Niestety sama kreska się nie broni, fabuła słaba sztampowa i bardzo nudna.

Niestety sama kreska się nie broni, fabuła słaba sztampowa i bardzo nudna.

Flaubert pewnie złapałby się za głowę, jakby zobaczył co tu się wyprawia z jego słynną powieścią. Dla mnie jednak ten tekst siedzi to tu doskonale. Rysunki zaś to Druillet w szczytowej formie, tj. mimo wszystkich jego niedostatków technicznych jest tu szalony rozmach i wielka inwencja twórcza. To oczywiście estetyka, która wielu może odrzucić, ale dla mnie ten cały samoświadomy kicz i groteskowe okrucieństwo to kwintesencja lat 80.

Flaubert pewnie złapałby się za głowę, jakby zobaczył co tu się wyprawia z jego słynną powieścią. Dla mnie jednak ten tekst siedzi to tu doskonale. Rysunki zaś to Druillet w szczytowej formie, tj. mimo wszystkich jego niedostatków technicznych jest tu szalony rozmach i wielka inwencja twórcza. To oczywiście estetyka, która wielu może odrzucić, ale dla mnie ten cały...

Ciężko się to czyta, ilustracje często nie mają za wiele wspólnego z narracją. Same grafiki mają rozmach, ale to jest jedyna prawdziwa zaleta tego "komiksu".

Ciężko się to czyta, ilustracje często nie mają za wiele wspólnego z narracją. Same grafiki mają rozmach, ale to jest jedyna prawdziwa zaleta tego "komiksu".

Jeśli szanujecie swój czas to odpuśćcie - szkoda życia. Kompletnie niedzisiejsza pozycja do przejrzenia w księgarni na stoisku z komiksami, bo grafiki ładne.

Jeśli szanujecie swój czas to odpuśćcie - szkoda życia. Kompletnie niedzisiejsza pozycja do przejrzenia w księgarni na stoisku z komiksami, bo grafiki ładne.

Graficznie to majstersztyk. Każda karta wypełniona jest pzepięknymi kolorami, każda postać dopracowana jest w najdrobniejszym detalu. Niestety fabuła, szczególnie pod koniec strasznie mnie męczyła. Chwilami ciężko mi się czytało i łapałam się na tym że przeskakuje kolejne opisy wojska czy samych bitew.

Graficznie to majstersztyk. Każda karta wypełniona jest pzepięknymi kolorami, każda postać dopracowana jest w najdrobniejszym detalu. Niestety fabuła, szczególnie pod koniec strasznie mnie męczyła. Chwilami ciężko mi się czytało i łapałam się na tym że przeskakuje kolejne opisy wojska czy samych bitew.

Strona graficzna imponuje, ale z drugiej strony drobiazgowość rysunków potrafi zwyczajnie zmęczyć. Zamiast w miarę płynnie śledzić historię, człowiek skupia się na wychwytywaniu detali. Mnie to niesamowicie zaburzało lekturę i niejednokrotnie czyniło ją zwyczajnie męczącą.

Dlatego jeśli zaliczasz się do osób, które fabułę i dynamikę akcji cenią równie mocno, co kreskę - to spodziewaj się doznania na poziomie 4/10, w porywach 5/10. Jeśli zaś tekst i fabułę w komiksie uważasz za zbędne, uwielbiasz za to bombastyczne rysunki, którymi można się delektować niezwykle długo, to dostaniesz coś, co ocenisz na 8/10.

Ja jestem w połowie drogi pomiędzy jednym i drugim, stąd moje 6/10.

Strona graficzna imponuje, ale z drugiej strony drobiazgowość rysunków potrafi zwyczajnie zmęczyć. Zamiast w miarę płynnie śledzić historię, człowiek skupia się na wychwytywaniu detali. Mnie to niesamowicie zaburzało lekturę i niejednokrotnie czyniło ją zwyczajnie męczącą.

Dlatego jeśli zaliczasz się do osób, które fabułę i dynamikę akcji cenią równie mocno, co kreskę - to...

Philippe Druillet to francuski artysta uchodzący za klasyka komiksu europejskiego, współzałożyciel kultowego magazynu „Metal Hurlant” oraz wydawnictwa Les Humanoïdes Associés. Do niedawna był w Polsce znany jedynie rasowym wielbicielom sztuki sekwencyjnej, którzy nie ograniczają się do komiksów wydanych w naszym kraju. Na szczęście za sprawą oficyny Egmont, która w kwietniu opublikowała album „Salambo”, jego komiksy mogą trafić pod strzechy. Napisałem to jednak trochę na wyrost, ponieważ specyficzne rysunki oraz marginalizacja narracji literackiej nie wszystkim czytelnikom przypadną do gustu.

Omawiana publikacja jest adaptacją XIX-wiecznej powieści Gustave’a Flauberta. Książka należy do gatunku powieści historycznych, akcja rozgrywa w III stuleciu p.n.e. po pierwszej wojnie punickiej, gdy rzesze najemników wracają pod mury Kartaginy i domagają się od dumnego miasta wypłaty zaległego żołdu. Przywódcą żołdaków zostaje wybrany Matho, który z niewielkim oddziałem wdziera się do pałacu Hamilkara. Tam spotyka Salambo – piękną i nieskalaną kapłankę, córkę Hamilkara. Bunt przeradza się w regularne starcie.

Druillet budując swoją opowieść korzysta z fabuły Flauberta pełnymi garściami, ale zupełnie inaczej rozkłada akcenty. Przede wszystkim umieszcza historię w wykreowanym przez siebie uniwersum wcześniejszych komiksów. Bohaterem space opery „Lone Sloane” jest międzygwiezdny astronauta-pirat. Połączeniu „Salambo” i „Lone Sloane” poświęcony został prolog. W związku z tym zmienia się także czas akcji, artysta przenosi ją w nieokreśloną przyszłość. Dzięki temu prostemu zabiegowi powieść zyskuje ponadczasowy wymiar. Dodatkowo inaczej rozporządza emocjonalną relacją między czerwonookim Matho-Sloane a Salambo. Bohater opętany jest obsesją na punkcie tytułowej kapłanki.

(...) Historia zostaje zepchnięta na drugi, a nawet trzeci plan. Rzecz jest do oglądania i podziwiania. Należy mocno podkreślić, że graficznie album jest majstersztykiem. Należy docenić precyzyjną kreskę Druilleta, który z wielką pieczołowitością oddaje każdy fragment rzeczywistości: od punickich słoni bojowych, które przywodzą na myśl obleczone w zbroje dinozaury, poprzez zmiennokształtne statki kosmiczne i futurystyczne budowle (całe miasta!),aż do monumentalnych scen batalistycznych. Chwilami można mieć wrażenie, że komiks powstał, aby artysta mógł się wyżyć i narysować różnorakie armie, żołnierzy, uzbrojenie, natarcia, odwroty i całe bitwy. Wiele kadrów zajmuje aż dwie strony - jest na co patrzeć i co podziwiać....

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
https://dybuk.wordpress.com/2016/05/19/salambo/

Philippe Druillet to francuski artysta uchodzący za klasyka komiksu europejskiego, współzałożyciel kultowego magazynu „Metal Hurlant” oraz wydawnictwa Les Humanoïdes Associés. Do niedawna był w Polsce znany jedynie rasowym wielbicielom sztuki sekwencyjnej, którzy nie ograniczają się do komiksów wydanych w naszym kraju. Na szczęście za sprawą oficyny Egmont, która w kwietniu...

Flaubert lepiej narysowany, niż napisany. Genialna kreska, imponujące kadry. Tyle wystarczyło, żeby mieć poczucie, że obcuję z prawie-arcydziełem. Ech, gdybyż tylko fabularnie to miało sens... Narracja kuleje do tego stopnia, że na lekturę tego komiksu poświęciłem niemal dwa tygodnie. Dwa tygodnie męki, dwa tygodnie zachwytu.

Flaubert lepiej narysowany, niż napisany. Genialna kreska, imponujące kadry. Tyle wystarczyło, żeby mieć poczucie, że obcuję z prawie-arcydziełem. Ech, gdybyż tylko fabularnie to miało sens... Narracja kuleje do tego stopnia, że na lekturę tego komiksu poświęciłem niemal dwa tygodnie. Dwa tygodnie męki, dwa tygodnie zachwytu.

Graficznie ciekawy i ładny komiks, ale fabularnie - uch, nudne streszczenie.

Graficznie ciekawy i ładny komiks, ale fabularnie - uch, nudne streszczenie.

Nie wiem o czym to ma być, al przez ostatnie trzydzieści lat nie zestarzało się zbyt dobrze

Nie wiem o czym to ma być, al przez ostatnie trzydzieści lat nie zestarzało się zbyt dobrze