Podziwiam wilcze apetyty. Biedna Tamako, waga jej tak skacze, że chyba ma dwie szafy na ubrania.

Podziwiam wilcze apetyty. Biedna Tamako, waga jej tak skacze, że chyba ma dwie szafy na ubrania.

Hiromu Arakawy nikomu przedstawiać nie trzeba. Ta japońska mangaka, przedstawiająca siebie samą pod postacią krowy w okularach, zdobyła sławę dzięki serii Fullmetal Alchemist, w Polsce wydanej nakładem wydawnictwa J.P.Fantastica. Zapomnijmy jednak na chwilę o słynnym alchemiku i jego przygodach i udajmy się do Technikum Rolniczego Ezono w Oezo Hokkaido. Czeka na Was przygoda równie zaskakująca co niezapomniana.

Różne są koleje losu, przekonuje się o tym Yugo Hachiken – ambitny uczeń z miasta, który w poszukiwaniu ucieczki od rodzinnych problemów zdecydował się na uczęszczanie do Technikum Rolniczego Ezono, posiadającego własny internat. Chłopak szybko przekonuje się iż to co wydawało mu się łatwym rozwiązaniem w rzeczywistości będzie stanowić nieustająca walkę o przetrwanie i naukę sztuki życia. A ambicja zostania najlepszym uczniem, szybko przemieni się w chęć nie pozostania w tyle za uczniami, którzy od małego parają się praca na roli i mają kontakt ze zwierzętami, jawiącymi się Hachikenowi niekiedy niczym mityczne potwory. Jednak nie tylko Yugo będzie musiał zmienić swoje poglądy na niektóre sprawy, ale także pozostali uczniowie i kadra nauczycielska, za sprawą zupełnie innego spojrzenia osoby z zewnątrz zaczną zastawiać się nad sprawami, które wcześniej uważali za oczywiste.

Akcja mangi wytyczona została niczym praca na roli, porami roku. I tak w pierwszych czterech tomach objęty został okres od rozpoczęcia nauki w szkole na wiosnę, do początku jesieni. Przyjdzie nam więc obserwować aklimatyzację głównego bohatera w nietypowej szkole. Dodatkowo Yugo szybko odkrywa, że jest jedyną osobą bez określonych planów i celów w życiu i nie chcąc być gorszym od reszty uczniów daje z siebie wszystko zarówno podczas zajęć jak i praktyk, dołączy także do klubu jeździeckiego, gdzie trafi na wyjątkowo wrednego konia. Nie zabraknie także wakacyjnych przygód, jednak nie będą one takie, do jakich przyzwyczaiły czytelników większość dostępnych n rynku pozycji. Zamiast wypadu na plaże, upragnione lato Hachikena będzie gorące, smakowite, ale także pełne pracy, potu i innych nieprzyjemnych zapachów. Nie zabraknie też nieco traumatycznych wydarzeń, jak spotkanie pierwszego stopnia z pewną uroczą sarenką czy odbieranie porodu u krowy. Hachiken przekona się także jak łatwo pokochać zwierzęta i jak trudne bywa rozstanie z nimi.

Autorka wychowała się na mlecznej farmie i podczas lektury Silver Spoon widać iż świat uprawy roli i hodowli zwierząt nie jest jej obcy. Losy Hachikena i pozostałych uczniów Ezono stanowią nie tylko fantastyczną rozrywkę, ale także źródło wiedzy na temat życia i pracy na roli. Już podczas lektury pierwszych czterech tomów serii dowiedziałam się tylu zaskakujących rzeczy na temat zwierząt i roślin, a także ich obróbki i sprzedaży, że byłam w autentycznym szoku iż tak wiele informacji można było wpleść w fabułę komiksu. Obok bohaterów mangi ten ogrom wiedzy, przedstawionej w bardzo przystępny sposób stanowi dla mnie najmocniejszy element Silver Spoon i sprawił, że pokochałam ten tytuł z całego serca.

A skoro już o bohaterach mowa, w tej recenzji przybliżę nieco jej głównego bohatera. Jak już wspomniałam Yugo Hachiken to przykład ambitnego ucznia z miasta, którego dotychczasowym celem w życiu była rywalizacja z rówieśnikami o jak najlepsze wyniki w nauce. Jednocześnie jest to osoba o złotym sercu, zawsze gotowa pomóc innym i przejmująca się wszystkim co się wokół niej dzieje. Nie będę ukrywać, że od razu poczułam sympatię do głównego bohater, a nawet nieco się z nim utożsamiam. Jednocześnie jest to chyba jeden z najsympatyczniejszych mangowych bohaterów jakich przyszło mi poznać w tym roku. Nie mogę się doczekać gdy w kolejnych tomach wyjaśni się nieco więcej na temat rodziny głównego bohatera, bowiem relacje rodzinne Hachikena wstępnie zostały zarysowane jako bardzo napięte, lecz autorka nie zdradziła jeszcze zbyt wiele na ten temat.

Kreska jest miła dla oka, a styl rysowani postaci bardzo charakterystyczny dla Arakawy, osoby, które czytały FMA z pewnością od razu zaczną doszukiwać się podobieństwa między postaciami obu serii. Podczas lektury Silver Spoon warto jednak pochylić się nad rysunkami zwierząt, które zostały przedstawione z niezwykłą starannością.

Za polskie wydanie odpowiada wydawnictwo Waneko. Tomiki wydane zostały w powiększonym formacie z obwolutą i tak jak w przypadku większości tytułów, warto sprawdzać co się pod nią znajduje. Na początku każdego tomu czytelnik znajdzie krótkie zestawienie najważniejszych postaci oraz streszczenie dotychczasowych wydarzeń, na końcu zaś nie zabrakło też dodatków w postaci krótkich komiksów z bohaterami czy Zapisków z obory – przybliżających powstawanie Silver Spoon.

Silver Spoon to tytuł nad wyraz zaskakujący, bo choć sięgając po tytuł autorstwa Hiromu Arakawy spodziewałam się iż będzie to dobra lektura, nie spodziewałabym się, że rolniczy świat oglądamy oczami mieszczucha aż tak mnie wciągnie. I choć wiele osób zapewne pokręci w tym momencie głową z niedowierzeniem, śmiem twierdzić iż Silver Spoon okazało się dla mnie serią jeszcze lepszą niż Fullmetal Alchemist.

https://koszzksiazkami.pl/silver-spoon-tomy-1-4-recenzja/

Hiromu Arakawy nikomu przedstawiać nie trzeba. Ta japońska mangaka, przedstawiająca siebie samą pod postacią krowy w okularach, zdobyła sławę dzięki serii Fullmetal Alchemist, w Polsce wydanej nakładem wydawnictwa J.P.Fantastica. Zapomnijmy jednak na chwilę o słynnym alchemiku i jego przygodach i udajmy się do Technikum Rolniczego Ezono w Oezo Hokkaido. Czeka na Was...

DZIADOWSKIE MARZENIA SĄ GORSZE NIŻ BRAK MARZEŃ

O tym właśnie w trzecim tomie swoich przygód przekonuje się Hachiken. Nadal wprawdzie nie potrafi znaleźć celu w swoim życiu i nie widzi żadnych perspektyw na przyszłość, ale żyje chwilą. Bawi się, nawet pracą, a czytelnicy serii bawią się wraz z nim. I chyba z każdym tomem coraz lepiej.

Letnie ferie jeszcze trwają, więc Hachiken czas spędza głownie na pracy w gospodarstwie Aki. Dzięki temu dowiaduje się więcej o zwierzętach, ich hodowli, jedzeniu i związanych z tym wszystkim rzeczach. Bierze udział w cieleniu się krowy, popełnia trochę błędów, przekonuje się jak to jest czuć na sobie gniew rodziców przyjaciółki i ich sympatię. Co więcej pojawia się jego brat, który rzucił właśnie studia i postanowił spełnić marzenia by żyć tak, jak chce tego on sam, a nie jego rodzina. Tylko czy na pewno ma do tego niezbędne predyspozycje?
Powoli zbliża się czas powrotu do szkoły. Hachiken przekonuje się jak bardzo zmienili się niektórzy z jego kolegów i jak wiele może wywołać to kłopotów. Na tym oczywiście nie koniec. Złe zrozumienie pewnych słów staje się przyczyną plotki, która wstrząsa szkołą, a do tego nadszedł czas oddania Wieprzowinka na ubój. Czy nastolatek będzie potrafił pogodzić się ze stratą świnki, którą obdarzył uczuciem?

Śmierć Wieprzowinka, choć nieuchronna, była jednym z tych momentów mangi, na które nie czekałem. Kto chciałby się pożegnać z przeuroczym prosiaczkiem o maślanych oczętach? Kto, pytam się? Szczególnie, że ten doświadczony przez los, miał już wkrótce trafić na rzeź i stać się bekonem. Hachiken przywiązał się do niego, przywiązałem się też ja. Teraz chwila ta nadeszła i jak na „Silver Spoon” przystało, jej przebieg nie jest wcale tak oczywisty, jak można się było tego obawiać. Autorka po raz kolejny zaprezentowała coś prawdziwego i bardzo trafionego, a to tylko jeden z wątków.

Czy trzeci tom ma do zaoferowania jakieś zaskoczenia? Tak, i to wcale nie mało. Pojawienie się pewnej pięknej dziewczyny wzbudzi w chłopakach zainteresowanie, a czytelnicy przekonają się także czy Hachiken ma szansę liczyć na coś więcej ze strony Aki. Zabawa znów jest więc znakomita, pełna humoru i intrygujących sytuacji, w jakie plączą się bohaterowie, a do tego tradycyjnie znakomicie ilustrowana. Komu podobały się poprzednie części, ten na pewno będzie zadowolony. I bez dwóch zdań będzie miał także ochotę na więcej. Ja osobiście polecam „Silver Spoon” Waszej uwadze, bo to kolejna manga, która dostarczyła mi tylu pozytywnych wrażeń.

Recenzja opublikowana na moim blogu: http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/07/25/silver-spoon-3-hiromu-arakawa/

DZIADOWSKIE MARZENIA SĄ GORSZE NIŻ BRAK MARZEŃ

O tym właśnie w trzecim tomie swoich przygód przekonuje się Hachiken. Nadal wprawdzie nie potrafi znaleźć celu w swoim życiu i nie widzi żadnych perspektyw na przyszłość, ale żyje chwilą. Bawi się, nawet pracą, a czytelnicy serii bawią się wraz z nim. I chyba z każdym tomem coraz lepiej.

Letnie ferie jeszcze trwają, więc...

http://miedzysklejonymikartkami.blogspot.com/2015/07/silver-spoon-2-5.html

RECENZJA WSPÓLNA DLA TOMÓW 2-5

Yugo Hachiken nie dostaje się do elitarnego liceum. Gdy rodzice nieustannie okazują mu, jak bardzo ich zawiódł, chłopak ucieka do Liceum Rolniczego w Oezo. Tam poznaje sens pracy na roli i ze zwierzętami, zawiązuje nieoczekiwane przyjaźnie i wciąż szuka tego, co chciałby robić w życiu.

Po lekturze pierwszego tomu Silver spoon moim głównym zarzutem był brak większego wątku przewodniego. Coś tam dopiero się zarysowywało, ale był to tylko zbiór przygód w nowej, nietypowej szkole. Na szczęście w kolejnych częściach się to zmieniło. Hachiken, mimo że zdecydował się pójść do szkoły rolniczej, wciąż nie wie, co tak naprawdę chce robić w życiu. Wychowany w mieście, wciąż napotyka przedziwne różnice kulturowe pomiędzy sobą a jego przyjaciółmi wychowanymi na wsi. Autorka najwięcej miejsca poświęca dylematowi moralnemu, jakim jest zabicie zwierzęcia, które przecież hodowało się z taką troską i miłością. Prawdę mówiąc, poświęca temu chyba jednak trochę za dużo miejsca, bo choć sama w pełni rozumiem rozterki Hachikena, to naprawdę miałam ich w pewnym momencie dosyć.

Hiromu Arakawa skonstruowała wielu bohaterów o bardzo różnych charakterach. To zaleta akcji dziejącej się w szkole, która umożliwia, a nawet wymusza, natłok postaci. Każde z nich ma jednak swoją historię, która przedstawia inny aspekt życia na wsi w Japonii. Tu warto zastanowić się nad różnicami i podobieństwami sytuacji tam, a w Polsce. Hmm... Różni się to, i to mocno. Głównie, jeśli chodzi o wykorzystanie technologii. W liceum rolniczym przekazuje się uczniom, którzy od strony technicznej doskonale znają pracę w gospodarstwie, fachową wiedzę naukową i sposoby, jak unowocześnić pracę w rolnictwie. Nie pochodzę ze wsi, ale wydaje mi się, że u nas to tak do końca nie wygląda...

Autorka, tworząc swoją mangę, wykonała naprawdę porządny research. Chociaż nie wiem do końca, ile tu "przeczytania", a ile doświadczenia, ponieważ Arakawa wychowała się właśnie na farmie mleczarskiej. Tutaj pomiędzy opisami szkolnych perypetii dostajemy sporą dawkę "naukowego bełkotu" w dobrym znaczeniu tego słowa. Poza tym nadal podziwiam pomysł. Ile przeczytaliście powieści w przystępny sposób opisujących pracę we współczesnym gospodarstwie? No właśnie.

Na koniec mam dwie uwagi:
a) Autorka zarąbiście rysuje zwierzaczki ;3
b) Dlaczego Srebrna łyżeczka?!

http://miedzysklejonymikartkami.blogspot.com/2015/07/silver-spoon-2-5.html

RECENZJA WSPÓLNA DLA TOMÓW 2-5

Yugo Hachiken nie dostaje się do elitarnego liceum. Gdy rodzice nieustannie okazują mu, jak bardzo ich zawiódł, chłopak ucieka do Liceum Rolniczego w Oezo. Tam poznaje sens pracy na roli i ze zwierzętami, zawiązuje nieoczekiwane przyjaźnie i wciąż szuka tego, co...

Lato się kończy i kończą się też przygody Hachikena na farmie Mikage. Kolejne potknięcia i zabawne sytuacje, a do tego, jakby nieszczęść było mało, pojawia się jego starszy brat. Następuje też rozwiązanie kwestii Wieprzowinka.
Świetna kreska, zabawna historia. Sięgnięcie po nią to czysta przyjemność.

Lato się kończy i kończą się też przygody Hachikena na farmie Mikage. Kolejne potknięcia i zabawne sytuacje, a do tego, jakby nieszczęść było mało, pojawia się jego starszy brat. Następuje też rozwiązanie kwestii Wieprzowinka.
Świetna kreska, zabawna historia. Sięgnięcie po nią to czysta przyjemność.