The Outcast Dead

Świetnie pokazane skutki dla Terry tego, czego Magnus nie zrobił źle.

Świetnie pokazane skutki dla Terry tego, czego Magnus nie zrobił źle.

Pomimo braku epickich bitew, jest to niezwykle dobra pozycja pokazująca prawdziwą filozofie tego uniwersum. Jednostka się nie liczy, imperium jest wszystkim.

Pomimo braku epickich bitew, jest to niezwykle dobra pozycja pokazująca prawdziwą filozofie tego uniwersum. Jednostka się nie liczy, imperium jest wszystkim.

Czytając kolejne części "Herezji Horusa" odnoszę wrażenie że każda następna może być odgrzewanym kotletem. Bo przy takiej ilości książek im dalej w las tym bardziej czuje się niepewność związaną ze spadkiem formy. Całe szczęście "Potępieńcy" z pewnością odgrzewanym kotletem nie są. Właściwie to zastanawiam się czy nie jest to jedna z najlepszych dotychczas przeczytanych książek. Przeczytałem ją dosyć szybko ze względu potwornie wciągającą fabułę. Prawie każda postać jest unikatowa, zapada w pamięć i z czasem zaczyna się je lubić. Po zrozumieniu sytuacji odczuwa się dyskomfort związany z trudnym położeniem głównych bohaterów. Jak to zwykle bywa w W40k wszystko zależy od punktu widzenia, własnych interesów lub globalnego spojrzenia na przyszłość. Dobro prawie nie istnieje, wszystko toczy się po równi pochyłej a istnienie oraz odczucia pojedynczych bytów nie mają większego znaczenia w stosunku wielkich ideałów. Ta książka bardzo przypadła mi do gustu również ze względu na to że wszystko co jest związane z podróżami przez osnowę uważam za kwintesencję W40k. Osobiście jest to jeden z moich ulubionych tematów i ku mojej uciesze w tej książce przedstawiono szersze spojrzenie na psioników związanych z eksploracją kosmosu. Reasumując polecam.

Czytając kolejne części "Herezji Horusa" odnoszę wrażenie że każda następna może być odgrzewanym kotletem. Bo przy takiej ilości książek im dalej w las tym bardziej czuje się niepewność związaną ze spadkiem formy. Całe szczęście "Potępieńcy" z pewnością odgrzewanym kotletem nie są. Właściwie to zastanawiam się czy nie jest to jedna z najlepszych dotychczas przeczytanych...

Książka napisana rewelacyjnie. Fabuła wciąga, postacie wyraziste, świat opisany obrazowo.

Ktoś niżej napisał, że autor pomylił chronologię. Chodziło o wiadomość Magnusa.

Otóż to nie pomyłka, w posłowiu nawet jest wspomniane, że to był celowy zabieg mający pokazać nielinearność czasu w Osnowie.
To dodatkowo pokazuje dramatyzm sytuacji Magnusa.

Książka napisana rewelacyjnie. Fabuła wciąga, postacie wyraziste, świat opisany obrazowo.

Ktoś niżej napisał, że autor pomylił chronologię. Chodziło o wiadomość Magnusa.

Otóż to nie pomyłka, w posłowiu nawet jest wspomniane, że to był celowy zabieg mający pokazać nielinearność czasu w Osnowie.
To dodatkowo pokazuje dramatyzm sytuacji Magnusa.

Przyznam szczerze ze podszedłem do tej książki jako do typowego fillera, mającego zapełnić miejsce na półce. Tymczasem w przeciwieństwie do Nemezis, fabuła jest naprawdę ciekawa i nie wpasowuje się w typowy schemat. Dodatkowo ma kilka smaczków, które fan uniwersum powinien poznań. Z minusów zostaje typowe dla autorów wzmacnianie niektórych postaci, tak żeby miały szanse #TeamCustodues.

Przyznam szczerze ze podszedłem do tej książki jako do typowego fillera, mającego zapełnić miejsce na półce. Tymczasem w przeciwieństwie do Nemezis, fabuła jest naprawdę ciekawa i nie wpasowuje się w typowy schemat. Dodatkowo ma kilka smaczków, które fan uniwersum powinien poznań. Z minusów zostaje typowe dla autorów wzmacnianie niektórych postaci, tak żeby miały szanse...

Naprawdę dobra książka, tym razem odchodzimy od tytanicznych zmagań Astrates i wracamy na Terrę i poznajemy bliżej astropatów a szczególnie Kai Zulane który jako jeden z dwóch osób przetrwał zagładę "Argo" a teraz przebywa w siedzibie Astropatów na "leczeniu".
Postacie drugoplanowe które w drugiej części wysuwają się na czoło są uwięzieni Astrates z zakonów którzy przyłączyli się do Horusa (taka siódemka straceńców),którzy wyrywają się z więzienia i zabierają ze sobą Kaia, który wchodzi w międzyczasie w posiadanie jakiejś tajemnicy, po wtargnięciu do pałacu Imperatora Magnusa.
Postacie Atrates są strasznie szablonowe i "ukazują najlepsze cechy" poszczególnych zakonów.
Mamy podział na dwie części pierwsza jest bardziej klimatyczna i opowiada nam o astropatach i ich tajemnicach a także o tym co ci ludzie przeżywają nawiązując łączność przez osnowę.
Druga to już typowy WH z hukiem bolterów, braterstwem, poświęceniem i hektolitrami krwi.

Naprawdę dobra książka, tym razem odchodzimy od tytanicznych zmagań Astrates i wracamy na Terrę i poznajemy bliżej astropatów a szczególnie Kai Zulane który jako jeden z dwóch osób przetrwał zagładę "Argo" a teraz przebywa w siedzibie Astropatów na "leczeniu".
Postacie drugoplanowe które w drugiej części wysuwają się na czoło są uwięzieni Astrates z zakonów którzy...

Sama w sobie ciekawa, ale niestety autor pomieszał chronologię. Natomiast intryga, wątki i sam styl pisania jest ok.

Sama w sobie ciekawa, ale niestety autor pomieszał chronologię. Natomiast intryga, wątki i sam styl pisania jest ok.

"The Outcast Dead" Grahama McNeilla potwierdza solidną renomę tego autora. Dla mnie ten tomik jest zdecydowanie jednym z tych jaśniejszych elementów Herezji Horusa. Akcja w całości tym razem rozgrywa się na Ziemi (pardon, Terrze),przede wszystkim w Petitioners City które okala Pałac Imperatora i stanowi jego swego rodzaje slumsy dla tych wszystkich pielgrzymów (no, w tym etapie chronologicznym uniwersum powiedzmy: petentów),którzy nie zdołali wejść do środka. Głównym bohaterem jest Kai Zulane, astropata z ponurą przeszłością, który próbuje dojść do siebie po traumie bezpośredniego kontaktu z istotami Osnowy. Bohaterami drugoplanowymi (ale to taki drugi plan, który niemal stapia się z pierwszym) są Astartes z legionów sprzymierzonych z Arcyheretykiem którzy mieli pecha w momencie wybuchu afery na Isstvaanie znajdować się na Ziemi. Wojownicy są arcystereotypowi, ale nie stawiam tego jako mocnego zarzutu, gdyż te klisze McNeill wykorzystuje całkiem sprawnie (i taki grubą kreską nakreślony Tagore potrafi być choć przez moment interesujący). Tak naprawdę, to akcja startuje w połowie książki, ale to też nie jest zarzut: pierwsza część ("Dreams of the Red Chamber") jest klimatyczna i ładnie wprowadza w zupełnie nowy przecież dla czytelników fragment warhammerowego uniwersum. Dla zwolenników brutalnej, militarnej akcji autor zostawił ostatnie rozdziały, gdzie wszystko co ikoniczne i kiczowate w produktach GW pojawia się w poważnym stężeniu: bohaterstwo, beznadzieja, boltery, poświęcenie i krew. Jedynym wtrętem, który uważam za nieudany jest wątek Pustego Anioła, fabuła nie ucierpiałaby, gdyby go nie było.

"The Outcast Dead" Grahama McNeilla potwierdza solidną renomę tego autora. Dla mnie ten tomik jest zdecydowanie jednym z tych jaśniejszych elementów Herezji Horusa. Akcja w całości tym razem rozgrywa się na Ziemi (pardon, Terrze),przede wszystkim w Petitioners City które okala Pałac Imperatora i stanowi jego swego rodzaje slumsy dla tych wszystkich pielgrzymów (no, w tym...