Sama idea encyklopedii wydaje się wybitnie antropologiczna – co najmniej w dwojaki sposób. W najwcześniejszym znaczeniu, jakiego używano w starożytnym Rzymie, termin „encyklopedia” odnosił się do „kręgu uczenia się”, do obszernej wiedzy o świecie, która stanowiła niezbędną część właściwej edukacji. Antropologia lubi postrzegać samą siebie jako wielką encyklopedyczną dyscyplinę: prowokującą, krytykującą, stymulującą (…).

Nawet jeśli antropologia rzeczywiście jest najbardziej encyklopedyczną dziedziną nauki, zauważalny jest istotny brak prac opisujących jej dokonania. Książka ta ma więc sprostać zapotrzebowaniu na przystępny i prowokacyjny przewodnik po tym, co antropolodzy mieli do powiedzenia. (…) staraliśmy się wskazać na naszą chęć stworzenia tomu odzwierciedlającego różnorodność antropologii jako dziedziny prawdziwie globalnej. Pragnieniu temu daje wyraz zakres tematyczny książki, od zwyczajów żywieniowych po postmodernizm, od kazirodztwa po esencjalizm, a przede wszystkim grono osób zaproszonych do współpracy. Można tu znaleźć antropologa brazylijskiego opisującego antropologiczną historię idei społeczeństwa, indyjskiego zastanawiającego się nad nierównościami społecznymi, dwóch Rosjan dyskutujących o etniczności i Australijczyka piszącego o kolonializmie, a także systematyczny zbiór haseł dotyczących tego, co antropolodzy mieli do powiedzenia na temat życia i kultur ludzi żyjących w różnych regionach świata. (…)