Jak błyskawica

Taka książka do picia herbaty, jedzenia ciastek. Typowo brytyjskie, bez happy endu. Takie śmieszne, ale chyba tak chciał autor.

Taka książka do picia herbaty, jedzenia ciastek. Typowo brytyjskie, bez happy endu. Takie śmieszne, ale chyba tak chciał autor.

Broń Panie przed takimi partnerami życiowymi, współpracownikami i znajomymi jak bohaterowie powieści "Jak błyskawica". Nie wiadomo, kto gorszy, kogo bardziej należy się obawiać.
Co do pomysłu na fabułę, to na początku zaskoczyło mnie to, że wszystko wydaje się jasne i czytanie kolejnych stron ma sens tylko po to, aby upewnić się, że miałam rację. A później Autor zaskakuje pomysłami na rozwój akcji. Przeczytałam więc do końca.

Broń Panie przed takimi partnerami życiowymi, współpracownikami i znajomymi jak bohaterowie powieści "Jak błyskawica". Nie wiadomo, kto gorszy, kogo bardziej należy się obawiać.
Co do pomysłu na fabułę, to na początku zaskoczyło mnie to, że wszystko wydaje się jasne i czytanie kolejnych stron ma sens tylko po to, aby upewnić się, że miałam rację. A później Autor zaskakuje...

W tej książce wszyscy bohaterowie, nie licząc policjantów, są szantażystami, mordercami albo ofiarami, a czasem nawet i jednym, i drugim! Na początku wszystko wydaje się być proste, banalne, wręcz nudne, bo od początku wiemy, kto zabił Geoffrey'a, właściwie można zapytać: "Co to za kryminał, jeśli od początku znamy mordercę?" . Potem sprawy się komplikują, książka staje się zaskakująca. Bo jak wyjaśnić fakt, że trup nagle dzwoni do swojej żony?

W tej książce wszyscy bohaterowie, nie licząc policjantów, są szantażystami, mordercami albo ofiarami, a czasem nawet i jednym, i drugim! Na początku wszystko wydaje się być proste, banalne, wręcz nudne, bo od początku wiemy, kto zabił Geoffrey'a, właściwie można zapytać: "Co to za kryminał, jeśli od początku znamy mordercę?" . Potem sprawy się komplikują, książka staje się...