Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pod pierwszą częścią piszę o całości. Zacznę od wad, bo jest ich mniej. Jeśli masz w ręce młotek, wszystko wygląda jak gwóźdź. Jeśli jesteś sowieckim profesorem z marksistowskim młotkiem w ręce (i może sierpem w drugiej),to cała historia wygląda jak walka klas. Trochę się zmęczyłem widząc kolejne próby interpretacji zawiłych zjawisk prostym „szlachta zła, kościół zły, chłopy dobre, mieszczaństwo trochę dobre bo nie lubi szlachty i kościoła ale bardziej złe bo kapitalis”. Jazda pod tym względem zaczyna się szczególnie w trzecim tomie. (hmmm jakby tu napisać recenzję książki tak, żeby była o mnie) Żeby nie było, ja też mam młotek w ręce i gwóźdź w mózgu, bo się naczytałem Mishimy, Jüngera i reszty, przez co interpretuję literaturę przez ich pryzmat. Ale przynajmniej się staram poznawać coś innego, dobra? XD Z pierwszego zarzutu niebezpośrednio i okrężnie wynika drugi, trochę upraszczam, ale dla Ałpatowa brzydki=realistyczny. Zgadzam się, że twórczość artystów ukazujących same piękne rzeczy nie jest realistyczna i koniecznie trzeba takich, którzy spojrzą też na brud, chorobę i śmierć. To jednakże nie jest jeszcze realizm, do niego trzeba obu elementów, pięknych i brzydkich, dobrych i złych, brudnych i czystych, bo taki jest świat. Kolejny zarzut nie jest związany z poprzednimi. W tekście zdarzają się zwykłe błędy rzeczowe, by wymienić jeden: stwierdzenie, że św. Mateusz u Caravaggia wygląda jak prosty rybak, którym był. Nie, nie był, był celnikiem XD. Parę takich błędów i człowiek zaczyna podejrzliwie podchodzić do całego tekstu. I nie rozumiem, dlaczego niektóre reprodukcje są kolorowe, a inne nie. To już nie jest uwaga do autora. A poza wymienionymi wadami jest bardzo dobrze. Systematycznie, treściwie, w sam raz dla kogoś, kto chce się zapoznać z tematem. Szczególnie podoba mi się omawianie kierunków poszczególnymi krajami, znacznie lepiej da się zrozumieć każdy z osobna, niż gdyby autor skakał tam i z powrotem. Podsumowując, warto przeczytać.