nie dałam rady skończyć...

nie dałam rady skończyć...

Niespieszna, momentami wywołująca uśmiech na twarzy, opowieść o dawnej Irlandii, ludziach ją zamieszkujących, ich codzienności i stylu bycia. Nie żałuję chwil spędzonych nad lekturą, która była swoistym oddechem między bardziej ciężkimi książkami. Autor snuje swoje krótkie opowiastki, lekkim piórem nakreślając czytelnikom, niby mimochodem, esencję Irlandii i jej mieszkańców, kolejny raz udowadniając, że jest pisarzem sprawnym i utalentowanym.

Niespieszna, momentami wywołująca uśmiech na twarzy, opowieść o dawnej Irlandii, ludziach ją zamieszkujących, ich codzienności i stylu bycia. Nie żałuję chwil spędzonych nad lekturą, która była swoistym oddechem między bardziej ciężkimi książkami. Autor snuje swoje krótkie opowiastki, lekkim piórem nakreślając czytelnikom, niby mimochodem, esencję Irlandii i jej...

Oczekiwałam czegoś innego, ale to wcale nie znaczy, ze to co dostałam mnie rozczarowało. O nie, wręcz przeciwnie.
Poszukiwałam na kartkach tej powieści Irlandii, która znam, choć oczywiste jest przecież, ze ta Irlandia opisywana przez autora już nie istnieje. Świat za bardzo sie zmienił i nie ominęło to rownież tej małej wyspy.
A jednak znalazłam w "Dzienniku irlandzkim" pewne miejsca, pewne zachowania ludzi, które nie zmieniły sie na przestrzeni ostatnich kilku dziesięcioleci. Sama przyjemnością było dla mnie wyszukiwanie takich znanych mi z życia codziennego smaczków.
Ci, którzy spodziewają sie po tej pozycji czegoś na kształt przewodnika po Irlandii, srodze sie rozczarują.
To książka napisana bardzo poetycko, czas płynie tutaj wolno. Pisarz nie skupił sie tylko na realistycznym obrazie, ale stworzył coś o głębszym sensie: religijnym, mitycznym, egzystencjalnym.
"Dziennik irlandzki" najlepiej czytać w samotności, w dużym skupieniu, aby moc w pełni rozkoszować sie klimatem tej opowieści.

Oczekiwałam czegoś innego, ale to wcale nie znaczy, ze to co dostałam mnie rozczarowało. O nie, wręcz przeciwnie.
Poszukiwałam na kartkach tej powieści Irlandii, która znam, choć oczywiste jest przecież, ze ta Irlandia opisywana przez autora już nie istnieje. Świat za bardzo sie zmienił i nie ominęło to rownież tej małej wyspy.
A jednak znalazłam w "Dzienniku irlandzkim"...

WOW! Jest to pierwsza w moim życiu książka, po przeczytaniu której pomyślałam, że może kiedyś przeczytam ją raz jeszcze!

Niezwykle poetycka, nadzwyczaj wysublimowana, bardzo klimatyczna. Jest to lektura z gatunku tych, które najlepiej czyta się słuchając nastrojowej muzyki i popijając lampkę wina. Tą książką trzeba się delektować, czytać ją bez pośpiechu i w samotności.

O czym jest? O Irlandii widzianej oczyma cudzoziemca, Niemca. Autor pochyla się nad irlandzką religijnością, optymizmem, zamiłowaniem do rozmów o pogodzie i potrzebą emigracji. Zwykłe uwagi o życiu Irlandczyków podane w sposób niezwykły.

Polecam tym, którzy szukają w literaturze oddechu i ukojenia, dla których wartości estetyczne są co najmniej tak samo ważne jak fabuła.

WOW! Jest to pierwsza w moim życiu książka, po przeczytaniu której pomyślałam, że może kiedyś przeczytam ją raz jeszcze!

Niezwykle poetycka, nadzwyczaj wysublimowana, bardzo klimatyczna. Jest to lektura z gatunku tych, które najlepiej czyta się słuchając nastrojowej muzyki i popijając lampkę wina. Tą książką trzeba się delektować, czytać ją bez pośpiechu i w samotności.

O...

"Przleciałam" tą książkę, ale myślę, że jest warta potraktowania jej nieco poważżniej ;) Noblista w końcu.

"Przleciałam" tą książkę, ale myślę, że jest warta potraktowania jej nieco poważżniej ;) Noblista w końcu.

Pewnie już nie ma takiej Irlandii i dlatego warto książkę przeczytać,język,styl,poetyka -noblista jednym słowem.

Pewnie już nie ma takiej Irlandii i dlatego warto książkę przeczytać,język,styl,poetyka -noblista jednym słowem.