W tej krótkiej broszurze autor - wybitny teolog, socjolog i znawca marksizmu stawia zarzuty pod adresem soboru watykańskiego II oraz nowej posoborowej teologii, mającej korzenie w ruchu modernistycznym z przełomu XIX/XX w. Krytykuje przede wszystkim idee równości i zbawczości wszystkich religii, współczesnego ekumenizmu czy wyrugowania Kościoła z życia państwa. Krytyka ta została dość solidnie przeprowadzona w zestawieniu z Pismem Świętym i przedsoborowym magisterium Kościoła. Autor wnikliwie przedstawia naukę Kościoła w starych, choć wciąż aktualnych dokumentach, przeciwstawiając ją soborowi watykańskiemu II i nauce poprzednich papieży, np. powołując się na kard. Ratzingera w określeniu Gaudium et Spes mianem „antysyllabusa” Piusa IX. Szkoda tylko, że równie wnikliwie nie odnosi się do dokumentów soboru i zasadniczo nie pokazuje, w których miejscach nowe nauczanie zrywa z dawnym, tylko ogólnikowo punktuje nowe tendencje teologiczne.

Pozycja zasługuje na uznanie i sięgnięcie po nią chyba jeszcze bardziej ze względu na mało znane ukazanie genezy przewrotu soborowego lat 60., którą autor upatruje we wpływach masonerii, której ideologia przeniknęła w dokumenty i liturgię Kościoła m.in. ze względu na członkostwo garstki ojców soborowych w strukturach masońskich (udowadniane na wątpliwej podstawie list w prasie włoskiej zaraz po soborze, wpływy masońskie w tak ważnej dla Kościoła dziedzinie są jednak niekwestionowane). Podobnie ciekawie została przedstawiona geneza samej masonerii wywodzącej się z cechów murarskich i zachowującej ich wiedzę tajemną, a także kręgów żydowskich propagujących Kabałę.

Książka w wyd. z 1996 r. zawiera masę błędów edytorskich, więc zasługuje na ponowną (a może pierwszą?) korektę tekstu.

W tej krótkiej broszurze autor - wybitny teolog, socjolog i znawca marksizmu stawia zarzuty pod adresem soboru watykańskiego II oraz nowej posoborowej teologii, mającej korzenie w ruchu modernistycznym z przełomu XIX/XX w. Krytykuje przede wszystkim idee równości i zbawczości wszystkich religii, współczesnego ekumenizmu czy wyrugowania Kościoła z życia państwa. Krytyka ta...

Jak w „Trzydziestoleciu drugiego Soboru Watykańskiego” bez wolnomularzy ani rusz.
„Jednym z najbardziej gorliwych promotorów masonerii w Kościele był i jest nadal ks. jezuita Michel Riquet, który tak się wyspecjalizował w sprawach masonerii, że aż się stał autorytetem dla samych masonów, dając konferencje o masonerii w lożach masońskich (…) Według ks. Riquet masoneria narodziła się wewnątrz Kościoła Katolickiego, gdyż jej korzenie tkwią w średniowiecznych cechach i bractwach chrześcijańskich murarzy, budowniczych katedr i świątyń. (…) Zapomina jednak ks. jezuita Riquet, że masoneria używa kalendarza o kilka tysięcy lat starszego od kalendarza chrześcijańskiego i że reklamuje swoje pochodzenie nie od bractw Średniowiecza, a więc chrześcijańskich, lecz od cechów i związków zawodowych najstarszych cywilizacji pogańskich, a głównie od rzekomej Atlantydy, a co najmniej od cywilizacji starożytnego Egiptu i Dalekiego Wschodu, przypisując masońskim cechom murarskim budowę piramid Egiptu.” (s. 36) Tak na poważnie z tymi piramidami?

„tajność masonerii i jej główny sekret to – zdaniem znawców masonerii – ukrywanie faktu, że masoneria jest dziełem Żydów (…) że masoneria jest ekspozyturą żydostwa potwierdzają sami Żydzi” (s. 50) To jak w końcu?

Msza posoborowa jest „zjudaizowana”, gdyż nastąpiło „zniknięcie w NOM wyrażenia Trójca Przenajświętsza (…) samo pojęcie Trójcy Przenajświętszej pozostało w NOM tylko w Gloria i w Credo” (s. 57) Jak pojęcie mogło zniknąć i równocześnie pozostać, nie wyjaśnia.

Poradowski hołduje „objawieniom prywatnym” („np. Faustynie Kowalskiej”) i odpowiedzialności zbiorowej „chrześcijanie jako ludzie także przyczynili się swymi grzechami do cierpień Chrystusa Pana, ale fakt ten w żadnym wypadku nie umniejsza zbrodni narodu żydowskiego, gdyż to Żydzi krzyczeli w czasie sądu Piłata: "Ukrzyżuj Go" (Mt 27,23)” (s. 60).
Widać też (na tejże stronie) „utyskiwanie na rzekome nadużycia Inkwizycji” (zgodnie z zasadami dwójmyślenia po chwili sobie zaprzecza „łatwo jest dzisiaj krytykować niektóre niewątpliwie nadużycia, zapominając o konieczności obrony całego społeczeństwa przed barbarzyńskimi reakcjami odradzającego się wówczas pogaństwa” o ile można z tej beblaniny coś zrozumieć, to zarzut zbytniej łagodności) czy „dobrotliwego Mikołaja Drugiego, cara Wszechrosji” (w czasie Krwawej Niedzieli pewno wystrzelał za mało).
O ile można pojąć (lub nie) u osobnika pokroju Poradowskiego pociąg do Inkwizycji, to pochwała carskiego reżimu, bądź co bądź gnębiącego unitów, wypada wybitnie żałowo.

Jak w „Trzydziestoleciu drugiego Soboru Watykańskiego” bez wolnomularzy ani rusz.
„Jednym z najbardziej gorliwych promotorów masonerii w Kościele był i jest nadal ks. jezuita Michel Riquet, który tak się wyspecjalizował w sprawach masonerii, że aż się stał autorytetem dla samych masonów, dając konferencje o masonerii w lożach masońskich (…) Według ks. Riquet masoneria...