Niezła rzecz. Chyba nie odważyłbym się na napisanie takiego wstępu jak autor; wstępu, w którym zrywa się owoce z gałęzi każdego drzewa sztuki; Ałpatow syntezuje malarstwo, architekturę, literaturę i rzeźbę, naświetla wici je łączące i ma jasną, bardzo ambitną wizję swoich książek – zunifikować ludzką działalność artystyczną w formie czterech podręczników, a nawet pójść jeszcze dalej, bo w pierwszym tomie pojawiają się nasi przodkowie, którzy nie mieli jeszcze w pierwszym członie nazwy „homo”. Oczywiście opracowanie hołduje marksizmowi, ale sporadyczne odwołanie do Engelsa nie zaburzają smaku treściwego wnętrza; gorzej sprawa ma się z interpretacjami klasistowskimi, bo są bardzo manieryczne i odwołują się do prezentyzmu, współczesnej oceny rzeczy niewspółczesnych zupełnie. Niemniej, gdy się już trochę odgarnie te pleśni marksistowskie, to środek wciąż pozostaje złoty. Ach, jak zazdroszczę temu pierwotnemu dzikusowi tego, że mógł spojrzeć na świat wokół siebie, będąc wolnym od wszelkich kanonów myślenia, bez bagażu kultury, bez przeszłości, nawet bez ciągu przyczynowo-skutkowego. Żaden artysta homo+ nie był w tej mierze tak wolny. Uwielbiam (choć mam potężne luki w wiedzy) ludy dawnego Babilonu, Persji, Asyrię, ciutek mniej Egipt, więc czytało i oglądało mi się tę książkę wspaniale. Najbardziej dokuczał mi margines (ten wewnętrzny, przy zszyciu), który przycinał przyśrodkowe partie tekstu, ale zniosłem to mężnie. Warto było.

Niezła rzecz. Chyba nie odważyłbym się na napisanie takiego wstępu jak autor; wstępu, w którym zrywa się owoce z gałęzi każdego drzewa sztuki; Ałpatow syntezuje malarstwo, architekturę, literaturę i rzeźbę, naświetla wici je łączące i ma jasną, bardzo ambitną wizję swoich książek – zunifikować ludzką działalność artystyczną w formie czterech podręczników, a nawet pójść...