Ameryka Południowa ponad pół wieku temu. Niby opisy trącą myszką, a jednak wciąż ciekawa to lektura. Omówiono tu kraje Ameryki Południowej, oraz castrowską Kubę, która geograficznie co prawda do kontynentu tego nie należy, ale przecież daje (tzn. wtedy dawała) poniekąd pozytywny kontrast. Ale nie czepiajmy się zbytnio Autora; takie były wymogi epoki, w której pisał. Stąd Autor rozpisuje się na temat latynoskiej biedy i zacofania, w sam raz, by czytający książkę obywatel PRL czuł satysfakcję z tego, że to nie on jest pozbawionym praw nędzarzem wegetującym w fawelach na drugiej półkuli. Osobiście jednak najbardziej spodobały mi się rozdziały mówiące o Chile oraz Urugwaju, czyli najbardziej zeuropeizowanych i stabilnych krajach Ameryki Pd. Z kolei kawałek o boliwijskim dyktatorze, twierdzącym, że Napoleon był znacznie zdolniejszy od Bonapartego... Cóż, tylko potwierdził moją opinię o "kompetencjach" latynoskich "elit" i w dużej mierze wyjaśniał, skąd taka tam popularność wszelkich lewicowych odchyłów.
Nie jest to raczej lektura obowiązkowa dla miłośników latynoskich klimatów, ale może zainteresować.

Ameryka Południowa ponad pół wieku temu. Niby opisy trącą myszką, a jednak wciąż ciekawa to lektura. Omówiono tu kraje Ameryki Południowej, oraz castrowską Kubę, która geograficznie co prawda do kontynentu tego nie należy, ale przecież daje (tzn. wtedy dawała) poniekąd pozytywny kontrast. Ale nie czepiajmy się zbytnio Autora; takie były wymogi epoki, w której pisał. Stąd...