sił, aby udoskonalić swój duet w straszeniu!

Mimo że nie rozumiem samej idei fabularnej bajki, która opiera się na generowaniu energii Straszaków za pomocą straszenia i wprawiania w dzieci smutek na podstawie pobieranego krzyku, tak można odnaleźć sens i morał tej bajki.
Kto się lubi, ten się czubi. Wiele przyjaźni powstało na bazie wzajemnej antypatii. Kontrasty się uzupełniają i generują większą moc wspólnego i kreatywnego działania.

Sulley i Mike marzą o jednej rzeczy, mianowicie pragną dostać się na Uniwersytet Potworny i zostać najlepszym ze Straszaków. Koledzy zupełnie za sobą nie przepadają, zresztą, są osobowościowo zupełnie różni.
Sulley z postury już wygląda na groźnego, ale nie do końca jest przekonujący, a Mike, mimo starań i wyczerpującego chłonięcia stosownej wiedzy z zajęć, po prostu nie...