Toż to MEGA krąg! Wąż połknął swój ogon! Wspaniały twist... ale tego się właśnie można było spodziewać po Andreasie. Czułem, że szykował się do jakiegoś zwrotu akcji... ale tymi ścieżkami można iść TYLKO z Andreasem, nie da się "wypierwszyć przewodnika"... po prostu się nie da. Dużo się wyjaśnia... ale czyżby? Andreas nigdy niczego nie opowiada do końca. Zostawia czytelnika z domysłami, własnymi interpretacjami... tak, że można prowadzić długie dywagacje na temat tego co właśnie zobaczyliśmy... jeśli tylko ma się z kim. Bo by zinterpretować Andreasa trzeba więcej niż jeden umysł - bo kto da pewność, że zauważone zostało wszystko? Wszystko poprawnie odczytane? Nie. Andreas świetnie to pokazuje w albumie Terminus. Nawet notatki nie uchroniły Pasażera... kręgi w kręgach kręgów. Czy jeden umysł może kontrolować własną przeszłość, przyszłość i teraźniejszość? To też powroty (które z kolei?) Ale... nie wszystko jest wciąż jasne. Ba! Teraz pytania wręcz ciążą. Ten album obraca w pył piątą kartę. Została jeszcze jedna. I jeszcze jeden tom. A ja wciąż myślę nad kartami trzecią, piątą (z tego albumu) i już szóstą. Może zrozumienie szóstej ułatwi ostatni album.... ale trzecia i piąta... wciąż mnie zastanawiają. Po dwudziestym tomie czuć, że ta seria MOCNO wchodzi. Ale też trzeba umieć w NIĄ wejść... trzeba umieć (i chcieć) podróżować z Andreasem.

Toż to MEGA krąg! Wąż połknął swój ogon! Wspaniały twist... ale tego się właśnie można było spodziewać po Andreasie. Czułem, że szykował się do jakiegoś zwrotu akcji... ale tymi ścieżkami można iść TYLKO z Andreasem, nie da się "wypierwszyć przewodnika"... po prostu się nie da. Dużo się wyjaśnia... ale czyżby? Andreas nigdy niczego nie opowiada do końca. Zostawia czytelnika...

Zbliżamy się do końca, “Terminus” to przedostatni tom cyklu o Koziu, więc nastało tu istne szaleństwo różnych wydarzeń, ujawnień i zwrotów akcji. Andreas miał chyba prawdziwego hyzia na punkcie książek, bo jeden z głównych przedmiotów, bardzo ważny, symboliczny, przewijający się przez niemal cały cykl okazał się być właśnie książką, i to nie byle jaką, bo prawdopodobnie zawierającą cały dobytek ludzkości. W ogóle tu się tyle podziało, że siedzę nad tym zeszytem i kontempluje go, bo jest po prostu piękny – i treściowo, i wizualnie. Zachwyca mnie tu tyle kadrów, zachwyca mnie tu pomysłowość Andreasa. Jest nawet wątek podróży w czasie, paradoksów z niej wynikłych. A na koniec wprost odurzający zwrot akcji… I zmierzamy do “Mistrza”!

Zbliżamy się do końca, “Terminus” to przedostatni tom cyklu o Koziu, więc nastało tu istne szaleństwo różnych wydarzeń, ujawnień i zwrotów akcji. Andreas miał chyba prawdziwego hyzia na punkcie książek, bo jeden z głównych przedmiotów, bardzo ważny, symboliczny, przewijający się przez niemal cały cykl okazał się być właśnie książką, i to nie byle jaką, bo prawdopodobnie...

Wielką przyjemność sprawia obserwowanie jak seria zmierza do kulminacji i poszczególne wątki zaczynają się ze sobą łączyć i klarować. Andreas zatacza tym albumem wielkie koło i powraca do wydarzeń z pierwszego tomu. Nie wiem czy ta historia od początku była planowana w ten sposób, ale mam poczucie, że ta skomplikowana układana zaczyna składać się w jeden spójny element. I choć nie łudzę się, że wszystko do końca się wyjaśni, to i tak czekam z niecierpliwością na finał.

Wielką przyjemność sprawia obserwowanie jak seria zmierza do kulminacji i poszczególne wątki zaczynają się ze sobą łączyć i klarować. Andreas zatacza tym albumem wielkie koło i powraca do wydarzeń z pierwszego tomu. Nie wiem czy ta historia od początku była planowana w ten sposób, ale mam poczucie, że ta skomplikowana układana zaczyna składać się w jeden spójny element. I...

Jak zawsze trzyma poziom ale przyznam, że jestem już zmęczona tą serią.

Jak zawsze trzyma poziom ale przyznam, że jestem już zmęczona tą serią.