Do tej pory niezbyt dobrze znałam postać Aquamana. Wiedziałam, że zdarza mu się współpracować z Batmanem i Supermanem, dobrze pływa, gada z rybami, nakręcono o nim film, a w jednym (czy dwóch) odcinkach Miasteczka South Park sparodiowano go jako "Sea-man'a". Ogólnie taki śmieszkowaty superbohater, który nie ma wielkich umiejętności.
I wychodzi na, że wiele osób miało podobne wyobrażenie. Wobec tak powszechnej opinii autorzy starają się nadać tej postaci głębię i powagę. Sam Aquaman musi tłumaczyć, że potrafi coś więcej niż rozmawiać z łososiami i pluskać wodą. Udowadnia to zresztą w walce z potworami, które atakują nadmorską wioskę.
Podsumowując. "Aquamana: z głębin" to dobra, prosta historia z przepięknie namalowanymi kadrami. Bohater przedstawiony na nowo przez autorów, którzy pragną jego ponownej chwały.
7 za fabułę, 8 za piękne i dynamiczne rysunki.

Do tej pory niezbyt dobrze znałam postać Aquamana. Wiedziałam, że zdarza mu się współpracować z Batmanem i Supermanem, dobrze pływa, gada z rybami, nakręcono o nim film, a w jednym (czy dwóch) odcinkach Miasteczka South Park sparodiowano go jako "Sea-man'a". Ogólnie taki śmieszkowaty superbohater, który nie ma wielkich umiejętności.
I wychodzi na, że wiele osób miało...

Aquaman to interesująca, choć nie pierwszoplanowa postać uniwersum DC. W związku z tym kim byli jego rodzice, jest rozdarty między wodą a lądem. W tomie mamy kilka opowieści o jego działaniach podejmowanych aby pomóc ludziom w walce z zagrożeniami. Co ciekawe stosunek poszczególnych osób do naszego bohatera jest zróżnicowany. Często pojawia się u jego boku Mera, też dysponująca mocami związanymi z wodą. Okazuje się dość niejednoznaczną postacią. Jak dla mnie zarówno historie jak i oprawa graficzna tego tomu jest godna polecenia.

Aquaman to interesująca, choć nie pierwszoplanowa postać uniwersum DC. W związku z tym kim byli jego rodzice, jest rozdarty między wodą a lądem. W tomie mamy kilka opowieści o jego działaniach podejmowanych aby pomóc ludziom w walce z zagrożeniami. Co ciekawe stosunek poszczególnych osób do naszego bohatera jest zróżnicowany. Często pojawia się u jego boku Mera, też...

Aquaman cieszy się niezasłużenie złą sławą. Serial animowany „Superprzyjaciele” pokazał go jako jednego z najmniej przydatnych superbohaterów i od tego czasu przez wiele osób był tak postrzegany. W różnych mediach pokazano już wielokrotnie, że jest to całkiem fajna postać – wystarczy wspomnieć jego samodzielną serię komiksową z lat 90. czy jego występy w serialach animowanych „Liga Sprawiedliwych” albo „Batman – Odważni i Bezwzględni”. Jednakże przy okazji restartu większości serii komiksowych DC w 2011 r. postanowiono jeszcze bardziej podkreślić oderwanie Aquamana od jego stereotypowego wizerunku.

Tom otwiera zeszyt #0 dziejący się sześć lat przed wydarzeniami z zeszytu #1. Arthur Curry nie może się pozbierać po tym jak jego ojciec trafia do szpitala. Wściekły skacze do morza, gdzie ratuje jacht podczas sztormu. Jedna z ocalonych osób opowiada, że zna kogoś, kto twierdzi, że pochodzi z Atlantydy.

Pomimo tego, że jest to zeszyt zerowy, to rzuca czytelnika na głęboką wodę. Wyraźnie można odczuć, że jest to kontynuacja innej historii, a nie ma tutaj żadnego streszczenia. Można się więc trochę pogubić. Nawet jednak jeśli ktoś wie, co wydarzyło się wcześniej, to może się poczuć trochę nieusatysfakcjonowany. Historia stawia pewne fundamenty pod dalsze wydarzenia, ale kończy się w najbardziej interesującym momencie. Podobało mi się jednak, jak pokazano tutaj gniew i zdezorientowanie głównego bohatera – początkowo szaleje w wodzie, ale dalej potrafi działać jako heros.

Zeszyty 1-4 stanowią jedną historią, która przenosi się już do czasów obecnych. Kuter rybacki zostaje zaatakowany przez tajemnicze istoty z głębin. Aquaman i jego ukochana Mera zostają wezwani, aby przyjrzeć się sprawie. Będą musieli udać się na samo dno oceanu, żeby odkryć źródło zagrożenia.

Tak jak pisałem we wstępie, historia ta służy głównie podkreśleniu, że Aquaman jest fajną postacią. Pokazani są różni ludzie, którzy mają o nim bardzo błędne wyobrażenie i nie doceniają go. Jest to skonfrontowane z tym jaki jest naprawdę i jak obala mity na swój temat. W paru momentach jest to zabawne, ale na dłuższą metę robi się męczące.

Wątek Istot z Głębin trochę mnie rozczarował. Mają dosyć prostą motywację i nie stanowią specjalnego zagrożenia dla bohaterów. Najlepiej sprawdzają się, kiedy stanowią źródło grozy dla zwykłych ludzi. Dalej jednak ich pochodzenie nie zostało do końca wyjaśnione, co zapewne będzie kontynuowane w kolejnych tomach.

Zeszyt 5 przenosi głównego bohatera na pustynię. Udaje się tam, aby zbadać tajemniczy sygnał emitowany przez artefakt znaleziony przy Istotach z Głębin. Na miejscu będzie musiał zmierzyć się z nieznanymi napastnikami.

Bardzo dobrze udało się tu oddać desperację walki bohatera w tak nieprzyjaznym dla niego środowisku jak pustynia. Całkiem efektownie też wygląda jego starcie z napastnikami. Jednakże podobnie jak w przypadku zeszytu #0 tutaj też miałem wrażenie, że jest to zaledwie wstęp do większej opowieści.

Tom kończy zeszyt 6 skupiający się na Merze. Wyprawa bohaterki doprowadza to tragicznego nieporozumienia.

Historia jest bardzo kameralna. Pokazuje, że bohaterka nie orientuje się w zwyczajach zwykłych ludzi. Nie jest to jednak wcale komedia, ale raczej dramat, bo natrafia na osoby, którzy są gotowi wykorzystać jej niewiedzę przeciwko niej. Większość lektury wywołuje przygnębienie, ale w finale pojawia się światełko nadziei.

Ivan Reis jest odpowiedzialny za rysunki w tym tomie. Jest dosyć dokładny, a sceny akcji w jego wydaniu są bardzo dynamiczne. Podobało mi się jak zaprojektował Istoty z Głębin – wyglądają bardzo niepokojąco i przywodzą na myśl ksenomorfy z serii filmów „Obcy” czy stworzenia z opowiadania „Widmo nad Insmouth” Howarda Philipsa Lovecrafta. Niestety w ostatnim zeszycie pomaga Joe Prado i zdarza się parę bardzo nienaturalnie narysowanych twarzy.

Ogólnie jest to bardzo sprawnie opowiedziany komiks. Tytułowa historia to bardzo dobry wstęp dla osób, które nie znały wcześniej Aquamana. Niestety jest tu też parę wątków, które dopiero będą kontynuowane. Na szczęście całkiem dobrze wypada też historia o Merze. Trochę szkoda, że w najbliższym czasie nie ma planów wydania kolejnych tomów serii po polsku.

Aquaman cieszy się niezasłużenie złą sławą. Serial animowany „Superprzyjaciele” pokazał go jako jednego z najmniej przydatnych superbohaterów i od tego czasu przez wiele osób był tak postrzegany. W różnych mediach pokazano już wielokrotnie, że jest to całkiem fajna postać – wystarczy wspomnieć jego samodzielną serię komiksową z lat 90. czy jego występy w serialach...

Moja opinia dotyczy całego runu Geoffa Johnsa oraz Ivana Reisa obejmującego numery 1-25 serii Aquaman oraz kilka dodatkowych zeszytów.

Duet Johns i Reis wzięli za zadanie odświeżyć Aquamana, który stał się puentą mało ambitnych żartów i ofiarą edgelordowego redesignu lat 90 kiedy to spróbowano zrobić go cool odbierając mu rękę i zabijając syna. Po przeczytaniu całości 25 zeszytowego runu Johnsa i Reisa muszę powiedzieć, że przerośli wszelkie oczekiwania! Ten tom to wspaniały emocjonujący początek do całej serii, która jest wspaniałym przedstawieniem Aquamana, całej galerii jego postaci drugoplanowych i samego świata Atlantydy z komiksów DC. Arthur (tytułowy Aquaman) jest zarówno skonfliktowany jak i bohaterski. Jego związek z Merą jest moim ulubioną relacją partnerską w świecie superbohaterów w obu dużych wydawnictwach (#couplegoals). Black Manta oraz Orm to wspaniali łotrzy; ten pierwszy będący iście przerażającą i nieustępliwą maszyną do zabijania jak połączenie Predatora z Jasonem Voorheesem, którą jednak rozumiemy; ten drugi natomiast pomimo braku skrupułów jest postacią tragiczną. O reszcie drugiego planu nie chcę już się rozpisywać ale jest tutaj sporo dobra. Rysunki Reisa są bardzo w duchu typowego komiksu superhero, który królował w owych czasach w DC lecz gra on tutaj wspaniale. Świat dna oceanu jest mroczny i tajemniczy, istoty go zamieszkujące przerażające, superbohaterowie są więksi niż życie, akcja emocjonująca i kinetyczna a niuanse emocji na twarzach bohaterów jasne i czytelne. Następne 15 zeszytów tej serii, które przejeli Jeff Parker oraz Paul Pelletier poszły już w inną stronę, nadal bardzo satysfakcjonującą ale mimo wszystko oczko niżej od tego co ich poprzedzało. Aquaman jeszcze nigdy nie był tak bardzo cool w pełni tego słowa znaczeniu. Wybitna superbohaterszczyzna.

Moja opinia dotyczy całego runu Geoffa Johnsa oraz Ivana Reisa obejmującego numery 1-25 serii Aquaman oraz kilka dodatkowych zeszytów.

Duet Johns i Reis wzięli za zadanie odświeżyć Aquamana, który stał się puentą mało ambitnych żartów i ofiarą edgelordowego redesignu lat 90 kiedy to spróbowano zrobić go cool odbierając mu rękę i zabijając syna. Po przeczytaniu całości 25...

Świetnie narysowana, rozrywkowa historia.

Świetnie narysowana, rozrywkowa historia.

Pięknie zilustrowana geneza pochodzenia Aquamana. Pełna samoświadomości prezentacja "najbardziej wyśmiewanego superbohatera DC", który jednocześnie jest królem legendarnej Atlantydy.

Pięknie zilustrowana geneza pochodzenia Aquamana. Pełna samoświadomości prezentacja "najbardziej wyśmiewanego superbohatera DC", który jednocześnie jest królem legendarnej Atlantydy.