To poetycka "Opowieść o Abelardzie i Heloizie", której życie dopisało inny koniec. To zapis wielkiego niespełnionego uczucia, które targało dwojgiem ludzi będących w dwu różnych momentach swojego życia. Spotkali się w roli uczennicy i mistrza, by płomienną, żarliwą, namiętną miłość zepchnąć w otchłań bezsensu. To również credo dojrzałego mężczyzny, który w poszukiwaniu spełnienia próbował owocu jeszcze nazbyt niedojrzałego.


...Jeżeli znajdę kiedyś wielki ogród
zamieszkamy w nim razem
a ty
z zebranej przędzy babiego lata
utkasz swój ślubny welon
a ja zaproszę wszystkie świerszcze
do naszej weselnej kapeli

W rozkwicie polnych maków
w czerwieni czerwca
poślubię cię przed łąką i ptakami
przed brzozą i wodą w strumieniu
i przed maleńką mrówką
która nigdy nie zwątpiła
w sens swojego życia...


Bo "życie to jest teatr w którym wszechświat zamknął piękno, (...) w którym musimy zagrać siebie od początku do końca". Kiedy "myślałem, że miłość to jest tylko żart, (...) oto wypełniło się moje przeznaczenie. Kiedy usiadłem pod krzyżem samotności i zwątpienia, wtedy dojrzałem w tłumie uśmiech osiemnastoletniej dziewczyny". Ale "odeszłaś jak we śnie przerwanym dzwonieniem kurantów (...) i nie zdążyłem opowiedzieć ci mężczyzny i nie dokończyłem modlitwy na różańcu twojego ciała". Znów samotny w wigilijną noc "na choince porozwieszałem wszystkie słowa przez ciebie dotychczas wypowiedziane a wśród nich mama i tata (...),przy smutku i nadziei stole życzę ci córeczko by nowonarodzony Bóg (...) przywołał nas troje".