Andrzej Gowarzewski nie należy z pewnością do dziennikarzy sportowych, którzy kojarzą się od razu z tym właśnie zawodem. Klasą za to przewyższa z pewnością wielu. Dowodem na to jest liczba książek (nieprzeciętnych),które wydał pod szyldem „Encyklopedii Piłkarskiej Fuji”. Oprócz encyklopedii piłkarskich wydawał też (i robi to nadal) kolekcje dotyczące polskich klubów, księgi pamiątkowe, a także albumy. Patrząc na jego dorobek, aż trudno nie zwrócić uwagi na to, ile pracy Gowarzewski musiał poświęcić na wydanie tych wszystkich tomów. Znawca i historyk futbolu w ostatnim czasie wydał kilka świetnych pozycji („Herosi Złotej Nike” czy też „Futbolowa wojna światów”),ale w artykule tym skupię się na „Mundialach z akredytacją” – czyli pozycji o turniejach o mistrzostwo świata odbywających się w latach 1982-2010.

45. tom „Encyklopedii piłkarskiej” jest trzecią częścią serii poświęconej mundialom. Niniejsza publikacja jest uzupełnieniem i poszerzeniem wcześniejszych opracowań na temat mistrzostw świata, które publikujący w „World Soccer” i „Kicker” Keir Radnedge zaliczył do grona „siedmiu najlepszych książek o futbolu wszech czasów”. Gowarzewski w tej publikacji skupił się na ośmiu mundialach, które miał okazję podziwiać jako tytułowy dziennikarz z akredytacją.

Ponad 350 stron „Mundiali z akredytacją” to uczta dla oczu koneserów futbolu, bogactwo zdjęć jest wręcz wspaniałym uzupełnieniem dla pióra Pana Andrzeja. Suche fakty połączone z opiniami, bądź anegdotkami autora, to wręcz idealne zgranie gwarantujące książkę idealną dla tych, którzy chcieliby wrócić do wspaniałych turniejów. Dokładność, skrupulatność i szczegółowość jest godna podziwu. Książka ta wyróżnia się spośród wielu publikacji wydawanych przed Mundialem bądź Euro, po których ewidentnie widać, że autor poszedł na łatwiznę w celu tylko i wyłącznie zarobkowym (oczywiście dzięki odpowiedniemu tytułowi). „Mundiale z Akredytacją” pozwolą Ci, Drogi Czytelniku, znów poczuć klimat przełomowego turnieju w Korei i Japonii, na którym błyszczał wspaniały Ronaldo, przypomnieć sobie „brązową” drużynę reprezentacji Polski Antoniego Piechniczka, która jako ostatnia do tej pory wywalczyła medal na mistrzostwach dla naszego kraju, czy też przeżyć emocje mundialu w Republice Południowej Afryki, który po odpadnięciu gospodarzy już po fazie grupowej w ogóle nie stracił na swej krasie mimo wuwuzeli – trąbek miejscowych kibiców, które doprowadzały do szału zarówno piłkarzy jak i przyjezdnych fanów.

Andrzej Gowarzewski nie należy z pewnością do dziennikarzy sportowych, którzy kojarzą się od razu z tym właśnie zawodem. Klasą za to przewyższa z pewnością wielu. Dowodem na to jest liczba książek (nieprzeciętnych),które wydał pod szyldem „Encyklopedii Piłkarskiej Fuji”. Oprócz encyklopedii piłkarskich wydawał też (i robi to nadal) kolekcje dotyczące polskich klubów,...