Wczesna dorosłość w życiu człowieka

Po 1989 roku rozpoczął się dla Polski okres transformacji systemowej. Kraj i jego obywatele zaczęli otwierać się na wpływy Zachodu. Przyczyniło się to do wielkich zmian: demograficznych, oświatowych, kulturowych i technologicznych. Tym samym zmiany okresu transformacji doprowadziły do tego, że sytuacja, w której przyszło współcześnie żyć młodym dorosłym, nosi znamiona wyjątkowości. Autorzy określają młodych dorastających w Polsce po 1989 roku jako "jakościowo" zupełnie inne od poprzednich pokoleń (Szafraniec, 2011). Młodzi dorośli znacznie swobodniej, niż ich rodzice poruszają się w rzeczywistości potransformacyjnej, zarazem przyswajając jako własne zastane wartości i normy. Poszukują nowych źródeł motywacji, obierają nowe cele, nowe kierunki działania i sposoby realizacji tych działań. Jednocześnie coraz trudniej jest im sprostać stawianym im nadmiernym wymaganiom w związku z nieczytelnością norm społecznych i w obliczu braku wsparcia ze strony starszych pokoleń, a także osłabieniu więzi z rodziną (Blok, 2006; Szafraniec, 2011; Krings, Bangertet, Gomez, Grob, 2008). Wobec trudnej psychologicznie sytuacji współczesnych młodych dorosłych, w niniejszym opracowaniu podejmuje się próbę analizy zmian w zakresie funkcjonowania współczesnego człowieka, jakie za sobą pociąga oraz redefinicję podstawowych pojęć i znaczeń zarówno w perspektywie teoretycznej, jak i empirycznej.