Jak zwykle rewelacja! Świetna! To naprawdę fajne uczucie gdy krok po kroku posuwamy się do przodu razem z policjantami. Napisać w ten sposób książkę, podsuwać tropy, które czasem prowadzą na manowce ale zawsze powoli posuwają nas do przodu do majstersztyk. Książka o niesamowicie realistycznej narracji, wyobrażam sobie, że taką właśnie żmudną pracę wykonują śledczy, na początku nie wiedząc nic. Tym razem ginie czworo Kurdów, rozwiązanie zaskakujące. Zdecydowanie polecam.

Jak zwykle rewelacja! Świetna! To naprawdę fajne uczucie gdy krok po kroku posuwamy się do przodu razem z policjantami. Napisać w ten sposób książkę, podsuwać tropy, które czasem prowadzą na manowce ale zawsze powoli posuwają nas do przodu do majstersztyk. Książka o niesamowicie realistycznej narracji, wyobrażam sobie, że taką właśnie żmudną pracę wykonują śledczy, na...

Uwielbiam serię z komisarzem Winterem, ale tu jakoś uciekałam myślami w trakcie słuchania audiobooka. Być może nie mogłam się skupić, a może tym razem treść jakość mniej była wciągająca?

Uwielbiam serię z komisarzem Winterem, ale tu jakoś uciekałam myślami w trakcie słuchania audiobooka. Być może nie mogłam się skupić, a może tym razem treść jakość mniej była wciągająca?

Ciekawie opowiedziana obecną sytuacja w wielu krajach ...nie na darmo mówią, że niewiedza jest błogosławieństwem...

Ciekawie opowiedziana obecną sytuacja w wielu krajach ...nie na darmo mówią, że niewiedza jest błogosławieństwem...

Spodziewałam się za dużo po tej pozycji. Jak na szwedzki kryminał przystało fabuła rozwijała się powoli, nie brakowało szczegółowych opisów, jednak zabrakło mi typowego dla kryminału dreszczyku grozy czy zaintrygowania. Zakończenie przewidywalne, właściwie główny bohater długo przed rozwikłaniem zagadki podsuwa nam motyw. Spodziewałam się większego skupienia na problemach społeczeństwa w Szwecji, emocji, problemów, jednak były one poruszone powierzchownie. Wielokrotnie się gubiłam w słowach autora i myliłam postacie, ale to raczej za sprawą mojej nikłej pamięci do trudnych imion.

Spodziewałam się za dużo po tej pozycji. Jak na szwedzki kryminał przystało fabuła rozwijała się powoli, nie brakowało szczegółowych opisów, jednak zabrakło mi typowego dla kryminału dreszczyku grozy czy zaintrygowania. Zakończenie przewidywalne, właściwie główny bohater długo przed rozwikłaniem zagadki podsuwa nam motyw. Spodziewałam się większego skupienia na problemach...

Poprzedni tom był całkiem niezły ale ten znowu jest tylko przeciętny. Temat o uchodźcach i problemach jakie niektórzy z nich stwarzają aktualny ale jakoś ciężko się czyta. Doczytałam chyba z sympatii do głównego bohatera Erika Wintera. Podoba mi się, że ma poukładane życie prywatne ale to kryminał a nie książka obyczajowa i trochę za dużo jest informacji o tym. Jakoś autor nie może rozwinąć skrzydeł.

Poprzedni tom był całkiem niezły ale ten znowu jest tylko przeciętny. Temat o uchodźcach i problemach jakie niektórzy z nich stwarzają aktualny ale jakoś ciężko się czyta. Doczytałam chyba z sympatii do głównego bohatera Erika Wintera. Podoba mi się, że ma poukładane życie prywatne ale to kryminał a nie książka obyczajowa i trochę za dużo jest informacji o tym. Jakoś autor...

Autor poruszył przestępczość wśród migrantów, głównie z krajów arabskich i kurdów, jednak problematyka gangów czy handlu ludźmi poruszona jest powierzchownie. Widać też, że Edwardson dba bardzo o poprawność polityczną.

Autor poruszył przestępczość wśród migrantów, głównie z krajów arabskich i kurdów, jednak problematyka gangów czy handlu ludźmi poruszona jest powierzchownie. Widać też, że Edwardson dba bardzo o poprawność polityczną.

Jakże ważny społecznie temat !uchodźcy.W tej książce,temat bardzo mocno poruszany.
O ile,sam wątek kryminalny jest dobry.To obyczajowa otoczka już tak dobra.Nie była,zbyt rozwlekła.
Książka,wcale nie jest...najpiękniejsza.

Jakże ważny społecznie temat !uchodźcy.W tej książce,temat bardzo mocno poruszany.
O ile,sam wątek kryminalny jest dobry.To obyczajowa otoczka już tak dobra.Nie była,zbyt rozwlekła.
Książka,wcale nie jest...najpiękniejsza.

Ake Edwardson przez wiele lat pracował jako dziennikarz i wykładał dziennikarstwo na uniwersytecie w Göteborgu. Jako pisarz kryminałów zadebiutował w 1995 roku. Powieścią „Taniec z aniołem” wydaną w 1997 zapoczątkował słynną serię kryminalną o komisarzu Eriku Winterze. Obecnie jest jednym z najchętniej czytanych szwedzkich pisarzy. Jego książki zostały przetłumaczone na 20 języków. Edwardson jest laureatem wielu prestiżowych nagród, m.in. został trzykrotnie nagrodzony Nagrodą Szwedzkiej Akademii Pisarzy Kryminalnych, a w 2003 roku - uznany za najlepszego pisarza roku 2003 w Szwecji.

Po wielkim rozczarowaniu jaki sprawiła mi lektura „Kamiennego żagla” i „Pokoju numer 10” potrzebowałam sporo czasu, aby sięgnąć po kolejną pozycję Ake Edwardsona. Jestem wręcz przekonana, że gdyby nie fakt że skompletowałam wcześniej całą serię, to już dawno pożegnałabym się z tym autorem. Jednak książki spokojnie stały i kusiły i w końcu się przełamałam. I ta decyzja okazała się strzałem w dziesiątkę, gdyż „Najpiękniejszy kraj” okazał się o niebo lepszą powieścią od dwóch poprzednich tomów. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że jest to do tej pory najlepsza z części, ale ten cykl ma niestety to do siebie, że bardzo trudno przeczytać kilka tomów pod rząd, gdyż są zbyt nastrojowe i działają niezwykle przygnębiająco. Przynajmniej na mnie.

W położonym na odludziu sklepie całodobowym niczego nie podejrzewający taksówkarz odkrywa niezwykle brutalną zbrodnię. Ofiarom, trzem mężczyznom, dosłownie odstrzelono twarze! Śledztwu nie pomaga fakt, że każdy, kto mógłby rzucić choć trochę światła na tę sprawę, albo milczy jak zaklęty albo znika bez śladu. To, co z początku wygląda na porachunki pomiędzy okolicznymi gangami, wkrótce przekształca się w coś znacznie bardziej osobistego.

„Najpiękniejszy kraj” to kolejna książka Edwardsona, w której wskazuje on na niemal namacalny podział szwedzkiego społeczeństwa. Chodzi tu zarówno o podział majątkowy jak i etniczny. Autor stara się pokazać trudną sytuację uchodźców, którzy zmuszeni do opuszczenia swojej ojczyzny starają się odnaleźć w zupełnie nowej dla nich rzeczywistości. Okazuje się jednak, że utrudnia im to nie tylko odrębność kulturowa, ale także same władze kraju, które nie są w stanie zapewnić uciekinierom stabilizacji i - co najważniejsze – bezpieczeństwa.

Czuć tu także dużą nostalgię za ojczyzną. Czują ją przebywający na emigracji Kurdowie, czuje ją Aneta Djanali, czuje ją także sam Erik, który powrócił do kraju po półrocznym pobycie w Hiszpanii. Cała ta gama uczuć prowadzi to jednego wniosku: według Ake Edwardsona najpiękniejszym krajem jest kraj naszego pochodzenia. I nie ma znaczenia czy wychowaliśmy się w zupełnie innym miejscu, gdyż w naszej podświadomości to on jest naszym domem.

Edwardson ma specyficzny styl, który niekoniecznie musi wszystkim się podobać. Używa krótkich zdań lub wyrażeń, co ma na celu wprowadzić czytelnika w odpowiedni nastrój i wywołać niepokój. Jego książki to przede wszystkim wewnętrzne przemyślenia bohaterów i dialogi opierające się na luźnych skojarzeniach. Sposób prowadzenia dialogów jest również charakterystyczny dla tego autora i doskonale oddaje skomplikowane relacje między postaciami. Autor często nawiązuje także do muzyki, która pomaga czytelnikowi wczuć się bardziej w opisaną sytuację. Ze względu na poruszaną tematykę, w tej części przeważa muzyka orientalna, zwłaszcza kurdyjska, ale nie zabrakło także Coltrane’a czy też grupy Pink Floyd.

Z pewnością twórczość Edwardsona nie przypadnie wielu czytelnikom do gustu, choćby i ze względu na wolno rozwijającą się akcję i dużą ilość przemyśleń, ale nie da się ukryć, że potrafi on pisać w poruszający człowieka sposób i omówić wiele istotnych kwestii bez zbędnego powtarzania się. Dlatego traktuję dwa poprzednie tomy jako błąd w sztuce i z chęcią sięgnę po kontynuacje cyklu. Ale to za jakiś czas.

Ake Edwardson przez wiele lat pracował jako dziennikarz i wykładał dziennikarstwo na uniwersytecie w Göteborgu. Jako pisarz kryminałów zadebiutował w 1995 roku. Powieścią „Taniec z aniołem” wydaną w 1997 zapoczątkował słynną serię kryminalną o komisarzu Eriku Winterze. Obecnie jest jednym z najchętniej czytanych szwedzkich pisarzy. Jego książki zostały przetłumaczone na 20...

Nie przepadam za tym autorem, jednakże ta książka nie jest tak słaba jak jego inne, które przeczytałam. Tym razem autor ograniczył się do 371 stron, co jest dużym plusem, gdyż nie trzeba czytać przydługich opisów nic nie wnoszących do fabuły, np. o tym jak Winter przygotowuje śniadanie czy obiad. Niestety Edwardson wciąż dużą wagę przywiązuje do muzyki (ciekawe ilu czytelników sprawdziło czy ona w ogóle istnieje :D) i cały czas wtrąca tytuły piosenek i zespołów, co może utrudniać czytanie i skupienie się na treści (tak było w moim przypadku). Poza tym akcja na początku jest dość powolna, ale w momencie gdy komisarz i jego współpracownicy łapią trop zaczyna robić się szybsza i ciekawsza.

Nie przepadam za tym autorem, jednakże ta książka nie jest tak słaba jak jego inne, które przeczytałam. Tym razem autor ograniczył się do 371 stron, co jest dużym plusem, gdyż nie trzeba czytać przydługich opisów nic nie wnoszących do fabuły, np. o tym jak Winter przygotowuje śniadanie czy obiad. Niestety Edwardson wciąż dużą wagę przywiązuje do muzyki (ciekawe ilu...

Niestety, jedyna książka o Winterze, która mnie zmęczyła - nawet nie skończyłam.

Niestety, jedyna książka o Winterze, która mnie zmęczyła - nawet nie skończyłam.