Bardzo dobry podręcznik pisania scenariuszy. Składa się jakby z trzech części — pierwsza 1/3 ciekawa, potem kolejna 1/3 wykład o karteluszkach, mocno zagmatwany i niezrozumiały, i kolejna 1/3 ciekawostki — konkrety z analizą.

Szkoda, że autor przed napisaniem nie przeczytał poradnika "Jak napisać poradnik" (o ile taki istnieje),bo ewidentnie brakuje ilustracji. Jest parę fotosów z filmów, ale nie o to chodzi. To jest podręcznik i jakieś grafiki przydałyby się, choćby do tych karteczek.

Jeśli popatrzymy na tegoroczne, czy ubiegłoroczne Oskary, to wszystkie nagrodzone filmy spełniają założenia tej książki. Przemiana bohatera, przemiana w grupie itd. Wieloryb, Barbie, Oppenheimer, Przesilenie zimowe ...

W opiniach niektórzy zarzucają autorowi, że napisał tylko dwa dobre scenariusze. W USA jest inne prawo autorskie i prawo autorskie do danego dzieła można sprzedać — pozbyć się na zawsze. Wielu scenarzystów sprzedaje pomysły na poziomie kilkunastu kartek, bierze pieniądze i nie ma nigdzie ich nazwiska. Podejrzewam, że podobnie robił autor, tylko oczywiście nie mógł podawać szczegółów, bo sprzedanie pomysłu to pozbycie się go. W Polsce twórcą danego dzieła jest się na zawsze i można sprzedać prawa autorskie majątkowe, ale nie osobiste. Czyli ktoś inny moze zarabiać na naszym dziele, ale musi podać, kto byl autorem.

Bardzo dobry podręcznik pisania scenariuszy. Składa się jakby z trzech części — pierwsza 1/3 ciekawa, potem kolejna 1/3 wykład o karteluszkach, mocno zagmatwany i niezrozumiały, i kolejna 1/3 ciekawostki — konkrety z analizą.

Szkoda, że autor przed napisaniem nie przeczytał poradnika "Jak napisać poradnik" (o ile taki istnieje),bo ewidentnie brakuje ilustracji. Jest parę...

Blake Snyder to nieżyjący już scenarzysta, który swojego czasu odnosił gigantyczne sukcesy w Hollywood. Jego scenariusze sprzedawały się za miliony a wśród klientów był m.in. Steven Spielberg. Ale chyba największym jego osiągnięciem, było zainicjowanie multiwersum publikacji o tym, jak pisać scenariusze do filmów, powieści i inne teksty. Okładka twierdzi wręcz, że „Uratuj kotka!” to ostatni poradnik scenopisarski jaki przeczytam w życiu.

I coś w tym szczerze mówiąc jest, bo żaden z do tej pory przeczytanych przeze mnie poradników, nie był dla mnie tak jasny jak książka Snydera. W dosłownie kilku rozdziałach zarysował on standardową (i sprzedającą się) strukturę dramaturgiczną niemal każdego popularnego filmu. Jakby tego było mało, podzielił całą twórczość filmową na kilkanaście archetypów o określonych cechach, które sprawdzą się w kolejnych historiach i na czynniki anatomiczne rozłożyć konstrukcję bohatera. Rzeczywiście, jak tak na to spojrzeć, schemat Snydera ma prawo zadziałać i to nie tylko w filmie, ale też przede wszystkim w scenariuszach do gier.

Mnie natomiast najbardziej zachwyciły tricki w stylu tytułowego „uratuj kotka”, które - ze względu na to że wynikają z długoletniego doświadczenia autora - byłyby niezwykle trudne do wyekstrahowania we własnym zakresie. Dla mnie te life-hacki i tips&tricks, rozbijają bank, uczą mnie bowiem jak prostymi jak konstrukcja cepa, niezbyt wyszukanymi metodami, manipulować odbiorcą i jego stosunkiem emocjonalnym do utworu. W dobrym tego słowa znaczeniu, oczywiście, chodzi bowiem o wykorzystanie naturalnych mechanizmów psychologicznych, które odbiorcy sami lubią w działaniu. Można rzec, że w ten sposób zwyczajnie chcemy być manipulowani przez dzieła kultury.

Co do jednego się książka myli - otóż na pewno nie będzie to ostatni poradnik scenopisarski jaki czytam, bo zaraz po zakończeniu „Uratuj kotka!” zamówiłam sobie „Save the cat! Write a novel” i „Save the cat! Writer a young adult novel” Jessicki Brody, choć nie mam przekonania, że ich potrzebuję, skoro w przeważającej części duplikują one zawartość snyderowską. Ale co mi tam, tak świetnie się to czyta, że z przyjemnością przeżyję to jeszcze raz. I tylko mała wątpliwość kiełkuje we mnie, czy przypadkiem schemat nie sprawi, że wszyscy scenarzyści wszystko pisać będą trochę na jedną modłę.

Blake Snyder to nieżyjący już scenarzysta, który swojego czasu odnosił gigantyczne sukcesy w Hollywood. Jego scenariusze sprzedawały się za miliony a wśród klientów był m.in. Steven Spielberg. Ale chyba największym jego osiągnięciem, było zainicjowanie multiwersum publikacji o tym, jak pisać scenariusze do filmów, powieści i inne teksty. Okładka twierdzi wręcz, że „Uratuj...

Miło było po latach przeczytać to arcydzieło ponownie, w ojczystym języku. Nadal jedna z najlepszych książek o pisaniu.

Miło było po latach przeczytać to arcydzieło ponownie, w ojczystym języku. Nadal jedna z najlepszych książek o pisaniu.

Dla mnie to książka roku! Podręcznik napisany lekko i obrazowo, ze swadą i humorem, dla scenarzystów i wszystkich kinomaniaków. Absolutnie nie zgadzam się z opiniami, które sugerują pogardliwie, że ta książka to przepis na schematyczne scenariusze a'la chat GPT. A czymże jest dobry scenariusz, jak nie najbardziej udaną próbą zbliżenia się do idealnego schematu opowieści w nowym kontekście i z nowymi bohaterami? Odrzucanie schematu filmowej opowieści na rzecz czegoś w rodzaju twórczej fantazji jest nie tylko biznesowym, ale przede wszystkim komunikacyjnym samobójstwem! To tak jakby twierdzić, że z im większą fantazją porozrzucamy litery w linijkach, tym większa będzie to poezja! Nawet poezja musi trzymać się pewnych reguł, by być przez kogokolwiek odczytaną i możliwą do interpretacji. Tym bardziej film, który jest drobiazgową konstrukcją 24 obrazów na sekundę, a (o czym wiedzieli już starożytni) jeden obraz to przecież aż 1000 słów... Snyder odkrywa przed nami reguły, które rządzą opowieścią, posługującą się filmowym językiem, a więc obfitującą w tak ogromną ilość kodów i znaczeń. Można się z nim nie zgadzać. Nie on pierwszy spróbował okiełznać materię dobrej opowieści. Ta swoista tajemnica frapowała już Arystotelesa. Ale zarzut, że książka prowadzi do schematyczności jest według mnie przejawem niezrozumienia zagadnienia, o którym Snyder pisze przecież tak klarownie! Uważam, że "Jak uratować kotka" to elementarz dla wszystkich, którzy poprzez film chcą skomunikować się ze swoimi odbiorcami, a nie tylko zalać ich strumieniem swoich myśli.

Dla mnie to książka roku! Podręcznik napisany lekko i obrazowo, ze swadą i humorem, dla scenarzystów i wszystkich kinomaniaków. Absolutnie nie zgadzam się z opiniami, które sugerują pogardliwie, że ta książka to przepis na schematyczne scenariusze a'la chat GPT. A czymże jest dobry scenariusz, jak nie najbardziej udaną próbą zbliżenia się do idealnego schematu opowieści w...

Ciekawa książka o pisaniu. Takiej jeszcze nie czytałam chociaż fakt dotyczy scenopisarstwa a nie powieści ale kilka przydatnych uwag zapisałam sobie. Ciekawy styl przekazywania wiedzy bardzo obrazowy. Jeśli kogoś interesuje taka tematyka to polecam przeczytać jak najszybciej.

Ciekawa książka o pisaniu. Takiej jeszcze nie czytałam chociaż fakt dotyczy scenopisarstwa a nie powieści ale kilka przydatnych uwag zapisałam sobie. Ciekawy styl przekazywania wiedzy bardzo obrazowy. Jeśli kogoś interesuje taka tematyka to polecam przeczytać jak najszybciej.

Chciałam, bardzo chciałam, ale nie podołałam. Po prostu nie skończyłam. Nie jest to wina samej książki, raczej moich oczekiwań, z którymi książka ta znacznie się rozminęła. Stąd DNF. Ale muszę przyznać, że całość napisana jest wartko i z pazurem, więc ta połowa którą zaliczyłam czytała się wyjątkowo dobrze. Nie mniej całość jest tylko dla przyszłych scenarzystów. Ewentualnie osób, które chcą poznać tajniki konstrukcji filmów z lat 80 i 90-tych.

Chciałam, bardzo chciałam, ale nie podołałam. Po prostu nie skończyłam. Nie jest to wina samej książki, raczej moich oczekiwań, z którymi książka ta znacznie się rozminęła. Stąd DNF. Ale muszę przyznać, że całość napisana jest wartko i z pazurem, więc ta połowa którą zaliczyłam czytała się wyjątkowo dobrze. Nie mniej całość jest tylko dla przyszłych scenarzystów. ...

Poradnik jak pisać powtarzalne scenariusze w stylu chat gpt

Poradnik jak pisać powtarzalne scenariusze w stylu chat gpt

Możliwe, że książka jest trochę przestarzała. Warto podkreślić, że to ma być podręcznik raczej dla rzemieślnika niż dla wielkiego artysty. W 2k23 ciągle wielkie tytuły w które wpompowano ogromne pieniądze mają problem bo scenariusz jest słaby więc książka mimo wszystko jest aktualna.

Możliwe, że książka jest trochę przestarzała. Warto podkreślić, że to ma być podręcznik raczej dla rzemieślnika niż dla wielkiego artysty. W 2k23 ciągle wielkie tytuły w które wpompowano ogromne pieniądze mają problem bo scenariusz jest słaby więc książka mimo wszystko jest aktualna.

Jakie to szczęście! że czas ludzi, których dewiza brzmi "jest jak jest", wreszcie przemija

Jakie to szczęście! że czas ludzi, których dewiza brzmi "jest jak jest", wreszcie przemija

Bardzo przydatna książka dla wszystkich tworzących własne historie, nie tylko piszących scenariusze filmowe. Zgadzam się, że wiele rad biznesowych w niej zawartych mocno się zestarzało i jest to dokument czasów w których powstawała ale rady dotyczące konstrukcji są niezmienne od wieków. Drażnić może nadmierna pewność z jaką autor wygłasza bezdyskusyjne rady w stylu "na tej i na tej stronie musi się zadziać to i to" ale rozumiem, że jest to głos kogoś kto pisał scenariusze dla Disneya. Warto znać te zasady, aby się nimi kierować lub próbować je łamać (powodzenia). Polecam.

Bardzo przydatna książka dla wszystkich tworzących własne historie, nie tylko piszących scenariusze filmowe. Zgadzam się, że wiele rad biznesowych w niej zawartych mocno się zestarzało i jest to dokument czasów w których powstawała ale rady dotyczące konstrukcji są niezmienne od wieków. Drażnić może nadmierna pewność z jaką autor wygłasza bezdyskusyjne rady w stylu "na...