Kolejny tom przygód Thorgala, tym razem to jedna z nielicznych wpadek jakościowych klasycznego duetu Rosinski / Van Hamme. Wilczyca to ponownie opowieść jednowątkowa, bez szans na kontynuację, jednak w odróżnieniu od Władcy gór skupia się na całej rodzinie Aegirssona. Bohaterowie po latach tułaczki wracają w rodzinne strony, nie wiedząc iż zawiązał się spisek miejscowego przywódcy banitów w celu zabicia ostatnich potomków Gandalfa Szalonego, dawnego króla Nordmanów. Wszystko to w celu przejęcia domniemanego bogactwa i korony władcy. Wilczyca to tym razem zwykła, nużąca historia o przyziemnej płaszczyźnie jaką są pieniądze, a sam złoczyńca – Vor Wspaniały przedstawiany jest urodą i zachowaniem jak nikczemny, zachłanny German. Do czego warto wspomnieć nawiązują również autorzy wspominając przy okazji o dalekich ziemiach Sasów. Wspominki fabularne dotyczą także historii o młodości Thorgala i jego dziedzictwie jakie zostały przedstawione wcześniej w zeszycie Aaricia. Także to w pewnym sensie kontynuacja pewnych wątków, jednak nie zobowiązująca do zapoznania się z tym będącym przyjemnym przerywnikiem komiksem. Oczywiście jak w to Thorgalu nie mogło zabraknąć wątku fantastycznego, niemalże gotyckiej grozy wciśniętej do Wilczycy. Klątwa przeszłości ścigająca Vora przybiera postać makabrycznego, w pełni odrzucającego, okaleczonego niepełnosprawnego chłopa, który na myśl przywodzi tylko zgarbionego Quasimodo z klasyki powieści Hugo, garbusa z doczepionymi szponami niedźwiedzia, szukającego zemsty za swoją krzywdę. Krwawa rozprawka tego trio nie wzbudza większych emocji, tak samo jak ten jeden nie w pełni udany zeszyt, będący w pewnym sensie socjologicznym podsumowaniem okrucieństwa rasy wikingów. Jedynym wątkiem ciągnącym fabułę naprzód będą narodziny córeczki dumnej córki ludzi północy, Louve – „Wilczycy”. Ale o niej w następnych, bardziej udanych zeszytach.

Kolejny tom przygód Thorgala, tym razem to jedna z nielicznych wpadek jakościowych klasycznego duetu Rosinski / Van Hamme. Wilczyca to ponownie opowieść jednowątkowa, bez szans na kontynuację, jednak w odróżnieniu od Władcy gór skupia się na całej rodzinie Aegirssona. Bohaterowie po latach tułaczki wracają w rodzinne strony, nie wiedząc iż zawiązał się spisek miejscowego...

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-16]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których wiadomo, czego się spodziewać i nie zaskoczą cię swoją przemianą.

Thorgal to bohater "nie chcem ale muszem". Koniunkcja gwiazd zmusza go do walki, choć wolałby siedzieć na zapiecku. Nie chciał uderzyć, ale uderzył. A że przypadkiem jest mistrzem fechtunku i strzelania z łuku, to wszystko jakoś tak się układa, że tomy o jego perypetiach nie chcą się skończyć. Na szczęście nie ma tu bezsensownej przemocy i prucia flaków bez powodu, choć z drugiej strony – motyw niezmąconego uczucia Aaricii i Thorgala wpada nieraz w kiczowate tony.

Zwiedzamy więc świat prostych zasad, gdzie przyjaźń jest mocna i solidna jak noga trolla, miłość przenosi góry a szlachetność i dobre intencje zawsze wygrywają — mimo kosmicznych perypetii, bajkowych zwrotów akcji i przeciwności losu, które wciąż wyskakują z kapelusza. Dialogi bywają patetyczne, reakcje przerysowane, motywacje naciągane, antagoniści przegięci. Zacytuję jedną z kuriozalnych kwestii:

"– Właściwie, aby cię uciszyć, powiniennem cię zabić. Ale jesteś zbyt ładna... Trudno! Spróbuj zapomnieć moją twarz..."

Zdarza się, że sceny obyczajowe (których jest niewiele) albo dialogi mają głębię brazylijskiego serialu (choć jest kilka wzruszających momentów). Dlatego lepiej nie analizuj za bardzo. Potraktuj to jak ładną bajkę, nie oczekuj większej głębi psychologicznej ani logicznego sensu opowieści. Daj się ponieść przygodzie.

Mam wrażenie, że popularność tego komiksu bierze się m.in. z nostalgii za mało skomplikowanym życiem, gdzie wiadomo czego się po kim spodziewać, epicka przygoda jest na wyciągnięcie ręki a szubrawcy kończą z podbitym okiem. Thorgal to idealny bohater romantyczny: odrzutek, który gardzi systemem (władzą w klanach Wikingów, majątkiem) i przez kolejne tomy walczy "sam przeciw wszystkim" o prawo do miłości. Więc rozumiem, że wielu ludziom, szczególnie w przesiąkniętej mitami romantycznymi Polsce, ten komiks się podoba, ale naprawdę nie jest żadnym arcydziełem, a czytelników wymagających logicznej i przemyślanej fabuły może wręcz irytować. W swojej konwencji zasługuje na "bardzo dobry" czyli w tutejszej skali – 7 gwiazdek.

Graficznie jest to bardzo klasyczne i poprawne. Kadry świetnie wspomagają narrację, choć bywa, że są na poziomie malarskiego jelenia na rykowisku. Ale to nie jest komiks awangardowy i nie szukamy tutaj zabaw z graficzną konwencją (ani przełomowych rozwiązań fabularnych).

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-16]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których...

Jeden z najdramatyczniejszych albumów w całej serii o gwiezdnym dziecku. Bolesny w wymowie. Niegdyś seria pochłaniana z naczelną lubością. Kiedyś wrócę, powtórzę, bo któż nie zna Thorgala? Legendarne fantasy w każdym wieku. Przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Jeden z najdramatyczniejszych albumów w całej serii o gwiezdnym dziecku. Bolesny w wymowie. Niegdyś seria pochłaniana z naczelną lubością. Kiedyś wrócę, powtórzę, bo któż nie zna Thorgala? Legendarne fantasy w każdym wieku. Przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Jeden z najlepszych "Thorgali", jakie czytałem. Tutaj wszystko pasuje: zarówno scenariusz, w którym Van Hamme potraktował wszystkie postaci bardzo poważnie i splótł ich losy w wiarygodną intrygę, jak i zwyczajowo już ciekawe rysunki Rosińskiego. Na dodatek te sceny w jaskini z wilczycą! Takie postrzeganie wilków w popkulturze było na początku lat 90-tych absolutnym novum.

Jeden z najlepszych "Thorgali", jakie czytałem. Tutaj wszystko pasuje: zarówno scenariusz, w którym Van Hamme potraktował wszystkie postaci bardzo poważnie i splótł ich losy w wiarygodną intrygę, jak i zwyczajowo już ciekawe rysunki Rosińskiego. Na dodatek te sceny w jaskini z wilczycą! Takie postrzeganie wilków w popkulturze było na początku lat 90-tych absolutnym...

"Wilczyca" to ostatni z tomów Thorgala, przy których nostalgia działa pełną parą ze względu na to, że pierwsza lektura przypadła na wiek dzieciństwa, tak podatny na wszelkie wrażenia. Pamiętam, że czytałam to ze skurczem żołądka i gęsią skórką, bojąc się, jakie to okropieństwo czeka na mnie na kolejnej stronie (a jednocześnie rzecz jasna wyczekując go z fascynacją).
Nadal odnoszę wrażenie, że "Wilczyca" to wyjątkowo mroczny tom. Niewiele jest tu wątków fantastycznych, mamy za to okrutnych rabusiów, aluzję do gwałtu małżeńskiego, okaleczenia, egzekucje, jatki i strasznego Quasimodo. Kolorystyka też jest ponura, utrzymana w ciemnych barwach (od czasu do czasu bryźnie tylko krew). Robi się niemal grimdarkowo.
Przy okazji, czytając "Wilczycę" zaraz po "Aaricii", łatwo zauważyć, jak prequelowy tom o dzieciństwie bohaterki przygotowuje grunt pod tę część, w której księżniczka Wikingów powraca w rodzinne strony jako matrona.

"Wilczyca" to ostatni z tomów Thorgala, przy których nostalgia działa pełną parą ze względu na to, że pierwsza lektura przypadła na wiek dzieciństwa, tak podatny na wszelkie wrażenia. Pamiętam, że czytałam to ze skurczem żołądka i gęsią skórką, bojąc się, jakie to okropieństwo czeka na mnie na kolejnej stronie (a jednocześnie rzecz jasna wyczekując go z fascynacją).
Nadal...

GORĄCO ZACHĘCAM DO SIĘGNIĘCIA PO TEN KULTOWY KOMIKS OPISUJĄCY I ILUSTRUJĄCY PRZYGODY WIKINGA THORGALA I JEGO NAJBLIZSZYCH. TO PASJONUJĄCE OPOWIEŚCI W DOSKONAŁEJ OPRAWIE GRAFICZNEJ. W SZCZEGÓLNOCI TE WYKONANE OD POCZĄTKU DO 36 ODCINKA SERII PRZEZ PANA GRZEGORZA ROSIŃSKIEGO ORAZ JEAN Van HAMME DO 29
FANI GATUNKU POWINNI BYĆ USYTASY 😉👍

GORĄCO ZACHĘCAM DO SIĘGNIĘCIA PO TEN KULTOWY KOMIKS OPISUJĄCY I ILUSTRUJĄCY PRZYGODY WIKINGA THORGALA I JEGO NAJBLIZSZYCH. TO PASJONUJĄCE OPOWIEŚCI W DOSKONAŁEJ OPRAWIE GRAFICZNEJ. W SZCZEGÓLNOCI TE WYKONANE OD POCZĄTKU DO 36 ODCINKA SERII PRZEZ PANA GRZEGORZA ROSIŃSKIEGO ORAZ JEAN Van HAMME DO 29
FANI GATUNKU POWINNI BYĆ USYTASY 😉👍

Polecam

Polecam

Te tomy to najlepszy okres Thorgala, Wilczyca trzyma nadal wysoki poziom. Mamy powrót do klimatów wikingów, mamy Ariccię, która ma coś do zrobienia poza byciem tylko celem uratowania, mamy Thorgala, który jest bojowy jak rzadko.

Te tomy to najlepszy okres Thorgala, Wilczyca trzyma nadal wysoki poziom. Mamy powrót do klimatów wikingów, mamy Ariccię, która ma coś do zrobienia poza byciem tylko celem uratowania, mamy Thorgala, który jest bojowy jak rzadko.

Zdecydowanie jeden z moich ulubionych tomów sagi o Thorgalu. Lubię w nim przede wszystkim to, że jest to powrót do Skandynawii, do Wikingów i historia ma dużo mniej wątków fantasy. Thorgal wdał się w spór z samozwańczym królem Wikingów, który nie odpuści naszemu bohaterowi zniewagi. A jak się okazuje, wszystko i tak było wcześniej ukartowane i nic nie było przypadkowe. Bardzo fajna wikińska historia.

Zdecydowanie jeden z moich ulubionych tomów sagi o Thorgalu. Lubię w nim przede wszystkim to, że jest to powrót do Skandynawii, do Wikingów i historia ma dużo mniej wątków fantasy. Thorgal wdał się w spór z samozwańczym królem Wikingów, który nie odpuści naszemu bohaterowi zniewagi. A jak się okazuje, wszystko i tak było wcześniej ukartowane i nic nie było przypadkowe....

Nadal na 10. Bardzo dobrze się czytało i oglądało.
Wor nie taki Wspaniały, odważny Jolan i tym razem ostatecznie to nie do końca Thorgal był bohaterem. Aaricia z Wilczycą bardzo mi się podobały, piękna scena.
Polecam!

Nadal na 10. Bardzo dobrze się czytało i oglądało.
Wor nie taki Wspaniały, odważny Jolan i tym razem ostatecznie to nie do końca Thorgal był bohaterem. Aaricia z Wilczycą bardzo mi się podobały, piękna scena.
Polecam!