Charlie i wielka szklana winda

Tym razem już nie jest to tak edukacyjna książka, jak to było z częścią pierwszą. Zbyt prześmiewcza jak dla dzieci.

Tym razem już nie jest to tak edukacyjna książka, jak to było z częścią pierwszą. Zbyt prześmiewcza jak dla dzieci.

Pokaż mimo to

Charlie i szklana winda to dobra książka.
Roald Dahl według mnie to dobry pisarz. Inni mogą myśleć zupełnie inaczej niż ja.
Polecam tą książę.

Charlie i szklana winda to dobra książka.
Roald Dahl według mnie to dobry pisarz. Inni mogą myśleć zupełnie inaczej niż ja.
Polecam tą książę.

Pokaż mimo to

Książka "Charlie i fabryka czekolady" zupełnie nie przypadła mi do gustu. Miałam do niej sporo zastrzeżeń. Mając jednak pod ręką "Charliego i Wielką Szklaną Windę", byłam mimo wszystko ciekawa, czy dalszy ciąg tej historii będzie się w ogóle nadawał dla dzieci czy też okaże się równie wielką pomyłką.


Charlie i reszta jego rodziny zmierzają razem z panem Wonką z powrotem do fabryki. Jako że udają się tam Wielką Szklaną Windą, a więc dość nietypowym środkiem lokomocji, możecie się spodziewać wielu atrakcji. Sama podróż urośnie do rangi wyprawy kosmicznej, a nasi bohaterowie zostaną zaatakowani przez śmiertelnie niebezpieczne zgnicioły plaźmiaki. Czy wyjdą z tego cało?

Początek drugiej części przygód Charliego nie nastrajał mnie zbyt optymistycznie. Willy Wonka jak zwykle unikał niewygodnych pytań, ale tym razem nie tylko on był nieuprzejmy dla swoich rozmówców. Gdy przeczytałam jak Dziadek Joe zwraca się do Babci Josephine, mówiąc, by siedziała cicho i nie robiła problemów, ręce mi opadły. Takich dziwnych momentów było niestety więcej. Chociażby piosenka Umpa-Lumpasów o babci, która zostawia wnuczkę samą i idzie do speluny napić się wódki. Z kolei ośmieszający polityków tekst, śpiewany przez nianię prezydenta USA, uważam za bardzo udany, choć również nieodpowiedni dla młodszych odbiorców.

Na szczęście tym razem takich fragmentów było w książce o wiele mniej. Autor nadal próbował uczyć czytelników, że lekkomyślność nie popłaca, a niestosowanie się do instrukcji i zaleceń producenta może mieć przykre konsekwencje. Przestrzegał także dzieci przed braniem leków na własną rękę. Tekst, w którym nie roi się już tak od złośliwości, stał się o wiele zabawniejszy, przynajmniej w moim odczuciu. Kilka scen szczerze mnie rozbawiło, zwłaszcza tych z udziałem prezydenta USA czy plaźmiaków. Przyznaję, że czytało mi się je naprawdę przyjemnie.

Drugi tom przygód Charliego spodobał mi się o wiele bardziej niż pierwszy. Choć i tutaj znalazły się fragmenty moim zdaniem nieodpowiednie dla dzieci, to jednak było ich zdecydowanie mniej. Książka "Charlie i Wielka Szklana Winda" okazała się całkiem zabawną i przyjemną lekturą. Zrobiła na mnie dużo lepsze wrażenie niż poprzednia część. Jeśli którąś z tych dwóch miałabym polecić, to właśnie ją.

ogrodksiazek.blogspot.com

Książka "Charlie i fabryka czekolady" zupełnie nie przypadła mi do gustu. Miałam do niej sporo zastrzeżeń. Mając jednak pod ręką "Charliego i Wielką Szklaną Windę", byłam mimo wszystko ciekawa, czy dalszy ciąg tej historii będzie się w ogóle nadawał dla dzieci czy też okaże się równie wielką pomyłką.


Charlie i reszta jego rodziny zmierzają razem z panem Wonką z powrotem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całą rodzinę Charliego, Pana Wonkę i oczywiście zwycięskiego chłopca widzimy w momencie, gdy wszyscy znajdują się w szklanej windzie, a Charlie właśnie został ogłoszony nowym właścicielem fabryki czekolady.

Dziwne jest jednak to, że winda przyspiesza i przyspiesza i leci w kosmos, a Pan Wonka wydaje się jeszcze bardziej zbzikowany niż do tej pory.

Wielka szklana winda jednak ma tyle magicznych guzików, że spokojnie może krążyć po orbicie, zmagać się z brakiem tlenu i grawitacji, walczyć z dziwnymi kosmicznymi stworzeniami i bez problemu podłączyć się do kosmicznego hotelu. A później wrócić na Ziemię, przebijając się dokładnie przez sam środek dachu fabryki.

Jeśli wydawało Wam się, że w pierwszej książce cyklu napotkacie nieuzasadnione dziwactwa i dziwne zabiegi, to tutaj już w ogóle nie połapiecie się w tym, co autor miał na myśli. Pierwsza część książki to dziwne akcje w kosmosie. Druga już bardziej przypomina pierwszy tom i przyjemniej się ją czyta, ale postacie, które do tej pory były raczej neutralnymi, nagle stają się leniwe, zachłanne, pazerne i egoistyczne. To dziwna zmiana i coraz mniej bohaterów da się tutaj lubić.

Zdecydowanie jest to pozycja tylko dla fanów autora i koniecznie do przeczytania zaraz po skończeniu pierwszego tomu. Może wtedy jeszcze coś da się z tej opowieści uratować.

Bardziej wyczerpującą opinię o książce dodałam na blogu Redhead in Wonderland, gdzie serdecznie zapraszam:

https://redhead-in-wonderland.blogspot.com/2020/01/charlie-i-wielka-szklana-winda.html

Całą rodzinę Charliego, Pana Wonkę i oczywiście zwycięskiego chłopca widzimy w momencie, gdy wszyscy znajdują się w szklanej windzie, a Charlie właśnie został ogłoszony nowym właścicielem fabryki czekolady.

Dziwne jest jednak to, że winda przyspiesza i przyspiesza i leci w kosmos, a Pan Wonka wydaje się jeszcze bardziej zbzikowany niż do tej pory.

Wielka szklana winda...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Charlie i Wielka Szklana Winda" nie jest złą książką, ale to nie to co pierwsza część. Akcja dzieje się zaraz po zakończeniu "Charliego i Fabryki Czekolady" i nie ukrywam, że miejscami była strasznie denerwująca. O ile w filmie z J. Deep'em dziadkowie Charliego dawali się lubić - tu, gdzie uczestniczą praktycznie w całej opowieści są wkurząjącymi, egoistycznymi, leniwymi i pazernymi starcami. Mamy tu też niezłą satyrę na polityków, a w szczególności na prezydenta USA, u którego wiceprezydentem jest osiemdziesięcioletnia niania, budząca postrach wśród ministrów i całej świty. Książka dobra do poczytania jako kontynuacja "pierwszego" Charliego, ale niekoniecznie warta polecenia do natychmiastowego połknięcia ;)

"Charlie i Wielka Szklana Winda" nie jest złą książką, ale to nie to co pierwsza część. Akcja dzieje się zaraz po zakończeniu "Charliego i Fabryki Czekolady" i nie ukrywam, że miejscami była strasznie denerwująca. O ile w filmie z J. Deep'em dziadkowie Charliego dawali się lubić - tu, gdzie uczestniczą praktycznie w całej opowieści są wkurząjącymi, egoistycznymi, leniwymi i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie podoba mi się. Synowi też.
Nie ma w niej nic z magii "Fabryki czekolady", którą fenomenalnie przerabia się z dzieciakami.
Nawet młody zauważył, że dziadkowie odmłodnieli - w pierwszym tomie mają po 96 lat, tu - 80...

Nie podoba mi się. Synowi też.
Nie ma w niej nic z magii "Fabryki czekolady", którą fenomenalnie przerabia się z dzieciakami.
Nawet młody zauważył, że dziadkowie odmłodnieli - w pierwszym tomie mają po 96 lat, tu - 80...

Pokaż mimo to

Moja recenzja:
http://literaturomania.blogspot.com/2017/08/charlie-i-wielka-szklana-winda-dalsze.html

Moja recenzja:
http://literaturomania.blogspot.com/2017/08/charlie-i-wielka-szklana-winda-dalsze.html

Pokaż mimo to

Po rewelacyjnej "Fabryce czekolady" ta część niestety dużo słabsza. Przez pierwszą połowę w ogóle nie mogłam zrozumieć o co chodzi Autorowi...moim zdaniem swobodny lot wyobraźni, bez jakiekolwiek sensu, ot co. Potem wraca klimat "Fabryki..." i Umpa-Lumpasów i robi się nieco lepiej. I tak książka raczej z cyklu "dziwnych", większego przesłania jakoś brak.

Po rewelacyjnej "Fabryce czekolady" ta część niestety dużo słabsza. Przez pierwszą połowę w ogóle nie mogłam zrozumieć o co chodzi Autorowi...moim zdaniem swobodny lot wyobraźni, bez jakiekolwiek sensu, ot co. Potem wraca klimat "Fabryki..." i Umpa-Lumpasów i robi się nieco lepiej. I tak książka raczej z cyklu "dziwnych", większego przesłania jakoś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

HEHEHE! Jak zwykle Dahl piętnuje w tej książeczce ludzkie przywary. W tej oberwało się politykom, generałom i zachłanności, braku rozsądku. Łoziński przetłumaczył wzorcowo "Piosenkę Niani", w której to prezydent USA przedstawiony jest w jednej zwrotce jako dwudziestolatek, który nie umie pisać, w głowie rozumu co kot napłakał. Ale Niania powiedziała, że znakomicie będzie się nadawał na polityka.
Książka napisana na początku lat 70-tych. To czasy kiedy USA i ZSRR walczyły o dominacje w kosmosie. Dodatkowo Prezydent USA ma za przyjaciela Afgańczyka. A w tym okresie w Afganistanie były dosyć spore bunty społeczne, które jak wiemy zakończyły się interwencją ZSRR.
Oberwało się generałowi co chciał wszystko wybuchać.
Oberwało się ludziom, co nie słuchają innych.
Poza tym cierpliwość i spokój może nas uratować w każdej sytuacji.

HEHEHE! Jak zwykle Dahl piętnuje w tej książeczce ludzkie przywary. W tej oberwało się politykom, generałom i zachłanności, braku rozsądku. Łoziński przetłumaczył wzorcowo "Piosenkę Niani", w której to prezydent USA przedstawiony jest w jednej zwrotce jako dwudziestolatek, który nie umie pisać, w głowie rozumu co kot napłakał. Ale Niania powiedziała, że znakomicie będzie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza połowa książki mnie bardzo nudziła.
Druga połowa książki była świetna. to było to, za co lubię Pana Wonke.

Pierwsza połowa książki mnie bardzo nudziła.
Druga połowa książki była świetna. to było to, za co lubię Pana Wonke.

Pokaż mimo to