Opracowanie trochę naukowe, trochę popularne. Historia sag jest tu osią dla poznania dziejów Islandii, kultury średniowiecznej Europy północnej, życia naszych dawnych przodków.

Szczególnie polecam czytanie bezpośrednio na Wyspie

Opracowanie trochę naukowe, trochę popularne. Historia sag jest tu osią dla poznania dziejów Islandii, kultury średniowiecznej Europy północnej, życia naszych dawnych przodków.

Szczególnie polecam czytanie bezpośrednio na Wyspie

Jako osoba, która dopiero zaczyna przygodę z Północą, myślałam, że nie będę nadążać za tłem historycznym. Nie miało to miejsca! Książka jest napisana w taki sposób, że nawet osoba raczkująca nie pogubi się w historii. Rozdział o sagach królewskich jest, pod tym względem, genialnie napisany.

W kolejnych rozdziałach scharakteryzowane zostały różne rodzaje sag. W obrębie rozdziału zazwyczaj znajdziemy opis danego rodzaju, co go odróżnia od innych, kim są bohaterowie, główne motywy, kiedy te sagi powstawały oraz o badaniach nad tym rodzajem sag.

Jako osoba, która dopiero zaczyna przygodę z Północą, myślałam, że nie będę nadążać za tłem historycznym. Nie miało to miejsca! Książka jest napisana w taki sposób, że nawet osoba raczkująca nie pogubi się w historii. Rozdział o sagach królewskich jest, pod tym względem, genialnie napisany.

W kolejnych rozdziałach scharakteryzowane zostały różne rodzaje sag. W obrębie...

Dużo wiesz - niewiele się dowiesz. Mało wiesz - na bank się pogubisz.

Dużo wiesz - niewiele się dowiesz. Mało wiesz - na bank się pogubisz.

Napisana w dość ciężki sposób i bardzo ogólnikowo. Przyznaję, spodziewałam się więcej detali, a nie streszczenia. Doceniam jednak wkład pracy.

Napisana w dość ciężki sposób i bardzo ogólnikowo. Przyznaję, spodziewałam się więcej detali, a nie streszczenia. Doceniam jednak wkład pracy.

W ostatnich latach Polska dorobiła się grona historyków skupiających się, z sukcesami, na badaniu sag islandzkich. Nadszedł czas by skonsumować owoce tych badań. Jest to już możliwe dzięki książce pt. Sagi islandzkie.

Na publikację składa się osiem rozdziałów, każdy innego autorstwa, poświęconych poszczególnym rodzajom sag. Otrzymujemy w ten sposób zastrzyk wiedzy dający podstawowe wyobrażenie o aktualnych wynikach prac badawczych historyków nad sagami. Czuje się jedynie niewielki niedosyt z powodu braku niektórych informacji.

Sagi islandzkie są fenomenem literackim średniowiecza. Zostały spisane w rodzimym języku, choć ich autorzy znali łacinę, i zyskały status tak poważny, że stały się filarem tożsamości Islandczyków. Zaczęto je spisywać w XIII w., choć ich korzenie sięgają wcześniejszych czasów. Podejście historyków do sag zamyka się w dwóch teoriach. Teoria „wolnego przekazu” (Freiprosa) zakłada, że znane sagi to spisane przekazy ustne sięgające daleko wstecz i oddające specyfikę czasów, o których opowiadają. Teoria „przekazu książkowego” (Buchprosa) mówi z kolei, że sagi to wytwór wyedukowanych autorów z premedytacją kształtujących je jako pewien gatunek literacki.

Każdy z rodzajów sag (o Islandczykach, þættir, królewskie, współczesne, biskupie, rycerskie, legendarne, żywoty świętych i poezja hagiograficzna) omówiony zostaje w osobnym rozdziale. Rozdziały mają podobny układ. Mamy tam zwykle podstawowe informacje o autorstwie, datacji, podziałach, stylu, polskim wkładzie w badania i streszczenia reprezentatywnych utworów.

Zainteresowanie poszczególnymi sagami znacząco się różni, i to tak w skali światowej, jak i na samej Islandii. Najmocniej przykuwają uwagę sagi o Islandczykach, królewskie i legendarne. Gorzej wypadają sagi biskupie i rycerskie. Zmienia się też podejście do sag jako źródeł historycznych. Początkowo traktowano opisywane wydarzenia prawie bezkrytycznie, potem wręcz przeciwnie – odmówiono im prawdziwości. Dziś podejście się nieco wypośrodkowało.

Ciekawostką, jaką poznajemy w trakcie lektury może być na przykład informacja o przygotowywanym przekładzie na polski Knýtlinga sagi. Uzupełnia on listę dotychczasowych i planowanych przekładów opublikowaną przez Mediewalia.pl.

Tutaj dochodzimy do pewnych braków recenzowanej książki. Przemilcza ona na przykład niektóre tłumaczenia, które już są w Polsce dostępne (Saga o wikingach z Jom, Księga Islandczyków). Nie można powiedzieć, że stało się tak z powodu nieprofesjonalnego ich wydania, gdyż inne takie przykłady zostają uwzględnione. Ponadto, skoro autorami książki są wyłącznie polscy naukowcy to powinniśmy z niej coś wynieść nie tylko o polskim wkładzie w badania, ale również co mówią sagi o Polsce i Słowianach. Niestety nie zostało to potraktowane jako osobne zagadnienie.

Poziom rozdziałów jest wyrównany i rozumiem przez to poziom dobry lub bardzo dobry. Lekko tylko odstaje rozdział Dominiki Skrzypek o sagach współczesnych. Informacje tam podane często powtarzają się w innych miejscach książki i wewnątrz samego rozdziału. Autorka, mocniej niż inni, skupiła się na treści a pozostałe problemy podjęte zostają nieco powierzchownie. Wreszcie wieńczący podrozdział zatytułowany „Stan badań w Polsce i za granicą” nie zawiera o Polsce ani słowa. Nie wynika to z tego, że autorka coś pominęła a raczej z tego, że Polska nie ma tu szczególnego wkładu.

Książka taka jak Sagi islandzkie była u nas niewątpliwie potrzebna. Informacje podawane w starszych publikacjach na ich temat dziś często mocno się zdezaktualizowały. Otrzymaliśmy więc podsumowanie świeże, przygotowane przez fachowców. Jego dodatkową zaletą jest skupienie uwagi na dokonaniach Polaków w badaniach nad sagami. Warto byśmy o tych dokonaniach wiedzieli.

Recenzja dostępna również na:
http://mediewalia.pl/ksiazki/polacy-zachecaja-do-poznania-islandzkich-sag/

W ostatnich latach Polska dorobiła się grona historyków skupiających się, z sukcesami, na badaniu sag islandzkich. Nadszedł czas by skonsumować owoce tych badań. Jest to już możliwe dzięki książce pt. Sagi islandzkie.

Na publikację składa się osiem rozdziałów, każdy innego autorstwa, poświęconych poszczególnym rodzajom sag. Otrzymujemy w ten sposób zastrzyk wiedzy dający...

Autorami są badacze literatury i historii Skandynawii, którzy od lat z zapałem czytają sagi raz po raz znajdując w nich kolejne ciekawe kwestie. Sagi czyta się jednym tchem i historie w nich opowiedziane zapadają w pamięci. Jednak sagi nie są tylko historiami ale także ważnym źródłem pokazującym nam czasy tzw. wikingów i poniekąd demitologizującym nasz obraz Ludzi Północy. Polecam wszystkim tym, którzy z sagami nie mieli jeszcze do czynienia, może zachęcimy Was do czytania. A tych, którzy już zetknęli się z literaturą Old Norse zapraszamy do ciągłego zgłębiania zakamarków i wynajdywana smaczków, których jest w sagach mnóstwo.

Autorami są badacze literatury i historii Skandynawii, którzy od lat z zapałem czytają sagi raz po raz znajdując w nich kolejne ciekawe kwestie. Sagi czyta się jednym tchem i historie w nich opowiedziane zapadają w pamięci. Jednak sagi nie są tylko historiami ale także ważnym źródłem pokazującym nam czasy tzw. wikingów i poniekąd demitologizującym nasz obraz Ludzi Północy....