Pierwsze wydanie Skorpiona ukazało się w 1985 roku i od razu zyskało znaczny rozgłos. Rzeczywiście, jest w tej powieści coś z atmosfery, z jednej strony, Fredericka Forsytha, z drugiej, Johna le Carré. A więc, wartka akcja, ale też zaduma nad dziwnymi zrządzeniami losu oraz, przede wszystkim, bezsilność wobec gier, gierek i rozmaitych interesów wpływających na działania ludzi. Także tych, zdawałoby się, profesjonalnie i psychicznie przygotowanych do wypełniania swoich ról. Małemu Nickowi przydomek Skorpion nadał jego mądry beduiński opiekun, Sheikh Zaid, a arabska przypowieść o skorpionie i żabie jest niejako motywem przewodnim powieści. Opis dzieciństwa Nicka na pustyni, jego rozmowy z Zaidem uważam zresztą za jeden z najciekawszych wątków książki. Za to szczegółowe, do bólu, opisy akcji, w których Skorpion bierze udział chwilami mnie irytowały.

Pomiędzy wydaniem Skorpiona, a ukazaniem się kolejnej w cyklu, Zdrady Skorpiona, upłynęło 27 lat. Nigdzie nie znalazłam komentarza autora na ten temat. Skorpion reaktywowany w trzech tomach wydanych w latach 2012-2013 nie postarzał się, tak jakby czas stanął w miejscu. Może to i dobrze. Bo choć wojny, rewolucje, rozgrywki między mocarstwami przybierają różne nowe nazwy, ich istota w gruncie rzeczy niewiele się zmienia.. A jeżeli, to jak na Bliskim Wschodzie, przybierają coraz groźniejsze oblicze. W swojej powieści pisanej trzydzieści lat temu Andrew Kaplan wychwycił wszystkie elementy skomplikowanej sytuacji tamtego regionu. I choćby dlatego warta jest ona uwagi.

Pierwsze wydanie Skorpiona ukazało się w 1985 roku i od razu zyskało znaczny rozgłos. Rzeczywiście, jest w tej powieści coś z atmosfery, z jednej strony, Fredericka Forsytha, z drugiej, Johna le Carré. A więc, wartka akcja, ale też zaduma nad dziwnymi zrządzeniami losu oraz, przede wszystkim, bezsilność wobec gier, gierek i rozmaitych interesów wpływających na działania...